Geplaatst op

Treviso Marathon

Vrijdag 2 maart 2012

Toen vanmorgen om 02.00u de wekker afliep leek het alsof ik van de planeet Mars kwam. “Wie ben ik, waar moet ik zijn?” Time to prepare for your travel to Treviso!

Ik controleerde voor de laatste keer of ik alles bij had en maakte me klaar.

Papa laadde alles in de wagen en met nog slaperige oogjes reden we richting vlieghaven. Wel één voordeel als je zo een kot in de nacht reist, er zal zeker geen file zijn!

Op het grote paneel in de luchthaven kom ik eerst mijn vlucht om 05.20 niet terug vinden. Bleek nu dat dat uur de sluiting van de cheque in was, mijn vlucht was pas om 06.30u. Het was erge verwarrend op mijn papier. Maar ja , op tijd was ik in ieder geval!

Het inchecken verliep erg vlot en papa kreeg een pasje om me te begeleiden tot aan de gate wat ik wel tof vond.

Toen ik daar zat te wachten begon ik toch wel even te twijfelen of ik wel juist zat. Bijna geen Belgen te bespeuren aan deze gate, heel veel Afrikaanse mannen met een lang kleed aan en naast me een Chinese man die in de Chinese taal een heel gesprek had met zijn gsm.
Ik zat uiteindelijk toch op de juiste plaats.

Als je regelmatig reist begin je de mensen van assistentie al een beetje te kennen wat wel leuk is.
Als eerste passagier mochten Zenn en ik weer op het vliegtuig en mochten vooraan op de eerste rij plaatsnemen waar veel beenruimte was.

Zenn is een echte hartendief, iedereen is verloren als ze haar lieve oogjes zien.

Bij het opstijgen was het leuk om alle verlichting vanuit de lucht te zien. Boven de wolken was er een prachtige rode gloed te zien tussen de wolken door van de opkomende zon.

Aan boord was er een hele fijne crew.
De landing is en blijft toch altijd wel spannend.

Op de luchthaven werd ik opgewacht door Chiara. De toffe jongedame de instond voor de rolstoelatleten. Ik ben blijkbaar ook al een bekende Italiaan. Ik sta namelijk met een artikel in verschillende Italiaanse dagbladen, wat een eer!

Nadat ik in het hotel uitgepakt was besloot ik wat te rusten.
In vroege namiddag ging ik samen met Chiara en een Amerikaanse atleet Stephen Nevada mijn race nummer afhalen en gingen we naar de pasta party.

dagvoorTM2012

dagvoorTM20121

Eénmaal terug in het hotel besloot ik wat te rusten, ik was immers al zeer vroeg op.

Zaterdag 3 maart 2012

Vannacht heb ik super goed geslapen. Vandaag leek het erop alsof ik aan een winterslaap begonnen was. Uren en uren sliep ik gedurende de hele dag. Ik heb in ieder geval goed gerust voor de wedstrijd. Het enige wat ik vandaag gedaan heb is een piepkleine training om mijn materiaal te checken

4 Maart 2012 Treviso marathon Italië

Heel vroeg in de morgen, om half zes liep de wekker af. Meteen schrok ik wakker. Het was D day voor de Treviso marathon.

Ik keek naar buiten en zag dat het regende wat een hele teleurstelling was. Bij regenweer heb je haast geen grip op de hoepels van je wheeler.

Snel kleedde ik me om en bolde naar het ontbijt waar ook andere atleten hun energie reserven aanvulden.  Ik vervoos muesli met noten om te eten. Veel tijd had ik niet, om kwart voor zeven werd alles in het busje geladen en reden we naar het startpunt van de marathon.

In een grote sporthal konden we onze wheelers of handbikes startklaar maken voor de marathon.
Ik zag een andere atleet tape op de hoepels van zijn wheeler plakken en vroeg waarom hij dit deed, maar kreeg geen antwoord. “Ok, zeg dan maar niets he” dacht ik bij mezelf.

Op mijn hoepels en handschoenen smeerde ik de hars lijm. Alles kleefde wat een vieze plakboel zeg! Ik begon zenuwachtig te worden voor de start. De Franse rolstoel atleet was super vriendelijk in tegenstelling tot de andere atleten. Ja, aangenaam is anders bij sommige mensen!

