TREVISO MARATHON ITALIË

Omstreeks half 5 deze ochtend schrok ik wakker. “Is het nu half vijf of half zes?” ik wist het helemaal niet goed meer. Om 5u kon ik het niet meer keren. Ik maakte me klaar en ging naar beneden en vroeg het uur, ik was natuurlijk véél te vroeg, maar nu had ik wel de tijd om rustig mijn banden op te pompen en alles nog eens dubbel en dik te controleren aan mijn wheeler.

De man van de receptie kwam al een kijkje nemen in de bergruimte, blijkbaar bleef ik te lang weg naar zijn zin.

Om 06.00u stroomden de vele atleten die in dit hotel verblijven het buffet binnen om een uitgebreide maaltijd voor hun marathon te nemen. Sommigen gingen de gezonde weg op en anderen gokten meer op de zoetigheden.

Veertig minuten later werden onze wheelers en hanbikes opgepikt om richting start te voeren, de atleten werden om 7u opgepikt. Ieder om de beurt met de lift de bus in. Best wel grappig! Tijdens de rit van ongeveer 40 minuten werd er weer geen woord tegen mekaar gezegd. Een babbel kon er zeker niet van af, meerdere pogingen werden resoluut afgeketst. Enkel af en toe een geforceerde glimlach, soms zelfs niet. Zeker niet het aangenaamste publiek om mee om te gaan!

Op onze bestemming stonden onze wheelers en handbikes al netjes klaar en was het aan ons om alles wedstrijd klaar te maken. Ik prepareerde mijn sportdrank en plakte de flesjes Guerana van 3action tegen mijn wheeler voor als ik een dipje moest krijgen onderweg. Mijn Frizziqs had ik al vanmorgen bij het ontbijt genomen. Bij de voorbereiding van een wedstrijd lijk ik wel een Freek!

In eerste instantie was het erg bewolkt en hoopte ik dat het niet zou regenen want dan ben ik verloren, eenmaal de hoepels nat zijn heb je immers geen grip meer. Maar ik heb weer iets bijgeleerd van de prof wheelers! Zij gebruiken een soort lijm wat de handbal spelers ook gebruiken om betere grip te hebben op de bal.

klaarmaken-tm Rafa plakte wat tape op mijn wheeler en deed er wat van de lijm op en gaf me de tip het enkel te gebruiken als het effectief regende.

Voor ik in mijn wheeler kroop trok ik me terug op het toilet om mijn armen in te smeren met de top BES&T producten die verzuring tegen gaan en de spieren extra energie voorzien. Het werkt effectief en hoop dat het vandaag niet anders is!

Ik nam afscheid van Zenn die met Chiara mee ging (de dame die alles tot in de puntjes regelde voor alle rolstoelatleten)

Vanaf nu was het grote concentratie op de wedstrijd en begon ik met in te rijden op het parcours. Handbikes, wheelers en inline skaters warmden zich op. Sommigen gaven al serieus van kapit. Ik besloot heel rustig wat in te bollen en mijn krachten te sparen voor de race..

De starttijd naderde en moesten we per discipline achter de lijn gaan staan in volgorde van starttijden.

Eerst was het de beurt aan de inline skate marathon. En dan konden wij van start gaan voor de handbike marathon en marathon voor lopers.

Na een foto sessie werd met de groene vlag gezwaaid en konden we van start gaan. Ik maakte meteen een goede start. Een Franse atleet reed vlak voor me, voor 3km kon ik vlak achter hem rijden zodat ik dankzij hem uit de wind gehouden werd. Om hem niet al het werk te laten leveren stak ik hem voorbij en bolde ik aan kop, maar in plaats van nog eens af te wisselen bleef hij gewoon achter mij hangen en profiteren van mijn cadans. Voor meer dan 10km bleef hij in mijn “gat” hangen vuile profiteur (hihi), na een kleine helling was ik hem te snel af en kon ik hem lossen en zag ik hem verder en verder achter me verdwijnen.

Ik duwde mijn ziel uit mijn lijf, en maar blijven gas geven, het ging super! Vele supporters langs de kant moedigden me aan.

