Treviso Marathon

Vrijdag 2 maart 2012

Toen vanmorgen om 02.00u de wekker afliep leek het alsof ik van de planeet Mars kwam. “Wie ben ik, waar moet ik zijn?” Time to prepare for your travel to Treviso!

Ik controleerde voor de laatste keer of ik alles bij had en maakte me klaar.

Papa laadde alles in de wagen en met nog slaperige oogjes reden we richting vlieghaven. Wel één voordeel als je zo een kot in de nacht reist, er zal zeker geen file zijn!

Op het grote paneel in de luchthaven kom ik eerst mijn vlucht om 05.20 niet terug vinden. Bleek nu dat dat uur de sluiting van de cheque in was, mijn vlucht was pas om 06.30u. Het was erge verwarrend op mijn papier. Maar ja , op tijd was ik in ieder geval!

Het inchecken verliep erg vlot en papa kreeg een pasje om me te begeleiden tot aan de gate wat ik wel tof vond.

Toen ik daar zat te wachten begon ik toch wel even te twijfelen of ik wel juist zat. Bijna geen Belgen te bespeuren aan deze gate, heel veel Afrikaanse mannen met een lang kleed aan en naast me een Chinese man die in de Chinese taal een heel gesprek had met zijn gsm.
Ik zat uiteindelijk toch op de juiste plaats.

Als je regelmatig reist begin je de mensen van assistentie al een beetje te kennen wat wel leuk is.
Als eerste passagier mochten Zenn en ik weer op het vliegtuig en mochten vooraan op de eerste rij plaatsnemen waar veel beenruimte was.

Zenn is een echte hartendief, iedereen is verloren als ze haar lieve oogjes zien.

Bij het opstijgen was het leuk om alle verlichting vanuit de lucht te zien. Boven de wolken was er een prachtige rode gloed te zien tussen de wolken door van de opkomende zon.

Aan boord was er een hele fijne crew.
De landing is en blijft toch altijd wel spannend.

Op de luchthaven werd ik opgewacht door Chiara. De toffe jongedame de instond voor de rolstoelatleten. Ik ben blijkbaar ook al een bekende Italiaan. Ik sta namelijk met een artikel in verschillende Italiaanse dagbladen, wat een eer!

Nadat ik in het hotel uitgepakt was besloot ik wat te rusten.
In vroege namiddag ging ik samen met Chiara en een Amerikaanse atleet Stephen Nevada mijn race nummer afhalen en gingen we naar de pasta party.

Eénmaal terug in het hotel besloot ik wat te rusten, ik was immers al zeer vroeg op.

Zaterdag 3 maart 2012

Vannacht heb ik super goed geslapen. Vandaag leek het erop alsof ik aan een winterslaap begonnen was. Uren en uren sliep ik gedurende de hele dag. Ik heb in ieder geval goed gerust voor de wedstrijd. Het enige wat ik vandaag gedaan heb is een piepkleine training om mijn materiaal te checken

4 Maart 2012 Treviso marathon Italië

Heel vroeg in de morgen, om half zes liep de wekker af. Meteen schrok ik wakker. Het was D day voor de Treviso marathon.

Ik keek naar buiten en zag dat het regende wat een hele teleurstelling was. Bij regenweer heb je haast geen grip op de hoepels van je wheeler.

Snel kleedde ik me om en bolde naar het ontbijt waar ook andere atleten hun energie reserven aanvulden.  Ik vervoos muesli met noten om te eten. Veel tijd had ik niet, om kwart voor zeven werd alles in het busje geladen en reden we naar het startpunt van de marathon.

In een grote sporthal konden we onze wheelers of handbikes startklaar maken voor de marathon.
Ik zag een andere atleet tape op de hoepels van zijn wheeler plakken en vroeg waarom hij dit deed, maar kreeg geen antwoord. “Ok, zeg dan maar niets he” dacht ik bij mezelf.

Op mijn hoepels en handschoenen smeerde ik de hars lijm. Alles kleefde wat een vieze plakboel zeg! Ik begon zenuwachtig te worden voor de start. De Franse rolstoel atleet was super vriendelijk in tegenstelling tot de andere atleten. Ja, aangenaam is anders bij sommige mensen!

Toen ik even wat wilde inrijden zat ik toch wel even met de schrik. De hars op mijn handschoenen deden mijn handen glijden in het begin. Er ging vanalles door me heen. “Wat heb ik nu gedaan?” Dacht ik bij mezelf! Gelukkig had ik na een korte tijd weer grip op de hoepels oef! Ons Zenn voelde ocharme dat ik zenuwachtig was en ze werd er zelf zenuwachtig van.
Ik smeerde nog snel mijn spieren in met mijn BES&T sportmassage crème.

Het werd tijd om richting start te bollen. Gelukkig was het ondertussen gedaan met regenen. Een pak van mijn hart!

In totaal stonden we met 32 handbikers en wheelers aan de start van de Treviso marathon.
Eerst werd de start gegeven voor de inline skaters onmiddellijk gevolgd door lopers die kinderen in de rolstoel al lopend verder duwden.
5 Minuten later werd het startsein gegeven voor de handbikers en wheelers. Rafa en Pascal gingen er meteen met een vaart vandoor samen met enkele handbikers. Ik volgde hen als derde wheeler.

Na de start was er een heel lichte daling waar ik 28km/u kon rijden. Vlakke stukken op het parcours reed ik tussen 20 en 25km/u. Na een tijd stak Norberto een Spaanse wheeler me voorbij en kon ik in zijn wiel rijden voor een kleine 2tal km. Toen reed ik hem weer voorbij en heb hem eigenlijk niet meer gezien voor de rest van de race!

