10 mei 1979 – 22 oktober 2019
Ik ben blij dat ik me terug beter voel! Afgelopen dagen heb ik me verschrikkelijk slecht gevoeld! Ondanks het regende wilde ik toch gaan trainen. Het was echter niet te doen, door de natte hoepels slipte ik constant door met mijn armen en was het gevaarlijk voor blessures.
Wat een drukke dag vandaag! Vanmorgen training en onmiddellijk erna bracht ik een bezoekje aan de verpleging van uz Pellenberg waar ik 4 maanden doorbracht na mijn schouderoperatie.
In de late namiddag had ik een afspraak in uz Gasthuisberg om mijn piepende pomp te laten controleren. Het was een lange wachttijd in de wachtzaal maar lag op een gegeven moment dubbel van het lachen! De dokter kwam de wachtzaal in en zei luid: “meneer Spiesens!” Niemand reageerde. Maar plots zei een man: “Camile is er niet!” Ik proestte het uit van het lachen en kreeg des te meer de slappe lach toen ik “oesje” bij mezelf dacht 😉
Wat ik vreesde is zo, de batterij van mijn pomp is haast leeg en zal moeten geopereerd worden om deze te vervangen. Omdat di teen kruis over mijn come back seizoen zou betekenen kwam ik met de dokter overeen de medicatie die ik nu toegediend krijg met de pomp voorlopig oraal in te nemen. Op 3 oktober zal ze uiteindelijk vervangen worden.
Het is te merken dat ik weer ik België ben! Ik heb de hele nacht bijna gerild van koude en werd gek van de spasmen. Een powerplate was er niets tegen! Mijn rug, pijn, pijn, pijn, niet te doen. Tegen de hele vroege ochtend viel ik uiteindelijk in slaap maar werd om half 9 al reeds gewekt om me klaar te maken voor de training. Je kan het je wel voorstellen hoe een kleine oogjes ik had toen ik opstond!
Papa pikte me op en reed zwijgzaam omwille van de vermoeidheid met hem mee.
Alhoewel het een mooie dag was bleef ik rillingen van de koude over mijn hele lijf hebben.
Ondanks de pijn en de slechte nacht had ik toch nog een goede training bij coach Jo! Ben telkens fier op mezelf als ik zelfs in deze toestand mijn verstand op nul kan zetten om toch te gaan trainen en het allerbeste er van te maken.
De hele nacht heb ik de woeste wind horen gieren, ik had echt spijt dat ik mijn Dina sleep kussentjes al had ingepakt en ik op zulke “plof” kussentjes moest slapen. Ik denk dat ik wel elk hoekje van het ben gezien heb en alles behalve goed geslapen!
Om half 7 in de ochtend liep de wekker af en maakte ik me snel klaar om nog van een klein ontbijtje te kunnen genieten. Een half uurtje later zou ik immers opgepikt worden.
Ik nam afscheid van mijn Sands Beach familie en wachtte op mijn vervoer richting luchtahaven op afgesproken uur. Alleen…… hij kwam maar niet opdagen! Maar goed dat ik aan de recepcionist vroeg om hem even op te bellen! Blijkbaar was aan hem 19.30u in plaats van 7.30u doorgegeven!!!!!!!!!!???????? Streeeeessssssss!!!!!!!
Niet alleen stress voor mij maar ook stress voor Philipe van Sadiv die mijn taxi van dienst was!
Een half uur later dan afgesproken tijd arriveerde hij in Sands Beach beetje wit weggetrokken in zijn gezicht van zich te hasten, maar geen nood, we waren gelukkig op tijd in de luchthaven!
Eenmaal ingecheckt was het relax en duurde het niet lang eer we vriendelijk onthaald werden door het cabine personeel van het Thomas Cook vliegtuig!
Zenn en ik mochten plaats nemen op de vierde rij. We hadden gewoonweg een hele rij voor ons alleen! Pure luxe! Zenn was echt op haar gemak en ik kreeg zo ook de kans om me in een confortabele houding te zetten en kon ik recupereren van mijn slapeloze nacht.
In België stond papa me op te wachten en bracht me met volgeladen wagen weer naar huis.
Op mijn duizendste gemakje begon ik mijn dag en begon alvast met mijn koffer in te pakken. Op mijn laatste dag Lanzarote kon ik nog genieten van een schitterende Stilo Vitae massage. Ruben masseerde de vermoeidheid en pijn uit mijn spieren. Het deed pijn en deugd tegelijkertijd!
Vlak na de de middag toen ik net wilde gaan trainen vroeg John om nog een interview te doen. Natuurlijk wilde ik dat, alles voor mijn Sands Beach family maar het was toch wel stressy eigenlijk. Interview, nog veel in te pakken, eigenlijk nog willen gaan trainen en een verpleegster die al reeds om 18u aan mijn deur zou staan. Pfffuuuuuuut. Na het interview ben ik dan onmiddellijk in mijn wheeler gekropen en vertrokken met de wind in de rug. Jongens, wat een fijn gevoel! Op het pad langs de zee waren weer veel touristen aan het wandelen. Zooooooo gevaarlijk! Als je roept kijken ze om en wandelen zonder ze het beseffen helemaal voor je neus in het midden van de weg, echt beangstigend! Of zo zonder te kijken plots aan de andere kant gaan lopen.
Ik besloot een andere tour te doen en dat was veel aangenamer rijden alhoewel het serieus knokken geblazen was tegen de wind in berg op!
Na 11km gereden te hebben arriveerde ik nog tijdig in het hotel om alles verder in te kunnen pakken.
Het werd nog een leuke avond! Samen met een paar Belgische triatleten die hier ook verblijven kraakten we nog een lekker flesje dafalgan “cava”
Ik was alweer super vroeg wakker vanmorgen. Na het ontbijt trok ik naar de gymzaal. Man, man, man, het begon meteen al goed. Ik trok de deur open en wilde naar binnen bollen, ons Zenn glipte mee naar binnen doordat ze van iets schrok en ik weet nog steeds niet hoe het gebeurde maar voor het wist lag ik met mijn benen in de lucht! Pardoes viel ik achterover met mijn rolstoel maar heb me gelukkig niet bezeerd! Meteen kwam een man die op de loopband aan het trainen me weer recht helpen en kwam ik er met de schrik vanaf!
Na mijn training reed ik met Gerd die hier ook in Sands Beach op vakantie is nog eens richting El Golfo en genoot weer van de uitzichten. Ik ging weer als een freak foto’s te maken.
