Maandag 03/09

Vandaag verjaarde mijn beste vriendin en tevens mijn begeleidster Lieve. We verrasten haar met vele

kaartjes en een fles champagne bij het ontbijt. Ze had het totaal niet verwacht en was er heel blij mee.

Om 10.00u vertrokken we terug naar België. Langs de ene kant vertrok ik met een beetje spijt in het hart, het

is immers heel leuk geweest, langs de andere kant ging ook graag weer naar huis.

De hele rit heb ik weer goed gerust.

Toen we mijn straat inreden zag ik weer vele mensen staan die me aan het opwachten waren. De straat was

versiert. Wat een fijne thuiskomst. Dat was niet alles.

Om 17.30u werd ik op het stadhuis van Diest verwacht. Wat een heerlijke thuiskomst.

Door de inwoners van Diest werd ik toegejuicht. Samen op de foto en dan was er een receptie waar ik met

iedereen een babbeltje kon slagen. Ik had honger, en mijne glaasje champagne steeg dan ook snel naar mijn

hoofd. Dan kan ik nooit stoppen met lachen.

Daarmee sloot ik weer een fantastische dag af.

Zondag 02/09 D Day!

Ik was 10 min. voor mijn wekker wakker die om 04.30u zou aflopen.

Om 05.00u zaten we aan het ontbijt. Er was nog geen wit brood, dus was het voor één keer bruin brood met

banaan en bruine suiker. 05.45u vertrokken we met ons hebben en houden naar de wedstrijd.

De zenuwen kwamen goed opzetten. Niet zozeer voor het biken en het wheelen, maar wel voor het koude

water waar ik in moest.

Toen we in de wisselzone waren checkten we mijn banden nog eens. Van mijn linker achterwiel was de band

wat afgegaan en wilden we hem oppompen. In plaats van lucht ingaan ging hij helemaal plat.

Ik kan u verzekeren, het geeft geen goed gevoel!

Uiteindelijk heeft Eric een nieuwe binnenband gestoken en was alles vergeten.

Ondertussen was het hoog tijd om mijn wetsuit aan te trekken. Tegen de koude werd er een dikke laag vettig

spul gesmeerd. Eric en Julien wrongen mijn pak aan. Deze keer was het zonder spalken en vlotter. Dit is niet

toegestaan op een WK.

Nu kon ik richting start bollen.

Eric en Julien hebben eerst nog mijn bike in de tent gezet waar ik uit het water kwam. Dit was de wisselzone

voor alle rollers van zwemmen naar biken.

Aan de start waren er al atleten aan het inzwemmen. Ik heb dit niet gedaan. Ik wilde vermijden om kou te

krijgen. Eric goot het warme water in mijn pak en 5 min. voor de start ging ik het water in. Het water was

met zijn 15°c koud.

Ook al had ik met mijn zwembril de truck met het speeksel gedaan, hij bleef aandampen.

2 min. voor de start. Mijn hart bonkte tot in mijn keel.

Iedereen moest met 1 hand het touw vasthouden voor de start.

Het startsignaal klonk. Alle 67 AWAD’s vertrokken voor hun 1500m zwemmen.

De start verliep wat moeilijk omdat vlak naast me nog iemand zwom. We sloegen tegen mekaar op en ik kon

daardoor niet doorzwemmen. Ik week uit naar rechts, maar hij week mee uit. Heb me dan even ingehouden,

achter hem doorgezwommen en hem dan langs links kunnen voorbij zwemmen.

Ik zag bijna geen steek met mijn aangedampte bril. Als ik keek zoals sommige mensen over hun leesbril

kijken zag ik iets, maar nog gene vette. Onderweg ben ik even gestopt om mijn bril schoon te maken, maar

ik kon mijn evenwicht niet houden en het had toch geen zin. Onder de brug stak een atleet me voorbij en

heb hem kunnen volgen als wegwijzer. Als 12de en eerste vrouw kwam ik uit het water en was zeer tevreden

over het zwemmen. 2 Mensen van de organisatie heften me uit het water en Eric en Julien pakten me over.

Ik zag nog veel handbikes staan en wist dat ik goed zat.

In een wip was mijn pak uit en voor ik het wist zat ik in mijn bike.

Daar ging ik voor mijn 40km biken. Het ging meteen goed. Ik dacht dat het parcours vlak was, maar er zaten

een paar venijnige lange hellingen in. Vlak en berg af ging ik een serieuze vaart. Er was redelijk veel wind.

Op een gegeven moment stormde ik tegen 50km/u de berg af en werd door een windstoot een stukje opzij

gezet. Raar gevoel.

Grote stukken van de rit was de weg verdeeld in oprijden en terug rijden. Zo kon ik tellen hoeveelste

rolstoelatleet ik was. Ik telde 3 mannen, telkens moedigden we mekaar aan als we mekaar kruisten.

Bij de laatste 10km reed met mijn achterwiel over een stukje tape dat bleef plakken. Telkens kreeg ik net een

zweepslagje tegen mijn schouder van die tape. Even was ik bang dat ik een lekke band had.

De zweepslagjes deden geen pijn maar was wel vervelend en maakte een irritant geluid. Het was de hele rit

eigenlijk een eenzame strijd. Bijna geen mens dat buiten het centrum stond te supporteren.

Toen ik de wisselzone binnen gereden kwam stonden mijn vrienden die met velen opgekomen waren met

vlaggen, spandoeken en ratels me toe te juichen. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen.

Net voor me reed er nog iemand met één arm de wisselzone binnen. Hij sneed mijn bocht af waardoor ik

haast bleef steken op de stoep.

De wissel naar het wheelen verliep vlot, nu nog 10km te gaan voor de finish!