Toen ik even wat wilde inrijden zat ik toch wel even met de schrik. De hars op mijn handschoenen deden mijn handen glijden in het begin. Er ging vanalles door me heen. “Wat heb ik nu gedaan?” Dacht ik bij mezelf! Gelukkig had ik na een korte tijd weer grip op de hoepels oef! Ons Zenn voelde ocharme dat ik zenuwachtig was en ze werd er zelf zenuwachtig van.
Ik smeerde nog snel mijn spieren in met mijn BES&T sportmassage crème.

Het werd tijd om richting start te bollen. Gelukkig was het ondertussen gedaan met regenen. Een pak van mijn hart!

Trevisomarathom2012

In totaal stonden we met 32 handbikers en wheelers aan de start van de Treviso marathon.
Eerst werd de start gegeven voor de inline skaters onmiddellijk gevolgd door lopers die kinderen in de rolstoel al lopend verder duwden.
5 Minuten later werd het startsein gegeven voor de handbikers en wheelers. Rafa en Pascal gingen er meteen met een vaart vandoor samen met enkele handbikers. Ik volgde hen als derde wheeler.

Na de start was er een heel lichte daling waar ik 28km/u kon rijden. Vlakke stukken op het parcours reed ik tussen 20 en 25km/u. Na een tijd stak Norberto een Spaanse wheeler me voorbij en kon ik in zijn wiel rijden voor een kleine 2tal km. Toen reed ik hem weer voorbij en heb hem eigenlijk niet meer gezien voor de rest van de race!

Ik kreeg het moeilijk, het werd zwaar, maar bleef toch het beste van mezelf geven. Vele mensen de langs de kant supporterden wat een fijn gevoel gaf. Onderweg drukte ik per ongeluk mijn computer af.

Trevisomarathon20121

De laatste 4km waren het zwaarst. In de stad Treviso was er heel wat smalle bochten werk  en was het moeilijk bollen op de kasseien. Ik had zo hard mezelf gegeven dat mijn hoofd ervan begon te tollen. Ik vreesde ervoor om flauw te vallen. Toch bleef ik het onderste uit de kan halen.

Met een tijd van 2.05.20u reed ik als eerste vrouwelijke wheeler over de finish. Met deze tijd was ik ook derde wheeler bij de mannen en was 23ste over all.

Split

Time

Km/h

Delta

Km/h

RealTime
Km 10

0:26:24

22,43

0:26:24

22,43

0:26:21
Km 21,097

1:00:53

20,47

0:34:29

19,18

1:00:50
Km 30

1:27:33

20,33

0:26:40

20,01

1:27:31
Arrivo

2:05:23

20,11

0:37:50

19,20

2:05:20

Ons Zenn was niet te houden en sprong meteen van blijdschap op mijn schoot en begon me af te likken. Fotografen vonden dit blijkbaar zeer interessant om een kiekje te maken.

Veel tijd om te recupereren kreeg ik niet, vrijwel meteen werd ik naar het podium geroepen voor de prijsuitreiking.

TTrevisomarathon20122

Moe maar super tevreden reden we met het busje weer naar het hotel waar ik genoot van een deugddoende douche.

Ik schroefde de wielen weer van mijn wheeler en puzzelde de bescherming weer uit mekaar en bevestigde die op mijn wheeler.

’s Avonds had ik met Owind een Noorse handbiker afgesproken om samen iets te gaan eten in een pizzeria. Voor we vertrokken raakten we aan de praat met een Keniaanse valide atleet. Hij vroeg of we nog een babbel konden doen als ik terug was. Zodus vroeg ik de nr van zijn kamer om een babbeltje te kunnen slaan. Ik was meteen op mijn hoede toen hij antwoordde “ok, we can make many storry’s” Wel grappig hoe hij het zei.

Nadat ik heerlijk gesmuld had van mijn pizza klopte ik zoals afgesproken op de deur van de kamer van de Keniaanse atleet.
Hij deed open en zei “welcome, lay on the bed” ahum, dat zag ik toch niet zitten. Die Kenianen doen er ook geen doekjes om. Toen ik hem zei dat ik wilde gaan slapen mocht ik bij hem ook altijd wel blijven slapen zei hij. Vriendelijk bedankt maar ons Mie slaapt toch liever in haar eigen beddeke!

