Auteur: Wielemie

Donderdag op vrijdag nacht had ik een mega rotte nacht met helse pijnen en meerdere malen verloor ik het bewustzijn en smakte ik meerdere malen tegen de grond. Nee, menswaardig kon je het niet echt meer noemen! Het bleef gisteren zowat de hele dag aansluimeren en vreesde ik er een beetje voor dat ik vandaag aan de wedstrijd in Oordegem zou kunnen deelnemen. Terwijl mijn baxter bij het wit/geel kruis zachtjes in mijn aders druppelde dommelde ik in een diepe slaap wat me blijkbaar toch wel deugd deed! Op weg naar huis na de baxter stopte ik even bij goede vriendin Lief om in haar winkeltje Chocolat te genieten van een overheerlijke warme chocolademelk op haar schitterend mooie terras!
Tegen de avond begon ik me stilaan beter en beter te voelen en dommelde ik al snel in een diepe slaap en moest ik maar enkele keren de Ado assistente ter hulp roepen.

Ik begon de dag niet al te best. Verpleging schrok om me bewusteloos in bed aan te treffen.
Na mijn verzorging ging het gelukkig weer beter engenoten we van een heerlijk ontbijt enwas het al snel tijd om naar thé place to be te vertrekken.
Rita stond op te wachten op het stipt afgesproken tijdstip en reden samen naar de haven waar alles nog eens overlopen werd en ik al eens mocht testen   om de fles champagne te breken. Zo zonde toch he. Ik moet eerlijk bekennen dat ik harder moest slaan dan ik dacht dus was de test wel nuttig!
Omstreeks half tien arriveerden de genodigden waaronder ook minister Johan Vandelanotte en minister Ben Weyts. Na een korte babbel werden eerst de speeches gegeven alvorens we ons naar de boot begaven en daar mocht ik officieel de boot dopen door de fles te breken. Het lukte meteen van de eerste keer!
Erna deden we een proefritje met de Orka. Zalig gewoon! Eénmaal uit de haven was de zee zeer woelig, daar kan ik altijd wel van genieten van wat actie!
Toen we de haven terug invoeren mocht ik even het roer over nemen, wat een zalig gevoel, wat een eer!  Het is echt wel een prachtig schip! Gebouwd om maar liefst 24 drenkelingen mee te voeren en als het moet kan er maar liefst 60 man aan boord! Onderaan was een ruimte met bedden voorzien en een speciale warmte installatie voor mense doe onderkoeling zouden hebben en een defibrillator!
Ik zat toch liever boven in het schip waar ik prachtig uitzicht had! In het schip hangt een gouden naamplaatje met mijn naam als meter op, wat een eer! Eénmaal terug aan de haven ging ik nog op de foto samen met de prachtige jonge matroosjes en konden we genieten van een heerlijke receptie! Ik heb hier hele fijne mensen ontmoet en leuke babbeltjes kunnen doen.
Bij mijn ouders op het appartement gingen we nog snel lunchen alvorens we onze lange rit richting Diest weer inzetten. Ik was zo moe dat ik haast de hele terugweg geslapen heb!

Vandaag werd ik vroeger op de training met coach Rudi verwacht. Ondanks de rotte dag en nacht en dag van gisteren verliep de training beter dan verwacht en behaalde ik mooie tijden.
Eddy en Liliane waren zoals altijd trouw aanwezig om me aan te komen moedigen, zalig gewoon!
Onmiddellijk na de training vertrokken Linda en ik richting Oostende om de files nog net voor te kunnen zijn. Morgen is het een grote dag voor mij, dan mag ik als meter de nieuwe reddingsboot de Orka als fiere meter gaan inwijden!
We werden super onthaald in hotel Bero waar we rustig de nacht konden doorbrengen en geen file stress hoefden te hebben voor het doopgebeuren morgen. De kamer was super mooi en perfect aangepast voor personen met een beperking!

Mijn inspanning van gisteren tijdens de wedstrijd heb ik vandaag jammer genoeg moeten bekopen. Sinds een uur of 3 ’s nachts liep het weer helemaal mis. Verschrikkelijke onmenswaardige pijnen hielden me wakker en verloor vaak hierdoor het bewustzijn.
De hele voormiddag ging het van kwaad naar erger. Er was iets mis met mijn oproep systeem. Ik lag al een geruime tijd tegen de grond en door hevige spasmen tijdens het bewustzijnsverlies knotse ik constant met mijn hoofd en benen tegen de grond. De verpleegkundige van het wit/geel kruis vond me in deze vreselijke toestand en kreeg me onmogelijk weer in de zetel of in bed helemaal alleen. Na een dikke 25 minuten kwam ze met een assistent van Ado binnen om me te helpen. Het was verschrikkelijke hel. Gelukkig kon goede vriendin Chantal tijd vrij maken en kwam voor me zorgen. Wat ben ik toch een gelukzak met zulke schatjes rondom mij!
In de late namiddag begon het eindelijk te beteren!