Ik kreeg het moeilijk, het werd zwaar, maar bleef toch het beste van mezelf geven. Vele mensen de langs de kant supporterden wat een fijn gevoel gaf. Onderweg drukte ik per ongeluk mijn computer af.

De laatste 4km waren het zwaarst. In de stad Treviso was er heel wat smalle bochten werk  en was het moeilijk bollen op de kasseien. Ik had zo hard mezelf gegeven dat mijn hoofd ervan begon te tollen. Ik vreesde ervoor om flauw te vallen. Toch bleef ik het onderste uit de kan halen.

Met een tijd van 2.05.20u reed ik als eerste vrouwelijke wheeler over de finish. Met deze tijd was ik ook derde wheeler bij de mannen en was 23ste over all.

Ons Zenn was niet te houden en sprong meteen van blijdschap op mijn schoot en begon me af te likken. Fotografen vonden dit blijkbaar zeer interessant om een kiekje te maken.

Veel tijd om te recupereren kreeg ik niet, vrijwel meteen werd ik naar het podium geroepen voor de prijsuitreiking.

Moe maar super tevreden reden we met het busje weer naar het hotel waar ik genoot van een deugddoende douche.

Ik schroefde de wielen weer van mijn wheeler en puzzelde de bescherming weer uit mekaar en bevestigde die op mijn wheeler.

’s Avonds had ik met Owind een Noorse handbiker afgesproken om samen iets te gaan eten in een pizzeria. Voor we vertrokken raakten we aan de praat met een Keniaanse valide atleet. Hij vroeg of we nog een babbel konden doen als ik terug was. Zodus vroeg ik de nr van zijn kamer om een babbeltje te kunnen slaan. Ik was meteen op mijn hoede toen hij antwoordde “ok, we can make many storry’s” Wel grappig hoe hij het zei.

Nadat ik heerlijk gesmuld had van mijn pizza klopte ik zoals afgesproken op de deur van de kamer van de Keniaanse atleet.
Hij deed open en zei “welcome, lay on the bed” ahum, dat zag ik toch niet zitten. Die Kenianen doen er ook geen doekjes om. Toen ik hem zei dat ik wilde gaan slapen mocht ik bij hem ook altijd wel blijven slapen zei hij. Vriendelijk bedankt maar ons Mie slaapt toch liever in haar eigen beddeke!

Maandag 5 maart

Vandaag sliep ik lekker lang uit en genoot van een uitgebreid ontbijt.
Ik pakte de rest van mijn spullen alvast in dat ik klaar was voor vertrek.

Net voor de middag werd ik opgepikt door Chiara. Ze nam me mee naar haar thuis en bereidde voor me een echte Italiaanse pasta como la mama, nee geen mam miracoli J.

Hier ontmoette ik ook de ouders van Chiara. Zulke lieve mensen!

We trokken de stad in waar ik de smalle steegjes kon bewonderen. De inrichting van een apothekerszaak was super mooi.

  

Chiara bracht me weer naar het hotel waar ik mijn laatste spulletjes inpakte en nog even de tijd nam om te rusten.
Om 19.00u werd ik opgepikt en reden we met het busje richting Venetio Luchthaven.
Het inchecken verliep vlot.
De handbagage en wheeler gingen door een apparaat, op het scherm kon ik zien wat er allemaal in zat. Super wat ze allemaal kunnen!

Bij de boarding op het vliegtuig vroeg ik of het mogelijk was om op de eerste rij te zitten als er geen eerste klasse reizigers zouden zitten.
Heel onbeleefd en precies op zijn tenen getrapt antwoordde de steward. Nee, het was mijn vriendje niet. Ik moest plaats nemen in het smalle stoeltje waar ik me toch o zo gehandicapt in voel en er werd met mij naar de dertiende rij gebold. De leuning van de zetel kon niet naar beneden geklapt worden. Ik kreeg mijn transfer naar de zetel haast niet gedaan hierdoor. Voor Zenn ocharme was er op de grond bitter weinig plaats voorzien en wist op voorhand dan ze op de zetel zou springen om veilig kort bij haar baasje te kunnen liggen, en zei dit tegen de steward. Alweer kreeg ik grof een antwoord. “De hond moet op de grond!” Ik antwoordde toch wel even met te vragen of hij daartussen wilde zitten.
Maar ok, goed, ik liet haar op de grond zitten.

Ik zat net achter de vleugel en kon de indrukwekkende motor zien.  Eénmaal hoog in de lucht liet ik Zenn toch op mijn schoot liggen en vielen we beiden in een diepe slaap.

Bij het dalen zag ik hoe een kap naar beneden ging over de vleugel, het was indrukwekkend. Het was alweer een zachte goede landing!

Na de landing wachtte ik als laatste op de assistentie. Het was toch wel een beetje assistentie van mijn voeten.
Toen we uit het vliegtuig waren vroeg hij “zal het gaan vanaf nu?” Euh?????? Ik had 2 wielzakken en een trolly bij maar kom.
Hij moest nog 3 passagiers van andere vluchten helpen. Ons Mie had precies toch echt wel geen zin om hierop te wachten en waagde het er op om alleen verder te gaan. Het was een hele uitdaging.
Welcome back to Belgium! Niemand die een handje toesteekt uit vrije wil. Mensen zagen me sukkelen in de berg op maar lieten me gewoon klommelen terwijl ze me voorbij liepen.
Een jongeman die ik aansprak hielp me uiteindelijk toch!

Aan de bagage ruimte kwam een man met mijn wheeler afgewandeld die ik meteen aanklampte om mij koffer van de band te nemen. Hij was zo vriendelijk om met mijn hele hebben en houden mee te  gaan naar de aankomst hal waar papa me al stond op te wachten.