10 mei 1979 – 22 oktober 2019
Vanmorgen werd ik al omstreeks 06.00u gewassen door de nachtverpleegkundige. Ik voelde me niet zo op en top en braakte alles weer uit.
Met de pendel werd ik met bed en al naar gasthuisberg gebracht en zag vele oude bekenden. Ik werd in een kamer gelegd vergelijkbaar met de big brother room op tv en werd ik aan vele electroden aangekoppeld aan computers en monitoren. Gelukkig kon ik op veel bezoek rekenen wat super was!
Zo ging de tijd snel voorbij!
Vanmorgen voelde ik me nog onwel maar daar kwam gelukkig verandering in na verloop van tijd!
Voormiddag ging ik ijverig in de grote kiné zaal mijn extra oefeningen doen. Vlak na de middag verliep de kiné behandeling met Isabel ook goed. Het is nog zeer pijnlijk maar de beweging gaat stilaan beter. Ik besef wel dat ik nog een lange weg af te leggen heb, maar het geeft een goed gevoel!
Vanmorgen tijdens een gesprek voelde ik me plots niet goed, het volgende wat ik me kon herinneren was dat ik op mijn bed lag en Lief chocolat (zo noem ik deze lieve dame omdat ze het zalige winkeltje Chocolat in Diest heeft) naar binnen gewandeld kwam.
Toen ik me weer beter voelde ging ik ijverig vroeger naar de kiné om er mijn oefeningen te doen.
Ik sta er soms van versteld van wat ik telkens weer bij win!
Familie en vrienden kwamen op bezoek wat de tijd snel doet verdrijven!
Ook onze minister Philippe Muyters nam ruim de tijd om me een bezoekje te brengen en dit apprecieerde ik echt wel!
Zenn kroop weer knus bij me in bed, wat kan ik van deze momenten genieten!
Man, man, man, ik heb geslapen als een roosje, wat deed dat deugd zeg! Het was mijn eerste dag na precies lange tijd dat ik me nog eens beter voelde!
Mijn pijn medicatie wordt stilaan afgebouwd en dat was echt wel voelbaar! Mijn oefeningen in de kiné waren ook heel wat pijnlijker!
Namiddag had ik op mijn Pellenbergs kamertje een dubbel interview samen met Gerrit van hulphondenschool Canisha voor het magazine van Tom & Co. We haalden vele mooie herinneringen op van Zenn’s opleiding en hadden een leuke babbel.
Tegen de avond kreeg ik leuk bezoek en deed ik nog een kleine wandeling met haar en Zenneke met mijn zogenaamde Harley die ik aan mijn rolstoel bevestig.
Toen we terug op de kamer kwamen kreeg ik wel zeer onverwachts bezoek! Het waren de mensen van doping controle. Tja, die had ik hier nu zeker en vast niet verwacht! En zij hadden blijkbaar ook een hele andere verblijfplaats in gedachten! Ze vonden het al zo raar dat ze het juiste adres maar niet konden vinden dat ik opgegeven had en trokken maar bleek weg toen ze me in deze toestand zagen!
In eerste instantie stelden ze voor om weer te vertrekken maar ik wilde er zelf mee doorgaan nu ze er toch waren, en het hier trouwens gemakkelijker is voor mij dan thuis!
Ik belde de verpleging die meteen paraat stond om me te sonderen in het wel gekende anti doping potje dat ik zelf gekozen had onder toezicht van de dame.
Hierna haalde ze ook enkele doosjes tevoorschijn waarvan ik er ééntje moest uitkiezen. Om onnozel te doen koos ik de doos die nog in haar tas zat 😉
De hele procedure werd precies volgens het boekje verder gezet en eigenlijk hadden we best veel lol!
Zo had ik op deze maandag avond in Pellenberg een heel avontuur!
Oh boy, ik heb 2 vreselijke dagen achter de rug! Donderdag ochtend moest ik op radiologie zijn voor een foto van mijn darmen. Alles verliep vlot en wilde op mijn ééntje terug naar mijn kamer keren, maar dat verliep plots heel anders ….. In de gang voelde ik me plots onwel worden en van toen af aan weet ik niets meer.
17u was reeds gepasseerd en ik dacht dat het 11u in de voormiddag was. Ik kwam weer bij het bewustzijn met 4 verpleegsters naast mijn bed. Het was blijkbaar zeer serieus
Zaaaaaaaaaalig, ik kan me haast niet meer herinneren wanneer ik nog zo’n goede nacht heb gehad.
Vandaag werden alweer mijn darmen onder handen genomen, niet bepaald met mijn goesting, maar als het beter is voor mijn gezondheid moet t maar he!
Een student verpleegkunde waste me zeer zorgkundig maar verloor alweer het bewustzijn. Toen ik me weer beter voelde werd ik door de lieve verpleging weer in mijn rolstoel geholpen en kon ik ontbijten.
Ons Michelle van de Hoofdzaak in Kessel was samen met ons Brigitte van de fantastische Ironmaids kwamen me opzoeken in het ziekenhuis. By the way, de Iron Maids zamelden afgelopen jaar met hun loodzware triatlons een zeer mooi bedrag in tvv hulphondenschool Canisha!
Michelle had haar kappersgerief mee gebracht om mijn kapsel weer helemaal op en top in de plooi te leggen!
Om mijn blonde look weer te geven verfde ze stukje per stukje mijn haren en wikkelde het telkens in met een stukje zilverpapier, ik zag er wel heel erg grappig uit! Ik ging in de zon zitten waardoor het ontkleuren een stuk sneller ging.
Michelle waste mijn haren in de lavabo en knipte ere en grondig stuk af! Zo zalig! Wat ben ik blij met mijn nieuwe look!
Brigitte kuiste de afgeknipte haren op met het kleine stofzuigertje. Grappig om haar bezig te zien!
Coach Jo vergezelde me naar de kiné waar ik vandaag voor het eerst mijn rolstoel met 2 armen mocht verder duwen. Het was pijnlijk en emotioneel tegelijkertijd.
Ik voelde me nadien ook weer alles behalve goed. Ondanks ik me slecht voelde had ik best wel lol. Samen met de verpleging oefende ik voor mijn zangauditie.