Zondag 29 mei 2016

Met nog slaap oogskes stond ik vanmorgen op en hoorde de regen tegen de ruiten kletteren pffff dat is niet leuk om zo te vertrekken!
Na het ontbijt pakte ik al mijn spullen voor de race en vertrokken we naar the place to be en parkeerden we in de ondergrondse parkeergarage zodat mijn hoepels van de wheeler niet nat zouden worden. In de gang was Peter zijn opwarming aan het doen met Veerle en Mieke. Hij had voor mij de 200m race en reed hij een nieuw wereld record op de 200m! Dikke chapeau! Terwijl Mieke ging kijken wanneer ik ongeveer de callroom binnen moest terwijl ik binnen stond te wachten. Ondertussen was het opgehouden met regenen en moesten Peter en ik enkel op een natte piste rijden. Ik was blij dat ik de laatste keer dubbel geplooid met veel pijn in de callroom op mijn beurt de wachten. Ook vandaag moest ik opboksen tegen hogere klassen die veel meer lichaamsfuncties beschikken dan ik. Jakkes ik moest starten in baan 6 helemaal aan de buitenkant dat je niemand in het vizier hebt om naar toe te rijden, maar kom, het is wat het het is en kon enkel mijn best doen en knallen op de natte piste, maar we hadden het geluk dat het al een tijdje gestopt was met regenen! Zoals alle starten werd afgeroepen “on your marks, set, en dan de knal!” Ik had een goede start en met mijn hoofd naar de grond focus op de witte lijnen waar ik tussen moest rijden en klopte zo hard als ik kon tegen  de hoepels van mijn wheeler. Af en toe gleed mijn hand van de hoepel door het opspattende water. Ik was misschien de laagste categorie die deel nam in deze race maar moest zeker niet onder doen, ik finishte vlak achter de anderen, alhoewel ik een zeer goed gevoel had en dacht dat ik sneller gereden had dan de vorige reeks van 200m maar dat was jammer genoeg niet het geval.
We reden na de race naar het hotel waar ik me kon opfrissen, andere kledij aantrekken.
Erna pakten we onze bagage weer in en reden weer huiswaarts naar Diest city. We reden speciaal een dagje vroeger naar huis om files te vermijden omdat het nu toch zondag was, raar maar waar reden we van de ene file naar de andere waardoor we haast 2u vertraging hadden.
Ik wil graag Ann, Greet, Eddy, Liliane, Mieke en Veerle super willen bedanken voor hun steun en hulp. Dankzij deze mensen was het mogelijk om deel te nemen aan de Zwitserse wedstrijden!

Zondag 29 mei 2016

Met nog slaap oogskes stond ik vanmorgen op en hoorde de regen tegen de ruiten kletteren pffff dat is niet leuk om zo te vertrekken!
Na het ontbijt pakte ik al mijn spullen voor de race en vertrokken we naar the place to be en parkeerden we in de ondergrondse parkeergarage zodat mijn hoepels van de wheeler niet nat zouden worden. In de gang was Peter zijn opwarming aan het doen met Veerle en Mieke. Hij had voor mij de 200m race en reed hij een nieuw wereld record op de 200m! Dikke chapeau! Terwijl Mieke ging kijken wanneer ik ongeveer de callroom binnen moest terwijl ik binnen stond te wachten. Ondertussen was het opgehouden met regenen en moesten Peter en ik enkel op een natte piste rijden. Ik was blij dat ik de laatste keer dubbel geplooid met veel pijn in de callroom op mijn beurt de wachten. Ook vandaag moest ik opboksen tegen hogere klassen die veel meer lichaamsfuncties beschikken dan ik. Jakkes ik moest starten in baan 6 helemaal aan de buitenkant dat je niemand in het vizier hebt om naar toe te rijden, maar kom, het is wat het het is en kon enkel mijn best doen en knallen op de natte piste, maar we hadden het geluk dat het al een tijdje gestopt was met regenen! Zoals alle starten werd afgeroepen “on your marks, set, en dan de knal!” Ik had een goede start en met mijn hoofd naar de grond focus op de witte lijnen waar ik tussen moest rijden en klopte zo hard als ik kon tegen  de hoepels van mijn wheeler. Af en toe gleed mijn hand van de hoepel door het opspattende water. Ik was misschien de laagste categorie die deel nam in deze race maar moest zeker niet onder doen, ik finishte vlak achter de anderen, alhoewel ik een zeer goed gevoel had en dacht dat ik sneller gereden had dan de vorige reeks van 200m maar dat was jammer genoeg niet het geval.
We reden na de race naar het hotel waar ik me kon opfrissen, andere kledij aantrekken.
Erna pakten we onze bagage weer in en reden weer huiswaarts naar Diest city. We reden speciaal een dagje vroeger naar huis om files te vermijden omdat het nu toch zondag was, raar maar waar reden we van de ene file naar de andere waardoor we haast 2u vertraging hadden.
Ik wil graag Ann, Greet, Eddy, Liliane, Mieke en Veerle super willen bedanken voor hun steun en hulp. Dankzij deze mensen was het mogelijk om deel te nemen aan de Zwitserse wedstrijden!