Maandag 5 maart

Vandaag sliep ik lekker lang uit en genoot van een uitgebreid ontbijt.
Ik pakte de rest van mijn spullen alvast in dat ik klaar was voor vertrek.

Net voor de middag werd ik opgepikt door Chiara. Ze nam me mee naar haar thuis en bereidde voor me een echte Italiaanse pasta como la mama, nee geen mam miracoli J.

Hier ontmoette ik ook de ouders van Chiara. Zulke lieve mensen!

Treviso1

We trokken de stad in waar ik de smalle steegjes kon bewonderen. De inrichting van een apothekerszaak was super mooi.

 Treviso2  Treviso 3

Chiara bracht me weer naar het hotel waar ik mijn laatste spulletjes inpakte en nog even de tijd nam om te rusten.
Om 19.00u werd ik opgepikt en reden we met het busje richting Venetio Luchthaven.
Het inchecken verliep vlot.
De handbagage en wheeler gingen door een apparaat, op het scherm kon ik zien wat er allemaal in zat. Super wat ze allemaal kunnen!

Bij de boarding op het vliegtuig vroeg ik of het mogelijk was om op de eerste rij te zitten als er geen eerste klasse reizigers zouden zitten.
Heel onbeleefd en precies op zijn tenen getrapt antwoordde de steward. Nee, het was mijn vriendje niet. Ik moest plaats nemen in het smalle stoeltje waar ik me toch o zo gehandicapt in voel en er werd met mij naar de dertiende rij gebold. De leuning van de zetel kon niet naar beneden geklapt worden. Ik kreeg mijn transfer naar de zetel haast niet gedaan hierdoor. Voor Zenn ocharme was er op de grond bitter weinig plaats voorzien en wist op voorhand dan ze op de zetel zou springen om veilig kort bij haar baasje te kunnen liggen, en zei dit tegen de steward. Alweer kreeg ik grof een antwoord. “De hond moet op de grond!” Ik antwoordde toch wel even met te vragen of hij daartussen wilde zitten.
Maar ok, goed, ik liet haar op de grond zitten.

Ik zat net achter de vleugel en kon de indrukwekkende motor zien.  Eénmaal hoog in de lucht liet ik Zenn toch op mijn schoot liggen en vielen we beiden in een diepe slaap.

Bij het dalen zag ik hoe een kap naar beneden ging over de vleugel, het was indrukwekkend. Het was alweer een zachte goede landing!

Na de landing wachtte ik als laatste op de assistentie. Het was toch wel een beetje assistentie van mijn voeten.
Toen we uit het vliegtuig waren vroeg hij “zal het gaan vanaf nu?” Euh?????? Ik had 2 wielzakken en een trolly bij maar kom.
Hij moest nog 3 passagiers van andere vluchten helpen. Ons Mie had precies toch echt wel geen zin om hierop te wachten en waagde het er op om alleen verder te gaan. Het was een hele uitdaging.
Welcome back to Belgium! Niemand die een handje toesteekt uit vrije wil. Mensen zagen me sukkelen in de berg op maar lieten me gewoon klommelen terwijl ze me voorbij liepen.
Een jongeman die ik aansprak hielp me uiteindelijk toch!

Aan de bagage ruimte kwam een man met mijn wheeler afgewandeld die ik meteen aanklampte om mij koffer van de band te nemen. Hij was zo vriendelijk om met mijn hele hebben en houden mee te  gaan naar de aankomst hal waar papa me al stond op te wachten.

Geplaatst op

06/10/2011

Deze morgen was ik al vroeg uit de veren, mijn ouders pikten me op en reden samen naar het Nederlandse Harlingen waar we de overzetboot naar Ter Schellingen. Harlingen was een mooie gezellige haven stad. Hier hadden we met de andere Blokarters van onze club CSCK afgesproken.

Met de wagen moesten we met een steile helling de boot in rijden, ik vond het best wel akelig. Als de wagen stil stond mochten we met de lift naar het dek.

