Pijnlijke schouders waarmee ik vanmorgen opstond verontrusten me een beetje. Het is een rare dag vandaag. Edwin een rolstoelatleet uit LA stelde voor om mijn wheeler te repareren. Met volle moed begon hij eraan en ik was blij dat hij de moeite deed om het te proberen. Alleen,…………. Hij brak het nog harder af, nu was mijn wheeler onbruikbaar. Nu zat ik met een serieuze krop in de keel en Edwin voelde zich verschrikkelijk schuldig. Toch was ik verre van boos op hem, hij heeft me immers toch proberen te helpen. Op deze momenten vervloek je het gewoon dat je maar één wheeler hebt en helemaal vast zit.
Namiddag bezochten we een school in Arrecife. Ik zat met de mannen van Costa Rica in het busje en hadden serieuze lol!
Wat er zo bijzonder is aan deze school is dat er valide en minder valide kinderen gemengd zitten. Dit heeft zo’n grote voordelen. Ze helpen mekaar. Valide kinderen zullen helemaal niet naar opkijken naar mensen in de rolstoel omdat ze het gewoon zijn.
Sands Beach steunt dit project om de kinderen van jongs af aan van sport te laten proeven.
De rolstoelatleten werden voorgesteld aan de kinderen en samen met hen moesten we drie ronden rond de speelplaats rollen. Ik had niet beter gevonden om een meisje wat sneller te laten rollen door haar verder te duwen met 1 hand, genieten dat ze deed!
Ook de valide leerlingen mochten plaats nemen in een rolstoel om een parcours af te leggen. Bij de ene lukte het al wat beter dan bij de andere.
Ja, deze trip heeft echt indruk op me gemaakt!
We keerden terug naar casa Sands Beach. In de Mai Tai bar kon ik genieten van een heerlijke lunch. Sinds gisteren heb ik last van een pijnlijke schouder. Ik wijt het aan de steile brug waar ik me aan de leuning moet omhoog sleuren om in deze op te kunnen geraken.
Een wheeler die naar de … is en een pijnlijke schouder, mijn duurtraining die ik gepland had met het Engelse triatlon koppen kon ik nu wel op mijn buik schrijven.
Vanavond heeft men mij even heel boos gemaakt. Eén van de rolstoelatleten zei namiddag in de groep in het Spaans dat we om 20.30u samen zouden eten vanavond. Ondertussen kan ik al een beetje Spaans en begreep dus wat hij zij. Wij Belgskes zijn het echter niet gewoon om zo laat te eten en begon ons Mie haar maagske serieus te knorren.
Op afgesproken uur arriveerde ik haast uitgehongerd in het restaurant. Het was dan ook een serieuze opdoffer toen ik alle andere atleten al lustig zag eten. Blijkbaar werd zonder mijn weten het uur vervroegd. Tot daar toe, maar toen ik bij aan de tafel wilde aanschuiven constateerde ik dat er helemaal geen plaats meer was voor mij en moest ik toch helemaal alleen gaan zitten. Had ik het geweten had ik niet met honger gezeten en gewoon mijn ding gedaan! De atleet van L.A. Edwin kwam me vergezellen en was ook niet zo goed gezind op het voorval van vanavond.
