Donderdag 30 mei 2013

Wat heb ik lekker geslapen in mijn Zwitsers beddeke! Een goede nachtrust is veel waard, je voelt je meteen een ander mens!

Na een stevig heerlijk ontbijt vertrok ik samen met Jo richting Nottwil waar de wedstrijd plaats vond.

Ik had veel pijn in mijn nek, schouder en arm, het gaf verre van een goed gevoel en de opwarming ging al naar venant. Nee, ons Mie had er geen zin in en mijn pijn baatte me zorgen. Het laatste wat ik wilde was mezelf forceren met het wk in Lyon in mijn gedachten.

Bij de 200m race durfde ik niet volluit te gaan en zat trouwens weer in een niet gunstige groep om top prestaties te kunnen leveren. Deze dames waren met hun beperking een stuk trager en kon zelfs zonder volluit te gaan van hen winnen en reed in een tijd van 35,…. Over de finishlijn.

Na deze race had ik ruim de tijd, de eerst volgende was pas namiddag gepland. De zorgen bleven door mijn hoofd spoken en besloot mijn stoute schoenen aan te trekken. Het team uit Nederland waar ik vaak mee op trok had een kiné bij en ging aan haar vragen of ze even kon kijken wat er mis was.

Petra ging meteen op onderzoek en voelde meteen waar het probleem zat. Meerdere flink geblokkeerde wervels waren de boosdoeners! Haar behandeling deed pijn en deugd tegelijkertijd. Ze maakte er echt werk van en nam haar tijd. Toen we de verlossende luide krak hoorden in mijn nek zeiden we met drie tegelijk “Jaaaaaaaaa!”

Mijn hoofdpijn was op slag een stuk minder. Wat was ik Petra dankbaar!

Het gaf een heel ander gevoel om aan mijn 400m race te beginnen! Ons Mie had er weer zin in, tot ik hoorde dat ik weer een slechte baan toegewezen kreeg voor mijn race! Man, man, man, weer baan 8 grrrr, weer niemand om naar toe te rijden dacht ik bij mezelf!

De opwarming verliep goed, en het was godzijdank droog weer.

Ik smeerde nog snel mijn BES-T sportmassage crèmes op mijn armen voor ik de callroom in moest en dronk nog een 3Action guerana. Ons Mie was klaar voor de strijd!

Op de piste installeerde ik me op baan acht en voelde mijn hart weer in mijn keel kloppen. Het blijft toch steeds weer een moment van spanning als er door de luidsprekers omgeroepen wordt: “ON YOUR MARKS,……. SET……. En dan de knal, en dan is het push for your life geblazen.

Ik schoot meteen goed weg en na de bocht zag ik de Britse Hannah van een andere klasse me langs links in baan 2 voorbij rijden, wat me nog extra hard tegen mijn hoepels deed slaan om haar weer in te halen en dacht dat ik een goede tijd had.

Ik was nog maar net aan het bekomen van mijn inspanning toen de mensen van de organisatie me kwamen vertellen dat ik zone teen wereldrecord gereden had met een tijd van 1.04.88. Ik moet eerlijk bekennen dat even perplex stond. Het drong niet echt door en dan kwamen die tranen van geluk en een warme omhelzing met coach Jo!

Meteen erna werd er door de luidsprekers omgeroepen “NEW WORLD RECORD 400m T52 Marieke Vervoort!!!!” RRrrrrrrrr, kippenvel van kop tot teen, dat kan ik je garanderen! Ik had een knijp in mijn arm nodig, was ik nu aan het dromen? Nee, nee, het is echt! Woooooooooeeeeeeeeeeehhhhhoooooooeeeeeeeee! Coach Jo en ik waren dol gelukkig! Wie had dat vanmorgen met mijn pijnlijke geblokkeerde wervels! Danku Petra, kiné van Nederland voor de verlossende krak! Ik kreeg vele felicitaties van andere atleten en coaches!

 

 

Niet veel laten begon het te regenen, om niet te zeggen te gieten! Pffffff ocharme de mensen die in de gietende regen een race hadden. Met de harslijm heb je nog een beetje grip maar de meesten zag je tot en met schuiven op de hoepels.

Omdat ik weer de enige in de reeks zou zijn voor de 800m en het nog steeds hard regende besloot ik aan mijn lichaam te denken en melde me af voor deze race en nam mijn rust.

In België was het nieuws van mijn wereldrecord al goed rond gegaan, dat kon ik merken aan de menige sms’jes die ik kreeg. Op mensen van de radio en krant belden me op voor een interview.

We gingen weer wat opwarmen met een warme koffie in het prachtige revalidatiecentrum.

Ondertussen was het gelukkig weer opgehouden met regenen en kon ik me klaar make nom weer in te rijden voor mijn laatste race hier in Zwitserland, de 100m!

Ik voelde meteen dat er een lichte wind op kop stond.

Toen ik in de callroom aan het wachten was begon het lichtjes weer te regenen grrrrr!!!!!! We mochten op de baan plaats nemen. Ik probeerde mijn hoepels zo goed mogelijk te beschermen tegen de regen met mijn armen en hield de rubber van mijn handschoenen naar beneden. Leuk is anders! Ik zette me in baan 3 schrap voor de start.

Na het startschot zag ik dat de dame links naast me bij de eerste slag al doorschoot met haar handen door haar natte handschoenen en hoepels maar ons Mie had bij de eerste slag al grip en was goed weg. Op het einde maakte ik een fout, ik dacht namelijk dat ik al aan de eindmeet was maar moest nog een dike meter bollen maar hervatte meteen mijn slagen. Toch was ik best tevreden met mijn tijd van 19.71 in deze weersomstandigheden!

Met mijn hoofd total nog in de wolken keerden we terug naar het hotel.

Ja, deze atletiekpiste zal lang in mijn geheugen gegrift staan!

Na een deugddoende douche grolde mijn maag. Om mijn wereldrecord te vieren wilden we een dafalganneke (cava of champagne) drinken. We waren zeer verbaasd dat deze heerlijke drank niet verkrijgbaar was hier in het hotel.

Ik zat nog vol adrenaline en de cafeïne bommetjes die in binnen had genomen met Red Bull en 3Action Guerana waren nog niet uitgewerkt, neen, slapen zat er voorlopig nog niet in!