Oh boy, wat een nacht! Deze keer lag ik niet wakker van pijn maar van opgepept te zijn. Het was 01u gepasseerd eer ik de slaap kon vatten en rond 4u ‘s ochtends was Bibi alweer wakker. Ik was nu zonder plobleem optijd klaar voor het ontbijt 😉
Na ons heerlijk ontbijt laadde Jo in de regen de wagen in voor ons vertrek richting België.
In het begin van onze trip genoten we nog van de uitzichten en namen we afscheid van de Zwitserse mooie Bergen.
Telkens we een wegwijzer “ausfart” zagen staan vertaalden we het letterlijk als “uitprot” en schoten steeds weer in een spontante lach!
Het weer werd slechter en slechter, Het regende zo hard dat er gevaar was voor aquaplaning, bovendien waren er in Duitsland kilometers en kilometers wegenwerken aan de gang zodat we over versmalde rijstroken moesten rijden. De rijstroken waren echt verschrikkelijk smal, wagens en vooral vrachtwagens voorbij steken was geen leuke opdracht. Ik heb bijna 700km verstijfd van schrik in de wagen gezeten, met mijn slechte zicht is het des te meer angstaanjagend ook al is Jo een toppie chauffeur!
Ons Zenn die trok zich er niet veel van aan en knorde rustig verder!`
Wat was ik blij toen we eindelijk weer thuis waren!
Wat heb ik lekker geslapen in mijn Zwitsers beddeke! Een goede nachtrust is veel waard, je voelt je meteen een ander mens!
Na een stevig heerlijk ontbijt vertrok ik samen met Jo richting Nottwil waar de wedstrijd plaats vond.
Ik had veel pijn in mijn nek, schouder en arm, het gaf verre van een goed gevoel en de opwarming ging al naar venant. Nee, ons Mie had er geen zin in en mijn pijn baatte me zorgen. Het laatste wat ik wilde was mezelf forceren met het wk in Lyon in mijn gedachten.
Bij de 200m race durfde ik niet volluit te gaan en zat trouwens weer in een niet gunstige groep om top prestaties te kunnen leveren. Deze dames waren met hun beperking een stuk trager en kon zelfs zonder volluit te gaan van hen winnen en reed in een tijd van 35,…. Over de finishlijn.
Na deze race had ik ruim de tijd, de eerst volgende was pas namiddag gepland. De zorgen bleven door mijn hoofd spoken en besloot mijn stoute schoenen aan te trekken. Het team uit Nederland waar ik vaak mee op trok had een kiné bij en ging aan haar vragen of ze even kon kijken wat er mis was.
Petra ging meteen op onderzoek en voelde meteen waar het probleem zat. Meerdere flink geblokkeerde wervels waren de boosdoeners! Haar behandeling deed pijn en deugd tegelijkertijd. Ze maakte er echt werk van en nam haar tijd. Toen we de verlossende luide krak hoorden in mijn nek zeiden we met drie tegelijk “Jaaaaaaaaa!”
Mijn hoofdpijn was op slag een stuk minder. Wat was ik Petra dankbaar!
Het gaf een heel ander gevoel om aan mijn 400m race te beginnen! Ons Mie had er weer zin in, tot ik hoorde dat ik weer een slechte baan toegewezen kreeg voor mijn race! Man, man, man, weer baan 8 grrrr, weer niemand om naar toe te rijden dacht ik bij mezelf!
De opwarming verliep goed, en het was godzijdank droog weer.
Ik smeerde nog snel mijn BES-T sportmassage crèmes op mijn armen voor ik de callroom in moest en dronk nog een 3Action guerana. Ons Mie was klaar voor de strijd!
Op de piste installeerde ik me op baan acht en voelde mijn hart weer in mijn keel kloppen. Het blijft toch steeds weer een moment van spanning als er door de luidsprekers omgeroepen wordt: “ON YOUR MARKS,……. SET……. En dan de knal, en dan is het push for your life geblazen.
Ik schoot meteen goed weg en na de bocht zag ik de Britse Hannah van een andere klasse me langs links in baan 2 voorbij rijden, wat me nog extra hard tegen mijn hoepels deed slaan om haar weer in te halen en dacht dat ik een goede tijd had.