Voor de laatste 4 kilometers stak die profiteur van een Fransman me toch wel niet weer voorbij zeker! Deze keer hangend achter een handbike, eigenlijk niet fair wat deze man deed.

Ik ben trots op mezelf, ik heb mijn eigen record verbroken! Met een tijd van 1.46u reed ik na 42,2km bollen over de finish, dit had ik nooit verwacht!

Amai mijn armen, ik kreeg ze nog bijna niet meer omhoog, zo hard had ik mezelf gegeven!

aankomst TM

 

TM

 

Na de wedstrijd was er onmiddellijk een prijsuitreiking en mocht ik zo fier als een gieter op het podium staan. Ons Zenn was natuurlijk ook heel blij om me weer te zien en likte mijn zweet vrolijk op. Ze werd het fotomodel van de dag!

Chiara TM

Een pasta party mag natuurlijk niet ontbreken na deze wedstrijd. Het deed echt wel deugd om iets te eten om mijn energie bij te laden

Ik had geluk, de atleten hadden ook recht op een glaasje Dafalgan (cava) wat ik natuurlijk niet liet staan, maar moet toch toegeven dat het me na al die sportdrank toch eigenlijk niet echt smaakte.

Ik deelde de tafel met een atleet uit Noorwegen, de enige waar ik wel een fatsoenlijke babbel kon doen, gelukkig toch iemand. Hij wist me te zeggen dat hij er bijna zeker van was dat ik in mijn categorie met mijn zonet behaalde tijd het wereldrecord verbroken heb. Mijn dag kan niet meer stuk!

Toen we terug in het hotel arriveerden genoot ik van een lekker warme douche en smeerde ik mijn spieren ik met de Total Recup crème van BES&T om pijnlijke stijfheid te voorkomen. Ik plofte me op het gigantische bed en viel als een blok in slaap.

 

Jaaroverzicht 2010

Ik heb een mega jaar vol prachtige avonturen achter de rug.

Eind januari vertrok ik voor het eerst mee op het schitterende zitski kamp van ANVA sport. Alhoewel ik op dat moment in een barslechte gezondheidstoestand verkeerde genoot ik telkens weer om afdalingen te doen in de zitski in het prachtige gebied van Les Gets Er waren enkele schitterende projecten waar ik een handje toestak zoals het prachtige Wheels 4 Kenia waar we met Nike maar liefst 474 hulpmiddelen inzamelden! Project 2010 startten we met succes actie om dopjes in te zamelen tvv hulphonden vereniging Hart tegen hart, van dopjes inzamelen kennen de mensen van Nike alles van met hun Dropje dopje actie.

Ook BV’s kropen voor een wedstrijd rolstoelbasket tvv rolstoelbasketbal ploegen voor even in de rolstoel grappig zicht moet ik zeggen. Met het project “whe never walk alone” tvv blindengeleiden honden werden verjaardagskalenders gemaakt met bv’s en hun geliefkoosde hond.

Ook het prachtige project Able2Sport werd opgestart.

In april nam ik deel aan een DNA onderzoek voor mensen uit Vlaams-Brabant. Bij mij werd er DNA terug gevonden bij een vrouw die maar liefst 38.000 jaar geleden leefde waarschijnlijk in het zuiden van Azie. Mijn nakomelingen hebben zich vervolgens verspreidt naar het nabije Oosten om ongeveer 21.000 jaar geleden zich vooral in Oost en Noord Europa te verspreiden. De hoogste frequentie in Europa wordt aangetroffen bij de Finnen. Een initiatie wheelen geven op een on Wheels dag van To Walk Again was super.

Ook gaf ik afgelopen jaar verschillende lezingen met één doel: mensen inspireren, hen meegeven dat het leven niet rozengeur en maneschijn hoeft te zijn om gelukkig te kunnen zijn!

Ik had mijn goede dagen maar ook rotslechte dagen waar ik amper sliep en nachten waar ik amper 2u sliep van pijn reden te meer om te genieten van de goede momenten. Een heerlijke edelsteen massage van meter Lieve Bullens deed wonderen! Mei was niet alleen de maand waar ik mijn 31ste verjaardag vierde maar ook voor het eerst op de Iron Man in Lanzarote was om er een motivatie speeche te geven voor de atleten en geïnteresseerden. Ik had er de tijd van mijn leven en verloor er mijn hartje. Hier was de eerste aanzet om weer te beginnen met wheelen. In juni belandde ik heel even in het ziekenhuis maar dat was al gauw vergeten. Deze maand nam ik deel aan mijn eerste wedstrijd wheelen op een 10 km loop in Geel waar ik de smaak weer goed te pakken kreeg.

