Vanmorgen had ik een date met Chaxi, we zouden samen gaan trainen. Precies op het afgesproken uur arriveerde ze in sportoutfit in Nautilus.
Ik wrong mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler en na een kleine fotosessie gingen we samen op pad. Op het pad naast de vlieghaven was het knokken geblazen tegen een stevige wind op kop. We reden helemaal tot in de hoofdstad Arrecife. Zaaaaalig met de zon op ons bolleke en met uitzicht op de klotsende zee!
Op onze terugweg was het wel geweldig, met de wind in de rug ging ik er met een vaart vandoor. Chaxi kon me nauwelijks volgen met haar fiets. Met een snelheid van 28km u zoefde ik op de vlakke baan. Ik denk dat ik buiten de berg af nog nooit zo snel gereden heb. Ik voelde mij de Queen of the World!
Het was vandaag een druk vliegverkeer. Vakantiegangers die arriveerden en anderen die weer huiswaarts keerden. Knap om te zien!
Ik had nog geen zin om te stoppen met trainen en reden we door tot Puerto Del Carmen. Op het einde begon mijn maagske te grollen zoveel energie had ik verbruikt. Na haast 27km bollen kwamen we weer in casa Nautilus. Ik zag er erg vuil en bezweet uit en kroop meteen in de douche wat echt deugd deed.
Ons Marcella had lekkere pasta voor me klaargemaakt wat na zo’n training dubbel en dik smaakte!
Na een schoonheidsslaapje in de zon trok ik er met Zenn op uit om vliegtuigen te gaan spotten aan de vlieghaven. Ik kon er niet genoeg van krijgen de vliegtuigen te fotograferen. Zalig om te zie hoe ze van boven de zee vlak boven je hoofd voor je neus landen.
Bij het opstijgen maakten de vliegtuigen een bulderend lawaai. Het was geen goed idee om tijdens het optijgen van een vliegtuig verder te bollen. Mannekes lief, net een plaatselijke mega storm dat het zand tussen je tanden liet knarsen.
Met een grote snelheid kon je de vliegtuigen zien rijden op de startbaan en op het einde de neus van het vliegtuig omhoog gaan. Knap om zien hoe ze voor een berg de lucht in gingen en als een puntje tussen de wolken verdwenen.
Ik was niet de enige die lol had. Ons Zenn leefde zich met volle teugen uit op het strand. Het kriebelde om ook op het strand te gaan bollen met mijn rolstoel maar had mijn freewheel niet bij. Genoeg passanten die me eventueel konden helpen, dus riskeerde ik het om het strand op te gaan. Het was stoempen geblazen, maar oh zo heerlijk om korter bij het water te zijn en het horen van het klotsen van de golven. Nu kon ik ook beter met ons Zenn spelen.
Met de gps van mijn Nike + horloge kon ik zien dat ik met ons Zenn ook 6km gebold had, dat maakt dus dat ik vandaag 33km in de armen heb en me echt sterk voel.
Vanavond had ik echt eens zin om Japans te gaan eten. Het werd echter een heuse teleurstelling omdat ik het restaurant niet mocht betreden met Zenn. Ik had al met handen en voeten uitgelegd in het Engels en Spaans dat Zenn en hulphond is en dat ze haar niet mochten weigeren, maar geen avans. We zouden als een stukje vuil buiten in een hoekje moeten zitten. Ik was zo boos dat ik bij mezelf dacht: “steek uw Japans in uw…” De koppige Mie had echt geen zin meer om er te gaan eten. Had zelfs niet veel honger meer en besloot een vegetarische pasta af te halen.
