Waaaaaaaw, amai, wat doet het deugd om eens een nacht door te kunnen slapen! Ik kan me haast niet meer herinneren hoe het voelt! Zalig gewoon en een prima timing want vandaag reed ik mijn allereerste wedstrijd weer na het zware brandwonden ongeval. 3x Bijna doodservaring gehad, lange pijnlijke revalidatie echt hel meegemaakt en nu nog vaak momenten van helse pijnen waardoor ik soms slechts een uurtje slaap op een nacht en dat het door de dag gewoon door blijft gaan als een levende nachtmerrie, mijn eerste wedstrijd zonder coach Jo die ik blindelings vertrouw en weet dat dan alles tip top in orde was. Wat een emotioneel moment!
Goede vriend Dominique verving Jo vandaag en heeft dat super gedaan! Hij pikte me op op afgesproken uur en reden samen naar Lokeren thé place to be! Ik heb bijna de hele rit in de wagen een dutje gedaan met ons Zenn op mijn schoot en dat deed super deugd!
We werden fijn onthaald in Lokeren en de inschrijving verliep vlot. Vele supporters zakten af naar het verre Lokeren om me aan te komen moedigen tijdens mijn eerste wedstrijd wat altijd super leuk is hun blije gezichtjes weer te zien en bewonder hen dat geen afstand te ver is om me het hart onder de riem te komen steken!
Vrijwel meteen kroop ik in mijn wheeler om mijn race machien perfect af te stellen op de piste om te kunnen knallen! De opwarming verliep goed al was er soms een stevig windje om tegen op te boksen.
Om 14u was het mijn beurt om als enige wheeler de 400m te racen. Ik was zeer benieuwd wat het zou geven zo in mijn eerste race en dan nog niemand om tegen te knokken!
Ik mocht plaats nemen in baan 4 en klonk het gekende zinnetje: “op uw plaats, …… klaar …… knal, meteen gaf ik er een lap op en klopte zo hard als ik kon tegen de hoepels van mijn wielen. De aanmoedigingen, het luide geschreeuw van de toeschouwers werkte aanstekelijk om nog harder door te gaan en het werkte echt wel! Met een finish tijd van 1.08 zat ik al erg kort bij mijn eigen wereld record van 1.04! Dit had ik totaal niet verwacht! En dat al op mijn eerste race en na alles wat ik de laatste tijd meemaak, geweldig! Normaal was mijn tweede wedstrijd de 200m pas om 18.15u wat wel heel erg lang wachten was en mijn spieren door de afkoeling al lichtjes aan het verkrampen waren, ik vreesde al voor het ergste. We vroegen aan de organisatie of het mogelijk was om mijn race te vervroegen en ik had het geluk dat er een mouw aan gepast kon worden en mijn 200m race al om 15.30u kon doorgaan. Wat was ik blij! Anders had ik moeten doorgaan en nu kon ik er nog eens een lap op geven! Bedankt organisatie! Meteen kroop ik weer in mijn wheeler om me op te warmen terwijl de 110m horde mannen en 100m horde vrouwen wedstrijden bezig waren. Af en toe kon ik van hun startschot gebruik maken om mijn startjes te trainen. Ik reed enkele keren op en af en zwaaide mijn armspieren los, ons Mie was er klaar voor! Ik nam plaats aan de 200m start en zwierde alle overbodige kledij uit. Hoeveel te minder ik aan heb hoeveel te sneller ik ga in mijn wheeler echt waar! Na een ferme slok Herbalife sportdrank zette ik me schrap voor de start. Bij de luide knal van het start pistool gaf ik weer alles alsof mijn leven er van af hing en werd weer enorm aangemoedigd, zalig gewoon. Bij het uitkomen van de bocht reed ik met een topsnelheid van 25km/u in rechte lijn richting finish waaaw, wat een gevoel, wat voelde ik me sterk. De race tijd klopt volgens mij niet echt omdat na de bocht achter de finishlijn de tijdsklok nog verder tikte maar ook al klopt het niet 100% ik ben wel voor 200% gelukkig met mijn tijd van 34.82 te weten dat ik met een tijd van 33.34 in Londen op de spelen zilver behaalde! Ook hier zat ik er dus weer niet ver van af. Ik heb mezelf doen verbazen vandaag! Ik kijk des te meer uit naar de Memorial van Damme! Na de prijsuitreiking was het zandmannetje bij me langs geweest, ik had een echte klop van de hamer en nam ik afscheid van de vrienden en bedankte de organisatie!
Dominique bracht me weer veilig naar huis en kon ik tijdens de rit weer zalig dutten.
Na een deugddoende douche ging ik mezelf verwennen in Casa Iberico met een lekker dafalganneke en een overheerlijke maaltijd om duimen en vingers af te likken! Wat een zalige dag! Ik hoop alleen dat ik de zware inspanning vannacht en komende dagen niet moet bekopen met pijn.
10 mei 1979 – 22 oktober 2019