Maandag 14 juli 2014  

Mijn pijnlijke nek heeft me gisteren en vannacht goed parten gespeeld. Ik belde vanmorgen naar osteopaat Gerd Vervloet voor een afspraak en kon gelukkig vanmiddag bij hem al terecht!

Ik mag best wel fier zijn op mijn prestaties van afgelopen wedstrijd in Kortrijk! Er zaten 2 zenuwen in mijn nek en bovenrug gekneld! Wat deed het verlossende manupilatie knakje deugd!

Zaterdag 12 Juli 2014  

Mmmmm zalig als je een goede nachtrust hebt gehad de nacht voor je wedstrijd. De spieren zaten goed, ik had een goed gevoel, klaar om te knallen op de Flanders Cup in Kortrijk! Het goede gevoel bleef tot dat er iets in mijn nek schoot aaaaaaaauuuuuuuw wat was het pijnlijk, de pijn bleef, zo verdween het goede gevoel snel!

Ik probeerde al liggend zelf mijn nekwervel terug op zijn plaats te trekken maar tevergeefs de pijn bleef! Massage met zalfjes, tevergeefs. Desondanks de pijn was er geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om thuis te blijven van de wedstrijd.

Samen met ons Zenn in de zetel nam ik mijn rust tot dat mijn chauffeurs en tevens goed gezelschap Christel en Danny arriveerden.

Goed op tijd arriveerden we op thé place to be in Kortrijk samen met coach Jo en Nancy wat later arriveerden de andere trouwe supporters, zalig gewoon dat ze me elke wedstrijd me komen aanmoedigen!

Christel en coach Jo raadden me aan om vooraleer ik in mijn wheeler kroop eerst eens even de plaatselijke kiné te passeren. Zo gezegd zo gedaan! In een klein lokaal stonden 3 tafels waar atleten uit Jamaica op lagen die zorgvuldig een uitgebreide massage kregen.

Ik moest niet lang wachten om zelf plaats te nemen op de tafel. Het deed deugd de massage maar de pijn bleef en straalde helemaal uit naar mijn rechter arm. Ja watte, een leuk gevoel is anders om zo aan een wedstrijd te beginnen! Op weg naar de piste kwam ik een groepje atleten uit Japan tegen en zei hen vriendelijk goedendag in het Japans. Ze keken naar op toen ik “Konichiwa” zei

Coach Jo hielp me in mijn wheeler en begon me op de warmen. Ik verbeet de pijn en stelde mijn wheeler af op de Kortrijkse atletiek piste. Geen haar op mijn hoofd dat dacht aan forfait geven, ons Mie valt nog liever dood dan opgeven!

Samen met de wheelers van het Nederlandse team zette ik me schrap voor de start van de 200m.  Telkens weer als er afgeroepen wordt “op uw plaatsen!” voel ik mijn hart bonken in mijn keel. Bij de “set” neem ik diep adem om bij de knal van het startpistool zelf ook te knallen. De start was niet echt krachtig maar kon na de bocht goed versnellen. Ik haalde geen top tijd maar was best tevreden dit resultaat neer te kunnen zetten met een geblokkeerde nek en rug!

Ondertussen was Rudi gearriveerd en kon me nog net aanmoedigen voor mijn 200m race. Rudi ligt me nauw aan het hart, we hebben heel wat meegemaakt samen. Hij was mijn behandelende kiné op de paralympische spelen in Londen 2012, maar ook op het wk vorig jaar in Lyon waar hij de eerste zorgen toediende na mijn fatale val op de 800m. Rudi kent me dus door en door en zag dat het goed mis zat met mijn nekske en rug! Van op het moment dat ik weer in mijn dagelijkse rolstoel zat stelde hij meteen voor om mijn schouders en nek even te behandelen, ja, daar zegt on Ons Mie zeker geen “neen” tegen! We bolden snel terug naar het kiné lokaal. Vrijwel meteen kreeg ik een tafel toegewezen in het kleine muffe lokaatje tussen 2 Jamaikanen die duidelijk genoten van hun massage.

Rudi deed zijn uiterste best om mijn pijnlijke spieren weer in orde te krijgen. Een diepe massage deed eigenlijk pijn en deugd tegelijkertijd. Hij rok alle spieren uit wat wel deugd deed. Na deze fantastische Rudi sessie voelde ik me gelukkig alweer beter!

Nu was het ondertussen weer hoog tijd om weer in mijn wheeler te kruipen en me op te warmen voor de volgende race.

De start van de 400m verliep veel beter dan die van de 200m en vertrok tegen een stevig tempo. Na de tweede bocht speelde de enorme pijn weer op en verlamde als het ware beide armen waardoor ik de laatste 60m moest kiezen met linker of rechter arm gebruiken want met twee lukte het echt niet meer. Om mijn geopereerde schouder te sparen koos ik voor links. Het was dat of niet finishen.

Met de brok in de keel bolde ik verder naar de plaats waar mijn rolstoel stond.

Mijn slecht gevoel was meteen weg toen kleine Robbe in zijn rolstoel fier om een handtekening vroeg op zijn T-shirt. Het was een super vrolijk tof venteke dat mijn dat meteen weer goed maakte!

Na een interview vertrok ik samen met Christel en Danny weer huiswaarts. Ik was doodmoe!