Juli was een maand van euforie met mijn schitterende prestatie op de Classic run in Tessenderlo en de prachtige tijd op weekend met de hulphonden vereniging maar ook een droevige periode bij het verlies van mijn lieve grootmoeder.

In Augustus kon ik dankzij Sporta To Walk Again weer van heel wat uitdagingen proeven: Jetskiën, zitwaterskiën, een tochtje met de speedboot. Hun “On wheels” dagen zijn toch fantastisch, wat een ervaringen. Met deze dagen kwam ik wel met meerdere indrukwekkende sporten in contact: schermen, rugby, zweefvliegen, …. Op de fietseling zakten vele handbikers naar Diest af om de Wielemie handbike route te doen

In september slaagde Zenn in haar examen en werd zo officieel hulphond en nam ik samen met het Wielemie dream (Inge van Cauwenberghe, Bruno Roels en ik) deel aan de Astromad trialtlon in Madrid wat een bangelijke ervaring was! Astromad De oktober maand zal voor mij eeuwig een mooie herinnering blijven met het WK blokarten in Oostende! Ik leerde mensen van over de hele wereld kennen en reed verschillende races gedurende enkele dagen, ik had de tijd van mijn leven! Ook werd mijn wheeler boven gehaald voor Dwars door Hasselt. wk Gedurende de hele maand november verbleef ik in Lanzarote naar aanleiding van de Arrecife marathon. Op sportief vlak zette ik hier schitterende resultaten neer ook op de voorbereidings wedstrijden. Niet alleen op sportief vlak maar op gebied van gezondheid ging het in dit prachtig land met het warme klimaat zoveel beter. Bedankt Tri w.w.w., Nautilus, Sands Beache Resort en Time2change om me dit mogelijk te maken voor mij! Ik heb een fantastisch jaar achter de rug dankzij de steun van al die lieve mensen rondom mij met een hart van goud.

Ook mijn sponsors wil ik hartelijk danken voor het mogelijk te maken om mijn sport te kunnen beoefenen. 3 Action die me steeds bevoorraden met sportdrank, Bioracer en Reskin die elk jaar weer voor een prachtige race outfit zorgen en zeer speciale plakkers om doorligwonden te voorkomen, Nike die me ondersteunt met allerlei projecten, Frizziqs met zijn mega voedingssuplementen, BES&T met de bangelijk goede sportmassage producten. Dankzij Time2change geraken we steeds ter bestemming. Met de prachtige organisatie TRI www werd het mij mogelijk gemaakt om deel te kunnen nemen aan deze prachtige wedstrijden. Rubberduck die me deze webruimte geeft en Stanley media die deze webpagina ontwierp.

Maandag 03/09

Vandaag verjaarde mijn beste vriendin en tevens mijn begeleidster Lieve. We verrasten haar met vele

kaartjes en een fles champagne bij het ontbijt. Ze had het totaal niet verwacht en was er heel blij mee.

Om 10.00u vertrokken we terug naar België. Langs de ene kant vertrok ik met een beetje spijt in het hart, het

is immers heel leuk geweest, langs de andere kant ging ook graag weer naar huis.

De hele rit heb ik weer goed gerust.

Toen we mijn straat inreden zag ik weer vele mensen staan die me aan het opwachten waren. De straat was

versiert. Wat een fijne thuiskomst. Dat was niet alles.

Om 17.30u werd ik op het stadhuis van Diest verwacht. Wat een heerlijke thuiskomst.

Door de inwoners van Diest werd ik toegejuicht. Samen op de foto en dan was er een receptie waar ik met

iedereen een babbeltje kon slagen. Ik had honger, en mijne glaasje champagne steeg dan ook snel naar mijn

hoofd. Dan kan ik nooit stoppen met lachen.