Er was veel wind de boot schommelde een beetje. Op het smalle pad op het dek joeg de wind zo hard dat je bijna letterlijk van het dek geblazen werd.

Achteraan op het dek was er een super mooi uitzicht. Als je naar beneden keek zag je het kolkende water van de boot

Binnen zag je hoe het water tegen de ruit drashte Ik wachtte om het te kunnen fotograferen.

Ons Zenn, die had ondertussen ook al een vriendje gevonden.

Terwijl de boot aanmeerde moest iedereen terug in zijn wagen gaan zitten. Het platvorm zakte naar beneden wat een raar gevoel gaf.
De wagens mochten weer naar buiten rijden en konden we dit mooi e eiland ontdekken.
Het eerste wat ik zag was een regenboog, zou deze geluk brengen?

We gingen inchecken in ons hotel dat vlak aan het strand gelegen was. Nadat we onze spullen op de kamer gelegd hadden verzamelde de hele groep om ons officieel in te schrijven en onze wedstrijd nummers in ontvangst te nemen.

Het bestuur van onze CSCK club had een hele kledij uitrusting voor ons bij. Met onze hel blauwe jasjes werden we al gauw omgedoopt tot “de smurfen”

Er waren vele piloten van verschillende Europese landen om hun “Lucky number” in ontvangst te nemen. Deze sport gaat per gewichtsklasse en dit wordt heel nauwkeurig genomen. Iedere piloot moet de weegschaal passeren om in de juiste groep geplaatst te worden. Fly, Middle, Haevy en Ton Produktion of Performance. Production is een standaard Blokart, Performance is met een aerodynamische kap over het freem.

 Fier nam ik mijn geluksnummer 3 aan. Alhoewel ik enorm bang was omdat er enorm veel wind was had ik een goed gevoel, ik weet niet waarom.

Het was enorm fijn om oude bekenden weer te zien. De Duitse Karin had een armbandje met Zenn’s naar in voor me gemaakt en een mooie sleutelhanger, geweldig.

Nadat we ingeschreven waren gingen we gezellig met onze groep ergens iets eten.
Moe kroop ik mijn bed in en lag vrijwel meteen in dromenland.

Geplaatst op

Duosprong Schaffen

Schaffen, het dorp waar ik als kind opgroeide, het dorp met zoveel mooie herinneringen. Als kind zag ik vanuit de tuin de parachutisten uit de lucht naar beneden dwarrelen. Ik was nog heel jong toen ik wenste van zelf ook ooit zo’n sprong te kunnen maken.

Met de para’s van Schaffen kon je in mijn tijd een kamp doen om te leren parachute springen uit de luchtballon (het varken van Schaffen). Dolgraag wilde ik hieraan deelnemen maar jammer genoeg kwamen toen de eerste problemen van mijn aandoening naar boven waardoor ik niet aan dit kamp kon deelnemen en kon ik enkel vanuit de tuin in de Notenlaan met een wrang gevoel toekijken.

Nu zoveel jaren later kon mijn jeugddroom dankzij Nike die mijn sprong schonk voor mijn verjaardag uitkomen.

De weergoden gooiden bijna roet in het eten. Omstreeks elf uur kreeg ik telefoon dat de sprong niet kon doorgaan omdat het weer aan het veranderen was. Wat een opdoffer. Omdat ik toch maar 10 minuten van het vliegplein woon spraken we af dat ik zou terug bellen op het moment dat ik normaal zou vertrekken om te zien of het al dan niet door kon gaan.

Ik had mezelf er al bij neergelegd dat het niet zou doorgaan en ging alvast in mijn agenda snuffelen voor een nieuwe afspraak. Met agenda in de hand belde ik naar de basis in Schaffen maar mocht deze terug weg steken want de sprong kon toch doorgaan. Ik liet een kreetje van vreugde en haastte me naar vliegplein Schaffen.

Wat een super fijn onthaal met al die lieve mensen hier. Mensen lopen hier rond met van die modieuze aeropakjes aan. In de hanggaar worden parachutes zorgvuldig weer opgeplooid en oefenen skydivers hun sprong.