Zaterdag 28 mei 2016

Het is een heel ander weer dan gisteren in Zwitserland. Gisteren nog stralende zon en sinds vannacht gietende regen waardoor ik niet echt uitkeek naar de race van vandaag. Als je hoepels nat zijn schuif je als gek door rubber op rubber echt niet leuk en gevaarlijk voor blessures. Om de hoepels droog te houden deed ik mijn opwarming onder begeleiding van Mieke en Eddy binnen in de garage. Mieke hield na de training alles goed in het oog wanneer ik in de callroom moest. Bij teken van Mieke reed in de callroom in. Toen ik net in het tentje zat van de callroom begon het toch wel niet kei hard te regenen. Oh boy ik zag het even helemaal niet meer zitten. Ten eerste de regen en ten tweede dat ik tegen de veel hogere klassen T53 en T54 moest strijden. We hadden het geluk dat er een probleem was met de techniek dat we 5 min langer moesten wachten. Ondertussen regende het al veel minder hard en had een klein handdoekje bij om mijn hoepels droog te vegen. Net voor ik naar de start mocht van de 400m veegde ik nog snel even over mijn hoepels legde de handdoek op mijn benen en reed naar de start waar ik in baan 2 mocht plaats nemen. Het druppelde nog steeds maar hield het verstand op nul. Het startschot werd gegeven en klopte zo hard als ik kon tegen mijn wielen en haalde stuk voor stuk de andere atleten in en finishte ik met een tijd van 1.11.75 als tweede waar ik super fier op ben. Na mijn race ging ik iets eten in de sporthal voor de atleten. Het was pasta met gehaktballen en groeten. Ppfffft ik kreeg het echt niet binnen het was echt niet lekker! Erna reden we weer naar ons verblijf en kon ik goed rusten voor mijn volgende race die toch pas om 17.49u plaats vond.
De platte rust heeft me echt deugd gedaan en reden we terug naar de piste. Niet te geloven maar het weer was helemaal opgeklaard en de zon straalde stevig. 25 graden, Wielemie weer dus! Samen met Mieke deed ik mijn opwarming. Op weg van de opwarming zone naar de callroom waren de heren de 1500m aan het rijden maar vlak voor de bocht was er een mega crash waarbij zeker 5 wheelers op de grond lagen en kreeg ik rillingen over mijn hele lijf en kreeg een backflash van mijn crash in 2013 met zware gevolgen. Ik mocht van Mieke niet kijken en gingen weer ruimschoots op tijd naar de callroom. Ik kond het zicht van de crash voor me zien. Gisteren was er ook al een crash met enkele wheelers die tijdens het kwartier mochten los rijden op de piste. Een Russisch meisje bleef huilen en in het midden staan, deze gedachten kon ik beter uit mijn hoofd zetten en me focussen op mijn eigen wedstrijd! De 100m moest ik tegen allemaal T54 deelneemsters rijden. Winnen onmogelijk maar reed veel beter dan ik had durven denken. Ik finishte vlak achter de eersten en reed de 100 m uiteindelijk in 00.20.35 waar ik super content mee was!
Wat later hoorde ik dat Joyce ook ten val kwam op de 100m en moest even naar het ziekenhuis maar kwam er gelukkig met schaafwonden van af!
Honger had ik helemaal niet en was eigenlijk nog wat gedegouteerd van het eten van vanmiddag dus friste ik me op en ging 100m plat liggen terwijl de rest van de bende iets ging eten.
Op BVN zag ik het vreselijke ongeval met de wielrenners met de motards ik was er echt van aangedaan! Veerle kwam nog langs om mijn pijnlijke spieren los te masseren wat deugd en pijn deed tegelijkertijd. Na de massage terug mijn beddeke in want morgen moet ik vroeg opstaan voor de eerste race die al om 9.40 plaats vond en moeten we om 8u op de piste zijn.