Daarmee sloot ik weer een fantastische dag af.

Zondag 02/09 D Day!

Ik was 10 min. voor mijn wekker wakker die om 04.30u zou aflopen.

Om 05.00u zaten we aan het ontbijt. Er was nog geen wit brood, dus was het voor één keer bruin brood met

banaan en bruine suiker. 05.45u vertrokken we met ons hebben en houden naar de wedstrijd.

De zenuwen kwamen goed opzetten. Niet zozeer voor het biken en het wheelen, maar wel voor het koude

water waar ik in moest.

Toen we in de wisselzone waren checkten we mijn banden nog eens. Van mijn linker achterwiel was de band

wat afgegaan en wilden we hem oppompen. In plaats van lucht ingaan ging hij helemaal plat.

Ik kan u verzekeren, het geeft geen goed gevoel!

Uiteindelijk heeft Eric een nieuwe binnenband gestoken en was alles vergeten.

Ondertussen was het hoog tijd om mijn wetsuit aan te trekken. Tegen de koude werd er een dikke laag vettig

spul gesmeerd. Eric en Julien wrongen mijn pak aan. Deze keer was het zonder spalken en vlotter. Dit is niet

toegestaan op een WK.

Nu kon ik richting start bollen.

Eric en Julien hebben eerst nog mijn bike in de tent gezet waar ik uit het water kwam. Dit was de wisselzone

voor alle rollers van zwemmen naar biken.

Aan de start waren er al atleten aan het inzwemmen. Ik heb dit niet gedaan. Ik wilde vermijden om kou te

krijgen. Eric goot het warme water in mijn pak en 5 min. voor de start ging ik het water in. Het water was

met zijn 15°c koud.

Ook al had ik met mijn zwembril de truck met het speeksel gedaan, hij bleef aandampen.

2 min. voor de start. Mijn hart bonkte tot in mijn keel.

Iedereen moest met 1 hand het touw vasthouden voor de start.

Het startsignaal klonk. Alle 67 AWAD’s vertrokken voor hun 1500m zwemmen.

De start verliep wat moeilijk omdat vlak naast me nog iemand zwom. We sloegen tegen mekaar op en ik kon

daardoor niet doorzwemmen. Ik week uit naar rechts, maar hij week mee uit. Heb me dan even ingehouden,

achter hem doorgezwommen en hem dan langs links kunnen voorbij zwemmen.

Ik zag bijna geen steek met mijn aangedampte bril. Als ik keek zoals sommige mensen over hun leesbril

kijken zag ik iets, maar nog gene vette. Onderweg ben ik even gestopt om mijn bril schoon te maken, maar

ik kon mijn evenwicht niet houden en het had toch geen zin. Onder de brug stak een atleet me voorbij en

heb hem kunnen volgen als wegwijzer. Als 12de en eerste vrouw kwam ik uit het water en was zeer tevreden

over het zwemmen. 2 Mensen van de organisatie heften me uit het water en Eric en Julien pakten me over.

Ik zag nog veel handbikes staan en wist dat ik goed zat.

In een wip was mijn pak uit en voor ik het wist zat ik in mijn bike.

Daar ging ik voor mijn 40km biken. Het ging meteen goed. Ik dacht dat het parcours vlak was, maar er zaten

een paar venijnige lange hellingen in. Vlak en berg af ging ik een serieuze vaart. Er was redelijk veel wind.

Op een gegeven moment stormde ik tegen 50km/u de berg af en werd door een windstoot een stukje opzij

gezet. Raar gevoel.

Grote stukken van de rit was de weg verdeeld in oprijden en terug rijden. Zo kon ik tellen hoeveelste

rolstoelatleet ik was. Ik telde 3 mannen, telkens moedigden we mekaar aan als we mekaar kruisten.

Bij de laatste 10km reed met mijn achterwiel over een stukje tape dat bleef plakken. Telkens kreeg ik net een

zweepslagje tegen mijn schouder van die tape. Even was ik bang dat ik een lekke band had.

De zweepslagjes deden geen pijn maar was wel vervelend en maakte een irritant geluid. Het was de hele rit

eigenlijk een eenzame strijd. Bijna geen mens dat buiten het centrum stond te supporteren.