Ik was nog maar net aan het bekomen van mijn inspanning toen de mensen van de organisatie me kwamen vertellen dat ik zone teen wereldrecord gereden had met een tijd van 1.04.88. Ik moet eerlijk bekennen dat even perplex stond. Het drong niet echt door en dan kwamen die tranen van geluk en een warme omhelzing met coach Jo!
Meteen erna werd er door de luidsprekers omgeroepen “NEW WORLD RECORD 400m T52 Marieke Vervoort!!!!” RRrrrrrrrr, kippenvel van kop tot teen, dat kan ik je garanderen! Ik had een knijp in mijn arm nodig, was ik nu aan het dromen? Nee, nee, het is echt! Woooooooooeeeeeeeeeeehhhhhoooooooeeeeeeeee! Coach Jo en ik waren dol gelukkig! Wie had dat vanmorgen met mijn pijnlijke geblokkeerde wervels! Danku Petra, kiné van Nederland voor de verlossende krak! Ik kreeg vele felicitaties van andere atleten en coaches!
Niet veel laten begon het te regenen, om niet te zeggen te gieten! Pffffff ocharme de mensen die in de gietende regen een race hadden. Met de harslijm heb je nog een beetje grip maar de meesten zag je tot en met schuiven op de hoepels.
Omdat ik weer de enige in de reeks zou zijn voor de 800m en het nog steeds hard regende besloot ik aan mijn lichaam te denken en melde me af voor deze race en nam mijn rust.
In België was het nieuws van mijn wereldrecord al goed rond gegaan, dat kon ik merken aan de menige sms’jes die ik kreeg. Op mensen van de radio en krant belden me op voor een interview.
We gingen weer wat opwarmen met een warme koffie in het prachtige revalidatiecentrum.
Ondertussen was het gelukkig weer opgehouden met regenen en kon ik me klaar make nom weer in te rijden voor mijn laatste race hier in Zwitserland, de 100m!
Ik voelde meteen dat er een lichte wind op kop stond.
Toen ik in de callroom aan het wachten was begon het lichtjes weer te regenen grrrrr!!!!!! We mochten op de baan plaats nemen. Ik probeerde mijn hoepels zo goed mogelijk te beschermen tegen de regen met mijn armen en hield de rubber van mijn handschoenen naar beneden. Leuk is anders! Ik zette me in baan 3 schrap voor de start.
Na het startschot zag ik dat de dame links naast me bij de eerste slag al doorschoot met haar handen door haar natte handschoenen en hoepels maar ons Mie had bij de eerste slag al grip en was goed weg. Op het einde maakte ik een fout, ik dacht namelijk dat ik al aan de eindmeet was maar moest nog een dike meter bollen maar hervatte meteen mijn slagen. Toch was ik best tevreden met mijn tijd van 19.71 in deze weersomstandigheden!
Met mijn hoofd total nog in de wolken keerden we terug naar het hotel.
Ja, deze atletiekpiste zal lang in mijn geheugen gegrift staan!
Na een deugddoende douche grolde mijn maag. Om mijn wereldrecord te vieren wilden we een dafalganneke (cava of champagne) drinken. We waren zeer verbaasd dat deze heerlijke drank niet verkrijgbaar was hier in het hotel.
Ik zat nog vol adrenaline en de cafeïne bommetjes die in binnen had genomen met Red Bull en 3Action Guerana waren nog niet uitgewerkt, neen, slapen zat er voorlopig nog niet in!
Vannacht heb ik weer veel liggen woelen in het oncomfortabele bed en werd eigenlijk moe wakker vanmorgen.
Na het ontbijt pakte ik mijn spullen in voor vertrek naar Zwitserland waar we tot vrijdag zullen verblijven. Het was rotslecht weer. Het goot regen, ik voelde me ellendig moe. Eerlijk gezegd had ik meer zin om naar huis te gaan dan wel door te reizen naar Zwitserland, laat staan morgen 4 races te doen in de gutsende regen en ampere en plaatsje vinden om op te warmen!
Jo Laadde onze Hyundai in, en het viel me weer maar eens op wat een luxe het is om zoveel weg te kunnen Bergen in een wagen!