Een eerste briefing kreeg ik van Rosti die me uitlegde dat mijn benen aan de benen van de instructeur zouden getapet worden. Ik moest bij het springen me met een holle rug houden met het hoofd naar achter en de handen aan het harnas. Na ongeveer 10 seconden zou ik een schouderklopje krijgen en moest ik mijn armen opendoen en al zwevend verder gaan, als ik weer een schouderklopje zou krijgen moest ik de handen weer aan het harnas houden om de parachute te openen. Yes, ik had goed opgelet, ik was er klaar voor!

Toen Walter terug was van zijn sprong en onze parachute weer zorgvuldig opgeplooid had was het mijn beurt om me klaar te maken voor de sprong.
Ik kreeg een blauwe overal om aan te trekken, wilt lukken dat ik net mijn lievelingskleur van pak kreeg. Walter deed ook alvast mijn harnas aan.

Een gekke bril werd op mijn neus gezet natuurlijk moest ik daarmee onnozel kunnen doen.

(amai, die bril zoog hard aan, nu weet ik alvast hoe gerimpeld ik eruit ga zien als ik oud ben)

Walter legde alles nog eens tot in de puntjes uit hoe we te werk zouden gaan voor de sprong terwijl hij mijn harnas bevestigde.

Alles was toppie in orde, klaar om te vertrekken. Ik werd achteraan op een camionette geholpen waar alles sky divers op zaten om naar het vliegtuig dat verderop stond te rijden.

Ik werd het vliegtuig in gedragen waar geen zitjes instonden. Iedereen zat als het ware in mekaars schoot. Het was een Cessna Caravan 208 met de naam 00-FUS die ons de lucht in bracht.

We stegen op en vlogen 4000 meter omhoog. Ik genoot van de mooie uitzichten. Hoeveel te hoger we vlogen hoeveel te mistiger het werd. Vlak voor we de hoogte bereikten werden de rare brillen opgezet en wensen de sky divers elkaar geluk door een gebaar met de handen en sloten af met het Aloha teken dat ik nog kende van de IronMan in Hawaii, zalig.

Samen met Walter en mij sprong er ook een cameraman om mijn sprong te filmen mee. Sam met de grote grijze snor zou mijn opname maken.

De deur van het vliegtuig ging open, mijn hart ging sneller slaan. Oh Ooooow, de moment van waarheid is gekomen. Adrenaline stroomde door mijn lijf. Wonderbaarlijk maar toen ik aan de deur zat was de stress volledig over. Er heerste een gevoel van: “ok, we gaan dat hier gewoon doen he” Walter sprong uit het vliegtuig en gingen we peilsnel voor ongeveer 40 seconden tegen een snelheid van 200km/u naar beneden. Niet één keer sloot ik de ogen.
Het was een grijze wolk waar we insprongen

Mannekes, ik kan u verzekeren, het is een onbeschrijfelijk gevoel om u tegen te zeggen! Eigenlijk best wel grappig maar ik beeldde me het geluid bij een tekenfilm in als er iemand pijlsnel naar beneden valt. Na het eerste schouderklopje deed ik zoals afgesproken mijn armen open en zweefde ik zonder parachute, zalig!
Bij het volgende schouderklopje na 2500 meter vrije val greep ik het harnas weer vast en kriebelde het als de parachute opende. Ik liet een vreugde kreet, man wat een fantastische ervaring!
De regen prikte een beetje op mijn gezicht als kleine naalden prikjes

Vanaf nu kon ik zeven minuten genieten van het prachtige zicht. Ik kreeg het stuur zelf in handen. Met de twee touwen waar een handvat aan bevestigd was kon ik sturen door er aan te trekken. Ik was één iemand kwijt, Sam onze cameraman. Doordat ik zo licht ben gingen wij veel trager naar beneden en moest hij ons lossen.

Ik zag het Schulens meer waar ik eerder deze week nog ging trainen, de Paalse plas, Hasselt, het cirquit van Zolder, zelfs het Zilvermeer in Mol, waaaaaaaaaaaaaaw!

Op het einde nam Walter het stuur weer over en maakte het weer leuk door bochten te maken dat je jezelf in een pretpark waant. Met de wind was het opletten geblazen dat we niet te ver afweken van ons landingspunt de stip op de grond.