Zaterdag 28 mei 2016

Het is een heel ander weer dan gisteren in Zwitserland. Gisteren nog stralende zon en sinds vannacht gietende regen waardoor ik niet echt uitkeek naar de race van vandaag. Als je hoepels nat zijn schuif je als gek door rubber op rubber echt niet leuk en gevaarlijk voor blessures. Om de hoepels droog te houden deed ik mijn opwarming onder begeleiding van Mieke en Eddy binnen in de garage. Mieke hield na de training alles goed in het oog wanneer ik in de callroom moest. Bij teken van Mieke reed in de callroom in. Toen ik net in het tentje zat van de callroom begon het toch wel niet kei hard te regenen. Oh boy ik zag het even helemaal niet meer zitten. Ten eerste de regen en ten tweede dat ik tegen de veel hogere klassen T53 en T54 moest strijden. We hadden het geluk dat er een probleem was met de techniek dat we 5 min langer moesten wachten. Ondertussen regende het al veel minder hard en had een klein handdoekje bij om mijn hoepels droog te vegen. Net voor ik naar de start mocht van de 400m veegde ik nog snel even over mijn hoepels legde de handdoek op mijn benen en reed naar de start waar ik in baan 2 mocht plaats nemen. Het druppelde nog steeds maar hield het verstand op nul. Het startschot werd gegeven en klopte zo hard als ik kon tegen mijn wielen en haalde stuk voor stuk de andere atleten in en finishte ik met een tijd van 1.11.75 als tweede waar ik super fier op ben. Na mijn race ging ik iets eten in de sporthal voor de atleten. Het was pasta met gehaktballen en groeten. Ppfffft ik kreeg het echt niet binnen het was echt niet lekker! Erna reden we weer naar ons verblijf en kon ik goed rusten voor mijn volgende race die toch pas om 17.49u plaats vond.
De platte rust heeft me echt deugd gedaan en reden we terug naar de piste. Niet te geloven maar het weer was helemaal opgeklaard en de zon straalde stevig. 25 graden, Wielemie weer dus! Samen met Mieke deed ik mijn opwarming. Op weg van de opwarming zone naar de callroom waren de heren de 1500m aan het rijden maar vlak voor de bocht was er een mega crash waarbij zeker 5 wheelers op de grond lagen en kreeg ik rillingen over mijn hele lijf en kreeg een backflash van mijn crash in 2013 met zware gevolgen. Ik mocht van Mieke niet kijken en gingen weer ruimschoots op tijd naar de callroom. Ik kond het zicht van de crash voor me zien. Gisteren was er ook al een crash met enkele wheelers die tijdens het kwartier mochten los rijden op de piste. Een Russisch meisje bleef huilen en in het midden staan, deze gedachten kon ik beter uit mijn hoofd zetten en me focussen op mijn eigen wedstrijd! De 100m moest ik tegen allemaal T54 deelneemsters rijden. Winnen onmogelijk maar reed veel beter dan ik had durven denken. Ik finishte vlak achter de eersten en reed de 100 m uiteindelijk in 00.20.35 waar ik super content mee was!
Wat later hoorde ik dat Joyce ook ten val kwam op de 100m en moest even naar het ziekenhuis maar kwam er gelukkig met schaafwonden van af!
Honger had ik helemaal niet en was eigenlijk nog wat gedegouteerd van het eten van vanmiddag dus friste ik me op en ging 100m plat liggen terwijl de rest van de bende iets ging eten.
Op BVN zag ik het vreselijke ongeval met de wielrenners met de motards ik was er echt van aangedaan! Veerle kwam nog langs om mijn pijnlijke spieren los te masseren wat deugd en pijn deed tegelijkertijd. Na de massage terug mijn beddeke in want morgen moet ik vroeg opstaan voor de eerste race die al om 9.40 plaats vond en moeten we om 8u op de piste zijn.

Vrijdag 27 mei 2007

Oh boy ik heb echt weer geleden vannacht en mijn spieren zijn zo stijf als een hark. Na het ontbijt reden we richting piste. Mieke was er al en hielp me mee in mijn wheeler. We deden de test. Eerst een start met de disk wielen en erna in dezelfde houding maar met de 4 spaaks wielen. Bij de 4spaaks had ik het beste resultaat en gevoel en deze wielen moesten me geluk brengen vandaag op de 800m en 200m. Een half uur op voorhand gingen we weer naar de callroom. Ik kreeg alweer baan 3 toegewezen en moest tegen de Briste T33 rijden. Onmiddellijk na de eerste bocht liep het al fout. Mijn spieren schoten in kramp en was het net of mijn wielen vierkant bolden. Het ging van geen kanten een en al mentaal gevecht om toch de finish te kunnen halen al was het mijn slechtste tijd ooit 2.27. Ik was echt verontwaardigd en kon mijn tranen niet bedwingen. Elke atleet maakt progressie maar in mijn geval is het een heel ander verhaal met een lichaam dat progressief achteruit gaat. De moed zakte in mijn schoenen en had echt zin om foert te zeggen en om naar huis te gaan. Het was echte lichamelijke en mentale pijn. Ik liet me overhalen om toch de 200m mee te rijden. Veerle maakte heel even de tijd om me te masseren en die verkrampte spieren iets of wat losser te krijgen. Veel tijd om op te warmen was er niet meer want moest al snel de callroom in. Alweer kreeg ik baan 3 toegewezen. Deze keer maakte ik wel een goede start en finishte ik met een goede tijd als eerste van de T52 klasse en tweede van de T33 klasse die in mijn groep deelnam. Ondanks deze oppepper bleef ik me slecht voelen en ben ik soms ook teleurgesteld met welke spanen de Belgen moeten roeien tegenover andere landen die hun tentje staan hebben met een massage tafel en professionele Kine bij hebben en een materiaal meester. Na de wedstrijden ging ik met Peter en Veerle in de sporthal eten waar er alweer bonen op het menu stond. Lekker kon ik het nu niet echt bepaald noemen. Ik was blij dat we weer richting hotel reden waar Ann me in de douche hielp en achteraf kwam Veerle me nog masseren op de kamer wat deugd en pijn tegelijk deed. Alles zit zo verschrikkelijk vast.