Toen ik de wisselzone binnen gereden kwam stonden mijn vrienden die met velen opgekomen waren met

vlaggen, spandoeken en ratels me toe te juichen. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen.

Net voor me reed er nog iemand met één arm de wisselzone binnen. Hij sneed mijn bocht af waardoor ik

haast bleef steken op de stoep.

De wissel naar het wheelen verliep vlot, nu nog 10km te gaan voor de finish!

Het wheelen begon slecht. Met mijn rechter hand schoof ik, ik had geen grip op mijn hoepel, maar na een

paar keer kloppen ging het weer. Maar dan! Een stuk van het parcours was helemaal niet aangepast voor

wheelers. Het ging enorm stijl naar beneden naar het Binnen Alster water en onmiddellijk een bocht van 90°

naar links. Ik heb daar iemand moeten vragen om me tegen te houden, anders lag ik in het water en was ik

verdronken. Als je hevig rem pakt bij de wheeler slip je meteen door en ontploft het bandje.

Zo was er ook een lange strook grindweg vlak langs het water zonder vangrails. 2x een scherpe bocht waar

ik bang was.

Gelukkig was er nog een asfaltweg waar ik vaart kon zetten en tegen 21km/u kon wheelen.

Daar kon ik ook nog een rolstoelatleet inhalen. Het laatste stuk was het weer inhouden omdat ik weer op de

smalle grintweg langs het water moest.

Toen ik over de eindmeet rolde klonk dat ik met een eindtijd van 02.51.23u first women was. Niet alleen van

mijn categorie, maar over all van de dames. Ik denk dat ik de eerste roller ben die amputees en blinden die

met een gewone fiets rijden achter zich laat. Uiteindelijk was ik dan ook nog eens derde bij de mannelijke

rolstoelatleten ook.

De vreugde kon niet meer stuk.

Mijn supporters stonden luidkeels te roepen bij mijn aankomst.

We trokken met iedereen samen naar mijn hotel waar we na mijn zalige warme douche op mijn titel klonken.

Erna ben ik met mijn schatten van begeleiders natuurlijk gaan frieten eten. Ze waren wel niet zo lekker als in

België

Ik was doodmoe. Voor de medaille ceremonie heb ik goed kunnen rusten en kunnen nagenieten van mijn

prestatie. Medaille ceremonie

De final party en medaille ceremonie was te doen in een prachtige gerenoveerde vismarkt hal.

Toen we aankwamen stond er al een lange rij mensen aan te schuiven.

Binnen konden we nog net een plaatsje vinden waar we met z’n allen konden zitten.

Ik was serieus teleurgesteld in de organisatie van de ceremonie. Voor mijn ouders, begeleiders en vrienden

betaalden we €20 per inkomkaart. Ze moesten hun drank, en eten zelf ook nog eens terplekke betalen. Dit

vind ik niet kunnen.

Na een tijdje wachten was het medaille uitreiking. Eerst voor de winnaars van de sprint triatlon. Erna waren

de AWAD’s aan de beurt.

Eerst werden op het grote scherm foto’s van onze wedstrijd vertoond.

Als aller eersten werden de medailles van mijn categorie (cp1) uitgereikt.

Wat een kippenvel moment als ze afroepen “Gold meddal winner Marieke Vervoort” Ik reed het podium op

en kon met moeite mijn tranen bedwingen. Ongelofelijk als zo’n hele vismarkthal van 2 verdiepen vol mensen

staat applaus geeft voor jou. Eenmaal van het podium af vloeiden de tranen over mijn wangen.

Met de hele groep keerden we terug naar het hotel en klonken we samen op de gouden plak.

’s Nachts kon ik moeilijk slaap vatten door alle emoties en pijnlijke spieren.

Zaterdag 01/09

De dag voor de race, de kriebels beginnen serieus op te komen.

Na het ontbijt ging ik samen met mijn ouders die ondertussen ook in Hamburg aangekomen waren en

vrienden nog eens naar het parcours kijken.

Nu was het zoals bij mijn race afgespannen. Ik zag de wisselzone en waar ik heen moest met het biken en

het wheelen.Nu kon ik ook zien hoe het zwemparcours eruit zag.