Waaaaaaaw, amai, wat doet het deugd om eens een nacht door te kunnen slapen! Ik kan me haast niet meer herinneren hoe het voelt! Zalig gewoon en een prima timing want vandaag reed ik mijn allereerste wedstrijd weer na het zware brandwonden ongeval. 3x Bijna doodservaring gehad, lange pijnlijke revalidatie echt hel meegemaakt en nu nog vaak momenten van helse pijnen waardoor ik soms slechts een uurtje slaap op een nacht en dat het door de dag gewoon door blijft gaan als een levende nachtmerrie, mijn eerste wedstrijd zonder coach Jo die ik blindelings vertrouw en weet dat dan alles tip top in orde was. Wat een emotioneel moment!
Goede vriend Dominique verving Jo vandaag en heeft dat super gedaan! Hij pikte me op op afgesproken uur en reden samen naar Lokeren thé place to be! Ik heb bijna de hele rit in de wagen een dutje gedaan met ons Zenn op mijn schoot en dat deed super deugd!
We werden fijn onthaald in Lokeren en de inschrijving verliep vlot. Vele supporters zakten af naar het verre Lokeren om me aan te komen moedigen tijdens mijn eerste wedstrijd wat altijd super leuk is hun blije gezichtjes weer te zien en bewonder hen dat geen afstand te ver is om me het hart onder de riem te komen steken!
Vrijwel meteen kroop ik in mijn wheeler om mijn race machien perfect af te stellen op de piste om te kunnen knallen! De opwarming verliep goed al was er soms een stevig windje om tegen op te boksen.
Om 14u was het mijn beurt om als enige wheeler de 400m te racen. Ik was zeer benieuwd wat het zou geven zo in mijn eerste race en dan nog niemand om tegen te knokken!
Ik mocht plaats nemen in baan 4 en klonk het gekende zinnetje: “op uw plaats, …… klaar …… knal, meteen gaf ik er een lap op en klopte zo hard als ik kon tegen de hoepels van mijn wielen. De aanmoedigingen, het luide geschreeuw van de toeschouwers werkte aanstekelijk om nog harder door te gaan en het werkte echt wel! Met een finish tijd van 1.08 zat ik al erg kort bij mijn eigen wereld record van 1.04! Dit had ik totaal niet verwacht! En dat al op mijn eerste race en na alles wat ik de laatste tijd meemaak, geweldig! Normaal was mijn tweede wedstrijd de 200m pas om 18.15u wat wel heel erg lang wachten was en mijn spieren door de afkoeling al lichtjes aan het verkrampen waren, ik vreesde al voor het ergste. We vroegen aan de organisatie of het mogelijk was om mijn race te vervroegen en ik had het geluk dat er een mouw aan gepast kon worden en mijn 200m race al om 15.30u kon doorgaan. Wat was ik blij! Anders had ik moeten doorgaan en nu kon ik er nog eens een lap op geven! Bedankt organisatie! Meteen kroop ik weer in mijn wheeler om me op te warmen terwijl de 110m horde mannen en 100m horde vrouwen wedstrijden bezig waren. Af en toe kon ik van hun startschot gebruik maken om mijn startjes te trainen. Ik reed enkele keren op en af en zwaaide mijn armspieren los, ons Mie was er klaar voor! Ik nam plaats aan de 200m start en zwierde alle overbodige kledij uit. Hoeveel te minder ik aan heb hoeveel te sneller ik ga in mijn wheeler echt waar! Na een ferme slok Herbalife sportdrank zette ik me schrap voor de start. Bij de luide knal van het start pistool gaf ik weer alles alsof mijn leven er van af hing en werd weer enorm aangemoedigd, zalig gewoon. Bij het uitkomen van de bocht reed ik met een topsnelheid van 25km/u in rechte lijn richting finish waaaw, wat een gevoel, wat voelde ik me sterk. De race tijd klopt volgens mij niet echt omdat na de bocht achter de finishlijn de tijdsklok nog verder tikte maar ook al klopt het niet 100% ik ben wel voor 200% gelukkig met mijn tijd van 34.82 te weten dat ik met een tijd van 33.34 in Londen op de spelen zilver behaalde!  Ook hier zat ik er dus weer niet ver van af. Ik heb mezelf doen verbazen vandaag! Ik kijk des te meer uit naar de Memorial van Damme! Na de prijsuitreiking was het zandmannetje bij me langs geweest, ik had een echte klop van de hamer en nam ik afscheid van de vrienden en bedankte de organisatie!
Dominique bracht me weer veilig naar huis en kon ik tijdens de rit weer zalig dutten.
Na een deugddoende douche ging ik mezelf verwennen in Casa Iberico met een lekker dafalganneke en een overheerlijke maaltijd om duimen en vingers af te likken! Wat een zalige dag! Ik hoop alleen dat ik de zware inspanning vannacht en komende dagen niet moet bekopen met pijn.

Gisteren had ik weer een mega slechte dag. normaal had ik wedstrijd  in Oordegem. Omdat ik me zo slecht voelde en geen coach had om mee te gaan besloot ik naar mijn lichaam te luisteren en niet te gaan