We redden eerst naar het hotel om daar onze koffers uit te laden en reden erna verder richting Nottwil waar ik mijn nieuwe race nummer moest ophalen in het revalidatiecentrum. Vlak aan dit centrum lag de piste waar morgen de wedstrijd zal doorgaan. Jo haalde mijn wheeler uit de wagen en kon ik erin klimmen om hem alvast in te stellen op de piste voor de race morgen. Ik had geluk dat het even minder regende. De wheeler was snel afgesteld en reed nog enkele ronden in. Ik had nog steeds last van mijn rechter schouder pees wat me verontrustte.
We keerden terug naar het hotel waar mijn kamer ondertussen klaar was. Toen ik de kamerdeur open deed zag ik het mooie comfortabele bed, zie je die smile al tot achter mijn oren? 😉
Ik plofte op bed en viel in een diepe slaap. ‘s Avonds werd ik pas wakker van een knorrende maag.
Het Zwitsers is toch een grappig taaltje 😉 Ik versta er niet veel van. Om eten te bestellen was het ook niet echt gemakkelijk. De menukaart was enkel in het Zwitsers.
Om ons eten te laten zakken genoten we van een verfrissende wandeling met zeer mooie uitzichten! Wie had dat gedacht dat ik einde mei nog sneeuw zou zien?
Toen we weer aan het hotel aankwamen zagen we net een wagen met Belgische nummerplaat de parking oprijden. Bleek het zelfs iemand te zijn uit mijn buurt van Scherpenheuvel, hij was hier voor zijn werk. Over toevalligheden gesproken!
Vannacht heb ik weer liggen woelen in bed en meerdere keren op de klok gekeken.
Het was plezierig opstaan met een stralende zon! Na het ontbijt besloot ik nog even te rusten op bed en maakte me erna klaar voor een training op de piste hier in de buurt van ons verblijf.
Mijn inspanningen van afgelopen weekend zitten nog erg in mijn lijf! Ik werd er even mee geconfronteerd dat ik heel erg diep geweest was!
Nadat ik enkele ronden ingereden had en moest overgaan naar het sprint werk arriveerde er een klas jongeren die een les LO hadden. Man, man, man, het respect van deze jongeren was zeer ver te zoeken! Ik ergerde me dood! Zonder te kijken liepen ze voor me in wat het best wel gevaarlijk maakte!
Ik was best wel tevreden van mezelf welke snelheden ik haalde op de korte afstanden onder toeziend oog van coach Jo!
Tijdens de tweede reeks sprinten die ik moest volbrengen kreeg ik een verontrustende pijnscheut in mijn rechter bovenarm en stopte de training meteen omdat er donderdag weer wedstrijden op het programma staan kan ik kwetsures maar beter voorkomen!
We keerden terug naar onze verblijfplaats waar we konden genieten van de zon. Ik kan me haast niet meer herinneren wanneer ik nog buiten gegeten had en genoten we dus des te meer van onze lunch in ‘t zonneke!
Ik wilde rusten maar het was zonde om binnen in een muffe sobere kamer te liggen en besloten we op een dekentje in de zon op het voetbalveld te gaan genieten. Mmmmmmmmm zaaaaaaaaaalig!!!!!! Dat kan ik je verzekeren!
Waaw, het was de eerste keer dat we ‘s morgens een schelletje ham bij het ontbijt zagen liggen. Mmmmm dat smaakte echt af!
Vandaag genoot ik van een rustdag wat echt wel nodig was! Amai, ik voel het nog dat ik gisteren serieus over mijn schreef gegaan ben!
Vandaag straalde de zon en was het lekker warm, waarom kon het afgelopen twee dagen niet zulk weer zijn op de wedstrijd?! Nu genieten, nu leven zeker! Niet dubben over het verleden Mie!
Een wandeling in het midden van de natuur was super! We zagen een ooievaar en andere waterbeestjes. Zo rustgevend!
Namiddag trokken we naar Mulhouse city en genoten van een zoning terrasje op het mooie marktplein!
We sloten onze avond avond af met een lekkere MC Flurry 😉
Het duurde vannacht weer lang eer ik de slaap kon vatten en werd meerdere keren wakker.
Om 6.40u deze ochtend schrok ik wakker van mijn wekker die afliep en maakte me klaar.