Het wheelen begon slecht. Met mijn rechter hand schoof ik, ik had geen grip op mijn hoepel, maar na een

paar keer kloppen ging het weer. Maar dan! Een stuk van het parcours was helemaal niet aangepast voor

wheelers. Het ging enorm stijl naar beneden naar het Binnen Alster water en onmiddellijk een bocht van 90°

naar links. Ik heb daar iemand moeten vragen om me tegen te houden, anders lag ik in het water en was ik

verdronken. Als je hevig rem pakt bij de wheeler slip je meteen door en ontploft het bandje.

Zo was er ook een lange strook grindweg vlak langs het water zonder vangrails. 2x een scherpe bocht waar

ik bang was.

Gelukkig was er nog een asfaltweg waar ik vaart kon zetten en tegen 21km/u kon wheelen.

Daar kon ik ook nog een rolstoelatleet inhalen. Het laatste stuk was het weer inhouden omdat ik weer op de

smalle grintweg langs het water moest.

Toen ik over de eindmeet rolde klonk dat ik met een eindtijd van 02.51.23u first women was. Niet alleen van

mijn categorie, maar over all van de dames. Ik denk dat ik de eerste roller ben die amputees en blinden die

met een gewone fiets rijden achter zich laat. Uiteindelijk was ik dan ook nog eens derde bij de mannelijke

rolstoelatleten ook.

De vreugde kon niet meer stuk.

Mijn supporters stonden luidkeels te roepen bij mijn aankomst.

We trokken met iedereen samen naar mijn hotel waar we na mijn zalige warme douche op mijn titel klonken.

Erna ben ik met mijn schatten van begeleiders natuurlijk gaan frieten eten. Ze waren wel niet zo lekker als in

België

Ik was doodmoe. Voor de medaille ceremonie heb ik goed kunnen rusten en kunnen nagenieten van mijn

prestatie. Medaille ceremonie

De final party en medaille ceremonie was te doen in een prachtige gerenoveerde vismarkt hal.

Toen we aankwamen stond er al een lange rij mensen aan te schuiven.

Binnen konden we nog net een plaatsje vinden waar we met z’n allen konden zitten.

Ik was serieus teleurgesteld in de organisatie van de ceremonie. Voor mijn ouders, begeleiders en vrienden

betaalden we €20 per inkomkaart. Ze moesten hun drank, en eten zelf ook nog eens terplekke betalen. Dit

vind ik niet kunnen.

Na een tijdje wachten was het medaille uitreiking. Eerst voor de winnaars van de sprint triatlon. Erna waren

de AWAD’s aan de beurt.

Eerst werden op het grote scherm foto’s van onze wedstrijd vertoond.

Als aller eersten werden de medailles van mijn categorie (cp1) uitgereikt.

Wat een kippenvel moment als ze afroepen “Gold meddal winner Marieke Vervoort” Ik reed het podium op

en kon met moeite mijn tranen bedwingen. Ongelofelijk als zo’n hele vismarkthal van 2 verdiepen vol mensen

staat applaus geeft voor jou. Eenmaal van het podium af vloeiden de tranen over mijn wangen.

Met de hele groep keerden we terug naar het hotel en klonken we samen op de gouden plak.

’s Nachts kon ik moeilijk slaap vatten door alle emoties en pijnlijke spieren.

Zaterdag 01/09

De dag voor de race, de kriebels beginnen serieus op te komen.

Na het ontbijt ging ik samen met mijn ouders die ondertussen ook in Hamburg aangekomen waren en

vrienden nog eens naar het parcours kijken.

Nu was het zoals bij mijn race afgespannen. Ik zag de wisselzone en waar ik heen moest met het biken en

het wheelen.Nu kon ik ook zien hoe het zwemparcours eruit zag.

Ondanks de regen liep er veel volk rond.

Om de 15 min. was er een nieuwe start voor deelnemers van de sprint triatlon.Telkens ik ze hoorden aftellen

en het startsignaal hoorde kreeg ik kippenvel en dacht ik aan mijn race morgen.

In de regen wandelden we terug naar het hotel. Sofie, die ook net in Hamburg arriveerde met haar ouders

had gekookte pasta bij, die ik in mijn hotelkamer als een aapje opat. Ik had geen vork, ’t was wel leuk. Ik

moest lachen met mezelf.

Nadat ik wat geslapen had nam ik een zalige rustgevende douche, ik had echt moeite met er onderuit

te komen. Puur genieten.

Namiddag gingen we in de kelder mijn materiaal klaarzetten. Banden werden opgepompt en nagekeken,

alles werd klaargezet om morgen heel vroeg mee te nemen.

Het goede gevoel was even weg toen we mijn voorbandje van mijn wheeler niet opgepompt kregen. Het

verlengstukje was afgebroken. We hebben noodgedwongen het wiel vervangen door het reserve voorwiel.

Ik heb nog een zalige massage gekregen van Lieve voor we weer vertrokken. Om 18.30u was het bike check

in. We stonden gelukkig redelijk vooraan. Al gauw was er een mega lange rij wachtenden.

Niet alleen AWAD’s, maar ook Age groupers. Mijn helm werd nagekeken en ik mocht binnen met mijn bike

en wheeler. We kregen een plaats toegewezen helemaal achteraan in de wisselzone.

Tegen eventuele regen pakten we mijn bike en wheeler in. Nog even een babbel gedaan met andere AWAD

atleten en dan was het hoog tijd om terug naar het hotel te gaan.

Toen ik het hotel binnen rolde grote verrassing. Kameraad Bruno en zijn vriendin Heidi stonden ons op te

wachten. Ik wist totaal niet dat ze gingen komen.

Voor het avondmaal rolde ik met mijn zakje bruine suiker op mijn schoor binnen. Op mijn menu: pasta met

bruine suiker. Om 20.30u lag ik in mijn bed.