Vandaag vonden de Metalyralympics plaats in Lier. Een atletiek wedstrijd enkel en alleen voor mensen met een beperking. Ik voelde me nog steeds niet goed, maar wilde de mensen van mijn eigen club niet telleur stellen en wilde toch gaan.
Ik werd er als een echte heldin ontvangen en werd letterlijk in de bloemetjes gezet. Iedereen kwam me feliciteren en wilde een praatje maken. Ik had haast geen tijd om me voor te bereiden voor de wedstrijd.
Tussen de babbeltjes door wrong ik me in het smalle zitje van mijn wheeler. Het ging me iets te gemakkelijk en kon hieraan merken dat ik waarschijnlijk een paar kilootjes afgevallen ben. Mensen bleven me aanspreken. Ik had haast de tijd niet om op te warmen en mijn wheeler af te stellen. Als enige vrouw moest ik tegen 3 mannen strijden die nog kunnen lopen en ook over volledige hand en romp functie beschikken. Ga daar maar eens tegenop?
Kom, ik trok het me niet aan en maakte me klaar voor de start. Het startschot klonk en begon als hel te kloppen tegen de wielen, maar geraakte niet voorruit. Na 5 meter blokkeerde ik helemaal en moest zelfs braken. Wat was me dat?! Ik stopte onmiddellijk en besloot vandaag geen wedstrijden meer te rijden en enkel te supporteren, wat ook leuk was.
Ik probeerde wel nog even het kogelstoten uit. Het lijkt makkelijker dan het is hoor! Zeker als je geen goede stabiliteit hebt!
’s Avonds werd ik verwacht op golfforum Lummen waar ik al super lang niet meer geweest was. Het was geweldig om al deze lieve mensen nog eens te zien!