Mama en papa en de andere mensen kon ik ondertussen zien staan als kleine stipjes. Ik riep naar hen: “He, jullie zijn net kabouters!”

We maakten een perfecte zachte landing op de voeten van Walter. Het eerste wat ik zei was: “wanneer mag ik nog eens?”Man, man, zo onder de indruk van deze unieke ervaring, niet gewoon!

De tape rond mijn benen werd eraf gedaan en was Walter als het ware van mij verlost en werd ik weer in mijn rolstoel geholpen.

In de hangaar plooide Walter onze parachute weer zorgvuldig op voor zijn volgende sprong.

Nababbelen over deze fantastische ervaring deden we in het cafetaria.

Jammer dat het zo duur is, anders stond ik hier volgende week al terug!

Ik heb nu al zoveel fantastische ervaringen gehad, maar niets kan tippen aan deze ervaring, hetzelfde gevoel als voor de eerste maal wereldkampioen worden.

Bedankt Nike om mijn jeugddroom uit te laten komen, bedankt PCV voor de prima begeleiding en toffe sfeer!

Geplaatst op

STERKE PEER TRIATLON VOOR TRIO’S IN WUUSTWEZEL

 

Ik ben een ongelofelijk rijk mens met al die goede mensen rondom mij! Gisteren avond bracht  Joris Sels van www.sport-deals.be nog speciaal een wetsuit naar mijn thuis om me uit de nood te helpen. Mijn wetsuit is namelijk letterlijk tot op de draad versleten.

 Voor ik naar bed ging keek ik mijn wheeler nog eens na, pakte mijn zwemgerief in en zette alvast mijn BES&T sportmassage producten klaar.

Na een nachtje heerlijk geslapen te hebben ging ik deze ochtend mijn zwemspalken in het zwembad halen. En tas vol herinneringen. Deze reisde immers mee naar elke wedstrijd. Het eerste wat ik tegen kwam toen ik de tas opende was mijn badmuts die ik op de IronMan in Hawaii droeg, ik kreeg er de krop van in de keel!

Thuis pompte ik de banden van mijn wheeler op en keek nog eens na of ik effectief niets vergeten was.

Goed op tijd kwamen  mama en papa me oppikken met al mijn hebben en houden om richting Wuustwezel te vertrekken.
Onderweg viel de gps toch wel niet uit zeker! Gelukkig vonden we the place to be ook zonder Germain (=gps)

Ik ging vandaag aan start staan met het To Walk Again team. Normaal gezien is dit in trio, maar Herdrick en ik deden het in duo. Ik het zwemmen, Hendrick het fietsen en ik het wheelen.

We kregen fijne ontvangst in Wuustwezel en zag vele oude bekenden van uit het triatlon wereldje, echt fijn om deze mensen weer te zien!
Ik schreef ons team in en ging mijn wheeler klaar zetten.

Goed bij tijd gingen we naar het water wat nog een heel eind wandelen was. Ik zette mezelf op de mat op de grond en haalde mijn gartellen (spalken) uit de tas. Als een film kwamen alle herinneringen weer naar boven.

Saartje Vandendriesche waar ik eerder deze week nog opnames voor tv mee had was ook aanwezig om eerst te supporteren voor de trio’s en nam erna zelf deel aan de 1/8ste triatlon, chapeau!

Terwijl ik mijn Extreme energy en No Limits van BES&T op mijn schouders en armen smeerde begon het te regenen. Ik denk dat het wel een grappig zicht was, ik in badpak mijn spalken aandoen met een hoedje op mijn hoofd.

Ik wrong mezelf in mijn wetsuit en maakte de vlotter vast tussen mijn benen. Yes, ons Mie was er klaar voor! Door 2 knappe mannen werd ik naar het water gedragen. Voor het koude water had ik echt bang, Die schrik heb ik voor niets gehad want het viel echt heel goed mee! Met zijn 19° en een wetsuit aan was het zeer goed te doen!

Bij het inzwemmen merkte ik dat de armen goed zaten. Het water was enorm troebel en het zicht was 0, 0. Het koude water waar ik oh zo tegenaan zag viel uiteindelijk heel goed mee met zijn 19°

Op deze speciale triatlon voor het goede doel is er ook een prijs voorzien voor het best verkleedde team en zo was er allerlei te zien hier aan het Wuustwezelse water. Zoals een brandweerman met helm en zeemeerman die te water gingen.

