10 mei 1979 – 22 oktober 2019
In de late uurtjes viel ik in slaap, nog steeds onder de indruk van het leuke Cafe Corsari moment.
Vanmorgen huiverde ik weer voor de wondzorg maar het viel beter mee dan ik verwacht had en de wonden zagen er ook al een heel stuk mooier uit dan vorige week toen was het een echte verschrikking. De verzorging had wat lang geduurd en was ik te laat voor mijn sessie ergo. Vlak na het middagmaal stond er kine op het programma . Mijn uitstapje van gisteren zat nog in mijn lijf. Ik was dood moe.
Wat deed het deugd om nog eens een nachtje door te kunnen slapen! Ik probeerde door de dag zoveel mogelijk mijn rust te nemen om fit naar Cafe Corsari te kunnen gaan!
Samen met Els, Greet en Dominique reden we richting Waalse Kaai, the place to be for Cafe Corsari. We werden zeer vriendelijk ontvangen. Er was voor de ingang parkeerplaats voorzien voor de sprekers gasten . Meteen werd ik door 2 straffe gasten naar de zo genaamde green zone waar genodigde sprekers nog iets konden drinken en eten voor het live optreden. Hier maakte ik kennis met oa Jan Mulder en Lieve Blanquaert. Ik werd door de schoonheidsspecialiste opgetut alvorens ik weer door 2 sterke mannen weer naar beneden gebracht werd en de studio inrolde waar een microtje aan mijn hemd geprikt werd. Op voorhand werd afgesproken wie op welk moment en waar aan de tafel moest plaats nemen. Ik mocht als laatste sprekers gast plaats nemen aan de tafel tussen Jan Mulder en Patrick “de NewYork gids” innemen.
Ik mocht mijn brandwonden verhaal vertellen en er werd een filmpje vertoond dat ze eerder in het militair hospitaal van Neder-Over-Heembeek hadden opgenomen. Ik wist hier helemaal niets van en werd er een beetje emotioneel van. Ik ben blij dat ik mijn verhaal heb kunnen brengen en hoop dat het mensen kan inspireren, hoe kwetsbaar je ook bent, hoe diep je ook zit. Blijf geloven in jezelf en je komt er wel, zelfs in de grootste miserie! Ik sloot mijn gesprek af met een grote vloek “godverdomme”: derde keer goeie keer, ik ga volgend jaar dat wereldrecord op de Memorial Van Damme verpulveren!
Iedereen schoot spontaan in de lach en zagen de kracht weer uit Wielemie stralen!
We babbelden na de uitzending nog wat na en vertrokken dan weer naar uz Pellenberg waar ik voor middernacht weer binnen moest zijn. Net op tijd arriveerden we en nam ik afscheid van 3 schatten van mensen en mijn allerliefste viervoeterke Zenn die ik serieus begin te missen. Verpleegster Rita van de nacht stond me al op te wachten om me veilig in mijn beddeke te leggen en het infuus weer aan te sluiten met de Baxter.
Ik zat nog vol emotie en duurde het een tijdje eer ik de slaap kon vatten.
Vandaag was het weer wondzorg waar ik weer echt van huiverde! Vandaag deed het al gelukkig iets minder pijn en was de wonde weer aanzienbaar. Voor de rest van de dag heb ik me echt slecht gevoeld en sloeg ik mijn sessie ergo therapie over.
Jammer dat ik ook moest passen voor de Halloween tocht die hier vanavond georganiseerd werd. Ex patiënten die hier vorig jaar samen met mij op het verdiep lagen en de Halloween tocht wel gedaan hadden kwamen me achteraf een bezoekje brengen en konden we weer heel wat herinneringen ophalen.
Ik had het geluk dat mijn wonden vandaag niet verzorg hoefden te worden en kon ik mijn dag met een gerust hart beginnen.
Nadat de verpleging me gewassen had en me in mijn rolstoel hielp was het hoog tijd Om naar de ergo te gaan waar weer een heel deel pompoenen op tafel klaar lagen om uitgehold te worden voor de Halloween tocht morgen. Vorig jaar precies dezelfde tijd deed ik dit ook met mijn schouder blessure van een dejavu gesproken! Het was best wel leuk maar draaide helemaal van lange rechtop zitten wat ik niet meer gewoon ben. Ik holde mijn pompoentje uit en gaf het een leuk snoetje. Na de sessie bracht Katrien de ergo therapeute me weer naar de kamer.
Haast letterlijk waste verpleegster Ria mijn haren tussen de soep en de patatten! Het lange rechtop zitten eiste op den duur toch wel zijn tol. Aan tafel verloor ik het bewustzijn. Gelukkig was er verpleging in de buurt die me onmiddellijk op bed konden leggen. Honger had ik toen helemaal niet meer maar deed toch mijn best om iets naar binnen te spelen.
Omstreeks 13u kwam Isabel me samen met een studente halen voor de kine. In de grote zaal werd ik op een tafel geholpen en werden mijn benen gemobiliseerd. Na de litteken massage werd ik weer helemaal ingebonden om tot rechtstaande positie te komen. Bij mij is het eerder een beetje kantelen alles begon onmiddellijk door mijn hoofd te tollen en werd lijk bleek.
Na de kine kon ik weer bekomen in mijn beddeke. De dokters kwamen de dosis van mijn pomp weer verhogen en kreeg de toestemming dat ons Zenn voor 1 nacht mee mocht komen omdat Greet vannacht toch moest werken. Wat was ik blij om nog eens zo intens te kunnen knuffelen met mijn allerliefste prutske!
Het was al laat eer ik de slaap kon vatten. Vanmorgen werden mijn wonden weer verzorgd waar ik echt niet naar uitkeek! Ik was echt bang voor de pijn die komen zou. Op mijn rechter been gingen de verbanden er redelijk vlot af en zag het er mooi uit buiten nog enkele kleine wondjes. Mijn linker been daarentegen was er veel erger aan toe. Een hele zak ontsmettend water werd over de verbanden gegoten zodat ze makkelijk zouden lossen maar plakten desondanks toch in mijn wonden wat verschrikkelijk pijn deed en weer alle pijnlijke voorafgaande herinneringen weer naar boven brachten. De verpleging deed zijn uiterste best om me zo min mogelijk pijn te laten lijden. Ik was doodsbang en de wonde was zo lelijk echt niet om,aan te zien. Tranen rolden over mijn wangen. Deze keer werd er voor de verzorging een ander soort zalf gebruikt wat veel minder brandde dan de isobetadine die de vorige keren op de wonden gedaan werden. Boven op de zalf werd vetverband aangelegd en werden mijn benen ingewindeld. Het zicht van de lelijke wonden bleven in mijn gedachten en kwam tot het besef dat ik nog een lange weg af te leggen heb.
Wat doet het deugd om eens een nacht fatsoenlijk door te kunnen slapen! Ik voelde me vandaag dan ook stukken beter! Mede atleten die ook bij coach Rudi Diels trainen brachten me vandaag een bezoekje zalig gewoon! Ze hadden net een training achter de rug.
Ik voelde me zo goed dat de verpleging me in mijn rolstoel liet helpen en me waagde aan een ritje met de rolstoel door de gang, wel niet gemakkelijk met dat gevolg van het infuus maar geloof me, moeilijk gaat ook!