Maandag 30 juli 1015

Sinds vorige week zaterdag kan ik  mezelf niets meer van herinneringen raar hoor!
Verpleging is me 4 maal per dag komen sonderen maar ik wist er niets van. Ik Was waarschijnlijk door mij hersenschudding in een soort coma geraakt

Donderdag 23 Juli 2015

Vanmorgen toen verpleging binnen kwam leek het alsof ik helemaal van de wereld was. Ik heb er zelfs niet veel van gemerkt dat ze me helemaal gewassen en verzorgd had. Tegen de middag bracht Eddy me nog steeds slaap dronken naar de bureau van het Wit/Geel kruis waar ik weer plaats mocht nemen voor mijn wekelijks infuus. Ook hier kon ik mijn ogen niet open houden en voelde zelfs haast de prik voor het infuus haast niet en had ook geluk ditmaal zat het infuus bij de eerste prik al ok! Terwijl de baxter 4 uur liep was ik heel ver weg in dromenland.

Zaterdag 11 juli 2015

Ik heb gelukkig geslapen als een roosje!
Nadat de verpleging geweest was soesde ik nog lekker wat na. Na het ontbijt plofte ik mezelf op de zitzak maar een beetje te hevig en lag er half langs. Zenn vond dit wel leuk en dacht ‘yes! Knuffel time!’ En sprong op me maar bonk met haar poot op mijn alarmsysteem kwam eigenlijk nog goed uit want zelf geraakte ik toch niet meer in mijn rolstoel! Ik maakte alles klaar om naar de wedstrijd in Kortrijk te vertrekken.

Vrijdag 10 juli 2015

Buiten enkele opstootjes heb ik super geslapen maar voelde me nog steeds niet op en top maar puur op karakter ben ik toch gaan los rijden op de piste van Nike.
Alles deed pijn en riskeerde sportmasseur Bart Lemmens op te bellen om mijn pijnlijke spieren los te maken en meteen was het ok voor hem en vanavond kreeg ik nog mijn massage die pijn/deugd deed! Thanks Bart nu hopen dat we morgen kunnen vlammen.

Donderdag 9 juli 2015

Ik voelde me nog steeds ellendig, rot en zo slap als een vod, maar toch wilde en zou ik het kuuurkamp van de brandwondenkids van Pinnochio bezoeken. Al vroeg in de morgen pikte Patricia me op om richting Spa te rijden waar we gelijk met meter Lieve Bullens en Walter Callebout en Anita arriveerden. We werden meteen fijn onthaald. We konden kennis maken met  kuren dat ze met de kinderen deden. Het was soms wel confronterend en vele herinneringen kwamen naar boven. Er waren vele verschillende soorten van therapiebaden waar vrijwilligers zich volledig gaven voor de kinderen. Het was heel interessant en een dikke chapeau dat men deze kinderen niet aan hun lot over laten.
S middags hadden we gezamenlijk een middagmaal. Na etenstijd was het sky high tijd! Het schijnt zelfs dat de kinderen met dit lied elke ochtend ontwaken! Lieve en Walter leerden de kinderen eerst aan hoe de kinderen ritme moesten klappen en daarna werd samen het lied gezongen leuk om te zien hoe een plezier ze erin hadden! Normaal zouden we nog even mee gaan naar het spel moment maar voelde me echt te slecht om nog langer te blijven en reden terug huiswaarts.
Sophie zou vannacht bij me komen slapen omdat ik me zo slecht voelde. Ik had al zoveel pijnmedicatie ingenomen dat ik me zelfs niet herinnerde dat ze me in bed gelegd hadden en dat verpleging me was komen verzorgen zo ver weg was ik man!

Woensdag 8 juli 2015

Man, man wat voelde ik me vanmorgen slecht toen de verpleging arriveerde! Met heel veel moeite geraakte ik na de verzorging uit bed en puur op karakter koppelde ik het motortje aan mijn rolstoel om naar het Wit/Geel kruis te bollen. Alle hobbeltjes en bobbeltjes in de weg deden verschrikkelijk pijn. Vandaag was het blijkbaar zeer moeilijk geprikt te worden! Door 4 verschillende verpleegsters zat het infuus na de 8ste prik eindelijk juist. Ik voelde me verschrikkelijk slecht en kon niets binnen houden. Sophie zou deze namiddag bij me langs komen om leuke dingen samen te doen maar omdat met al dat gedoe met de Baxter alles was uitgelopen hing ik bij haar aankomst nog wel een tijdje vast aan dat ding. Sophie had er niet beter op gevonden om dan bij mij thuis alles eens als een goede fee te gaan poetsen! Zalig he! Nadat ik verlost werd van de Baxter hebben We gewoon lekker liggen luieren.