Vijf minuten voor de start ging ik weer terug richting startplaats. Normaal gezien mag ik een meter of 20 voor de valide atleten staan. Voor het startsein gegeven was kwamen de andere atleten korter en korter bij me staan en als puntje bij paaltje kwam stonden we op gelijke hoogte toen het startschot klonk.

Vanaf de eerste meter was het een hels gevecht in het water. Ik werd overzwommen, er werd aan mijn spalken getrokken en er werden rake klappen uitgedeeld. Man man, afzien tot en met! Ik zelf heb ook enkele mensen haast overzwommen.

Ondertussen had ik al zoveel stompen gekregen doordat mijn benen te hoog lagen kreeg ik haast geen adem meer.
Ik draaide mezelf op mijn rug en zwom in rugslag verder en dat ging patat goed vooruit! Ik kon op deze manier heel wat atleten weer inhalen en kwam ik bijlange niet als laatste uit het water.

Ik werd weer door de 2 mannen op het droge gebracht en rende Hilde om de chip door te geven aan Hendrick die de 20km fietsen voor zijn rekening nam. Het is toch wel bijzonder als je weet dat hij zes jaar geleden een hart transplantatie ondergaan heeft. Voor hem is het erg belangrijk om op hartslag te rijden.

Terwijl Hendrick aan zijn 20 km aan het zwoegen was deed ik mijn spalken en wetsuit uit, kroop weer in mijn rolstoel en bolde richting wisselzone dat een hele eind verderop gelegen was.

Hilde hielp me om in het smalle zitje van mijn wheeler te geraken en trok mijn speciale handschoenen aan om te wheelen, yes, ons Mie was er klaar voor!
Terwijl ik wachtte op Hendrick zag ik enkele bijen en biggen en andere grappige taferelen passeren.

Wat ik fantastisch vond is dat een deelnemer zijn mindervalide zoontje mee nam in de bakfiets!Het plezier en geluk kon je van zijn gezicht aflezen, zalig!

Ondertussen was Hendrick aangekomen die het super gedaan had en gaf zijn chip door.

Hans Cleemput gaf weer volle gas met speaken, waar is de tijd toch heen toen ik nog triatlon deed!

Men had me op voorhand verwittigd dat het geen simpel parcours zo zijn voor wheelers, maar ons Mie is een harde en laat zich niet afschrikken door een prul!

Ik vertrok door het hoogstaande natte gras dat leidde naar een klein stukje asfaltweg en dan een lang stuk op grind weg wat door de harde regenval één en al modder brei geworden was door de zware regenval.
Hilde reed achter me met de fiets en was mijn navigator voor kuilen op het pad. Langzaam maar zeker werd ik moddermie in plaats van Wielemie. Op het stuk asfalt dat volgde kon ik weer vlammen als een gek. Langs de kant luid roepende supporters, fantastisch!

Met een super gevoel reed ik over de finish! Yes, To Walk Again, whe did it!

Er werden prijzen uitgedeeld aan de fiere winnaars en de best verkleedde teams  van de Sterke Peer triatlon voor trio’s.

Moe maar tevreden keerden we weer huiswaarts.

Ik nam nog een deugddoende douche en smeerde een dikke laag X-treme recup van BES&T om stijve stramme spieren te voorkomen.

Dank aanwww.wezelopdefoto.be

 

Geplaatst op

Wereldrecord “C130 trekken”

Gisteren zat ik nog in Lanzarote, vandaag stond ik al paraat op de militaire luchthaven van Melsbroek om onze wereld record poging C130 voortrekken met manuele rolstoelgebruikers te hervatten. Ik had het geluk voor mijn deur in Diest opgepikt te worden door Didier en Chtistine en Jurn en hun neef. Hun zoon Jurn ook een roller zou ook deelnemen.

Toen we arriveerden waren er al heel wat rolstoelgebruikers gearriveerd. Er was ook een motor treffen “Indian day” wat nog meer sfeer in de brouwerij bracht!