Ondanks de regen liep er veel volk rond.

Om de 15 min. was er een nieuwe start voor deelnemers van de sprint triatlon.Telkens ik ze hoorden aftellen

en het startsignaal hoorde kreeg ik kippenvel en dacht ik aan mijn race morgen.

In de regen wandelden we terug naar het hotel. Sofie, die ook net in Hamburg arriveerde met haar ouders

had gekookte pasta bij, die ik in mijn hotelkamer als een aapje opat. Ik had geen vork, ’t was wel leuk. Ik

moest lachen met mezelf.

Nadat ik wat geslapen had nam ik een zalige rustgevende douche, ik had echt moeite met er onderuit

te komen. Puur genieten.

Namiddag gingen we in de kelder mijn materiaal klaarzetten. Banden werden opgepompt en nagekeken,

alles werd klaargezet om morgen heel vroeg mee te nemen.

Het goede gevoel was even weg toen we mijn voorbandje van mijn wheeler niet opgepompt kregen. Het

verlengstukje was afgebroken. We hebben noodgedwongen het wiel vervangen door het reserve voorwiel.

Ik heb nog een zalige massage gekregen van Lieve voor we weer vertrokken. Om 18.30u was het bike check

in. We stonden gelukkig redelijk vooraan. Al gauw was er een mega lange rij wachtenden.

Niet alleen AWAD’s, maar ook Age groupers. Mijn helm werd nagekeken en ik mocht binnen met mijn bike

en wheeler. We kregen een plaats toegewezen helemaal achteraan in de wisselzone.

Tegen eventuele regen pakten we mijn bike en wheeler in. Nog even een babbel gedaan met andere AWAD

atleten en dan was het hoog tijd om terug naar het hotel te gaan.

Toen ik het hotel binnen rolde grote verrassing. Kameraad Bruno en zijn vriendin Heidi stonden ons op te

wachten. Ik wist totaal niet dat ze gingen komen.

Voor het avondmaal rolde ik met mijn zakje bruine suiker op mijn schoor binnen. Op mijn menu: pasta met

bruine suiker. Om 20.30u lag ik in mijn bed.

Vrijdag 31/8

In de voormiddag brachten we mijn nummer aan op mijn bike en wheeler en helm en plaatsten we de

wedstrijdwielen op mijn bike.Erna nog wat gerust.

’s Middags stond er een AWAD lunch meeting op het programma. We werden om 13.00u verwacht in het

chique Mövenpic hotel 5km verderop.

Toen we in ons hotel vertrokken was het droog en besloten we te voet te gaan. We waren nog geen 5 min.

onderweg, begon het toch wel niet weer te regenen zeker. Geen van ons had een paraplu bij. Op een gegeven

moment begon het zo hard te regenen dat we moesten schuilen. Het regende harder en harder. Bijna aan het

park kwamen we nog 2 AWAD’s tegen die ons de kortste weg wezen.

Wat was ik blij dat ik binnen was, eindelijk warmte en droog!

Hier kon ik kennis maken met andere AWAD’s. Allemaal toffe en sociale mensen.

Na een leuke speech kregen we een overheerlijke lunch aangeboden door ITU.

Na de meeting werden er nog leuke foto’s genomen van de groep.

Jeremy uit USA wilde op de foto samen met mij en nog 2 andere rollers. De eerste die we tegen kwamen om

een foto te laten trekken was de blinde Nancy. Ok zei ze, wat een lol, een blinde die je fotografeert! Na wat

richtlijnen lukte het nog ook. Op de 2de foto stond ons hoofd er niet meer op..

Op terugweg deden we er bijna een half uur minder lang over. Het was opgeklaard. Hamburg zag er veel

mooier uit nu de zon er door kwam. In de herfst is het vaak nog warmer dan de temperaturen die we hier al

gehad hebben. Op hotel heb ik nog goed kunnen rusten.

17.20u hadden onze Belgische beloften hun wedstrijd.

We gingen ze aanmoedigen, maar we werden voor de verandering weer uitgeregend. Ocharme die mannen.

Echt gevaarlijk voor valpartijen. Onze Belgen veroverden de 18de en de 26ste plaats. Proficiat mannen.