Het ontbijt sloeg alweer tegen. Man, man, oud brood wat verre van smakelijk was. Er waren nog mensen duidelijk niet content van het ontbijt.
Na het ontbijt nog snel tanden poetsen, inpakken en wegwezen richting Pratteln!
Pffff, er was mega veel wind en regenwolken dreigden in de lucht. Voor mijn eerste wedstrijd van de dag kreeg ik alweer de slechte positie van baan 5 toegekend. Ik was enorm telleurgesteld! Weer maar eens en ik die top tijden wilde neerzetten!
Zenn wachtte trouw op haar baasje!
Maar goed, ik kon er alleen maar het beste van maken. Toen ik uit de callroom kwam was het gelukkig nog droog en nam ik plaats in baan 5 aan de startlijn.
Het beloofde een 200m tegen de wind knokken te worden. Ik zette me schrap voor de start! Na het schot ging ik er goed vandoor. Na de bocht zag ik links een Japanse atlete me voorbij gaan. Dit was een super uitdaging voor mij om nog sneller te kloppen op mijn wielen en haalde het onderste uit de kan. Yeeeeeeeees, in de laatste meters kon ik haar inhalen en reed ik als eerste over de finishlijn!
Ik ben super tevreden met mijn tijd van 00.35.39 met een tegenwind van 1.5! Coach Jo en Zenneke vonden het ook super!
Jo hielp me weer in mijn gewone rolstoel en namen weer onze rust in de Hyundai. Ik laadde mijn energie weer op met een lekkere Starmeal.
Voor mijn 800m race besloot ik met volle wielen te rijden. Mijn handen stonden al vol wondjes van me te bezeren aan mijn 4spaaks wielen. Met de volle wielen kan ik dit niet voor hebben en deed een wielen wissel met de hulp van coach Jo, wij twee oei pardon Zenneke wij drie zijn 1 geheel, het Wielemie dream team!
Toen we te weten kwamen dat ik in de 800m race alleen moest rijden was ik weer maar eens teleurgesteld! Ik die records wilde verbreken toevalligheden willen me hier precies aan weerhouden! Shit man! Ik had er helemaal geen zin meer in eigenlijk! Jo Ging nog vragen of ik de 800m niet in de T54-T53 reeks mocht doen om goede tijden te halen maar dit werd niet toegestaan. Dan maar alleen.
De wind ging flink tekeer de tenten wapperden helemaal en het werd donkerder en donkerder. Ik had het koud en mocht gelukkig iets eerder in de callroom waar ik toch al meer beschut zat!
Nummer 3 werd er op mijn helm gekleefd. Ik mocht me naar deze baan begeven om te starten.
Vlak voor mijn start werd er iemand van het Nederlandse team even onwel na haar race en lag op de grond. Gelukkig was er niets ergs aan de hand en kon ik eindelijk overgaan naar mijn start. Ik was ondertussen bevrozen van de koude!
Omdat ik heel alleen was zat er maar weing spanning en strijdlust in mij. Het startschot klonk en was snel weg! Wind mee ging ik zelfs met een maximum snelheid van 27km/u, maar dan,…… na de bocht, wind pal op kop. Ik kan jullie verzekeren, dat is ter plekke sterven! Man, man, man!
Ik verkrampte compleet en kreeg in de volgende bocht mijn stuur nog bijna niet recht geklopt en reed ik bij wijze van spreken zigzag al seen dronkaard puur op koppigheid. Vele mensen moedigden me aan, super gewoon! Wat was ik blij toen ik over die finishlijn bolde!
En als je dan wat later op de uitslag lijst ziet dat je het Europees record met een tijd van 02.18.53 met een dikke 8 seconden verbeterd zelfs in deze weersomstandigheden is het wel echt een vreugdenkreetje waard en een warme omhelzing met coach Jo!
Ik was total leeg en op maar met een geweldig mentaal gevoel reden we terug naar onze verblijfplaats in Mulhouse.
‘s Avonds na een deugddoende douche en een dikke lag BES&T recup gesmeerd te hebben op mijn pijnlijke spiertjes verkondigden we het goede nieuws via skype aan coach Rudi Diels die natuurlijk ook zeer tevreden was met mijn resultaat!