Mensen van Blijf actief vzw die dit evenement organiseren waren al druk in de weer samen met de mensen van KSA. Alles was tot in de puntjes uitgewerkt. Zo’n goed georganiseerde gigantische activiteit kom je zelden tegen.

De briefing werd gegeven door Henk die beter bekend is van het tv programma “over de grens”. Hij is de peter van dit evenement.

Iedere deelnemer moest alvorens een trekproef doen aan een weegschaal om te zien hoeveel kracht je had om de mensen volgens kracht te kunnen plaatsen om het vliegtuig verder te trekken. Elke groep kreeg een andere kleur van helm. Omdat ik meteen de neiging had achterover te vallen had ik niet veel kracht kunnen zetten. Maar kom.

wereld-record-c130-trekken_clip_image022 Ik zette mijn helm met hanenkam op. Hier wist ik zeker van dat deze niet van mijn hoofd zou vallen.

In groepen mochten we ons richting C130 begeven. Onderweg een kleine opwarming. Achter de groene poort moesten we wachten tot je groep mocht vertrekken.

Daar stond onze kanjer van meer dan 67 ton die we kost wat kost 100 meter verder wilden trekken.

Nog even met de miss op de foto naast het vliegtuig en dan naar de plaats om aangekoppeld te kunnen worden. De cameraploeg van vtm was ook aanwezig. Het leuke was dat de cameraman (Bart) ook mijn reportage van Telefacts in november filmde.

Zenn die trok aandacht van de vele aanwezige fotografen. Ik hoop dat ze geen sterallures krijgt. Ze is ondertussen al een echte BH (bekende hond)

Door middel van een stalen kabel werden de rolstoelen aan mekaar en aan het vliegtuig gekoppeld. Iedereen was er klaar voor, deze keer op vlakke beton en prachtig weer moest het lukken!

We hadden in ieder geval al veel supporters langs de kant die ons bangelijk goed aanmoedigden! Het opperhoofd van de Indian day zat omgekeerd achter de bestuurder van een speciale moto om ons aan te moedigen.

Ondertussen ben ik ook te weten gekomen waarom een indiaan. Het indianen hoofd is namelijk het logo van de 15de wing op deze militaire luchtmacht basis.

Gezamenlijk werd er afgeteld en begon de man met de toeter het duw ritme aan te geven. Vrijwel meteen begon het vliegtuig te bollen. Iedereen duwde zo hard als hij kon, wat een schitterend team! Jawel, samen stonden we super sterk!

Ik duwde soms zo hard dat mijn rolstoel voorover wipte.

Na 4 minuten klonk het sein al dat we over de 100 meter lijn waren met het vliegtuig. Omdat het zo goed ging hoopte ik een beetje dat we nog wat verder zouden trekken, maar na 120 m kwamen we tot stilstand en werden helmen in de lucht gegooid van blijdschap! We hadden het gehaald! Ik denk nu toch wel dat onze boodschap nu begrepen wordt: Omdat je in een rolstoel zit wil dat niet zeggen dat je niets meer kunt “wij blijven actief” Samen staan we sterk! Als je maar wil kan je heel veel bereiken!!!

Ik ben zeer blij dat Blijf Actief vzw met deze toch wel bijzondere uitdaging deze boodschap heeft aangetoond voor onze maatschappij! Neem ook eens een kijkje op www.blijkactief.be

Ik kreeg een mega magnum fles Dafalgan (cava) in de handen gestopt om te kraken op onze overwinning! Tegenover me stonden Henk en nog een roller ook met een fles. Begonnen die er toch niet mee te schudden zeker! Ik kreeg een hele douche cava over me heen. Het is zo eens wat anders. En ons Zenn maar aan mijn benen likken, die vond het precies ook lekker.

De flessen werden doorgegeven en velen namen een slokje van de teut van de fles, eigenlijk grappig om te zien!

Genoeg gevierd en gejuicht nu konden we overgaan tot het officiële moment. Het neerschrijven van het behalen van ons wereld record.

Met ons resultaat van het trekken van een C130 van meer dan 67ton met 84 manuele rolstoelgebruikers voor 120 meter in 4 minuten deden we het beter dan de Engelsen en kunnen zo de Belgische rollers een plaatsje bemachtigen in het World Guiness Record Book!

Fantastisch!