Vandaag maakte onze lieve goede Sint weer heel wat kinderen blij.
Ik had alvast een drukke dag, maar was mentaal nog in Lanzarote bij mijn Nautilus en Sands Beach familie waar ik afgelopen 3 weken zo’n fantastische tijd had.
Woensdag 5 december 2012
Tijd om afscheid te nemen van mijn Sands Beach family! Ik moet eerlijk bekennen dat de zin om weer naar het koude België te keren ver te zoeken was.
Na het ontbijt pikte Chaxi me op om me met mijn hele hebben en houden naar de luchthaven van Arrecife te brengen.
In de luchthaven kwam Heidi me ook nog een afscheidsknuffel geven. Hier nam ik afscheid van mijn Lanzarotse schatten
Ik mocht mijn plaatsje vooraan in het vliegtuig weer innemen. In Las Palmas werd er een tussenlanding gemaakt waar alle passagiers van het vliegtuig moesten voor een poetsbeurt van het vliegtuig. Zenn en ik mochten blijven zitten.
Met een schoongepoetst vliegtuig waren we klaar voor de ongeveer 4u durende vlucht richting België.
Ja watte zeg! Op Belgische bodem was het als het ware dat ik in een mega grote diepvriezer beland was brrrrrrrrrrrrrrrrrrr, ma zo koud zeg! Papa stond me al op te wachten om me weer veilig tot in Diest city te brengen.
Dinsdag 4 december 2012
Vanmorgen vond er een persvoorstelling plaats.
Een Franse rolstoelatleet hielp me met het repareren van mijn wheeler. Hij is een echte kenner! Met een grote enthousiasme kon hij mijn wheeler voorlopig repareren, wat een schat!!!!!
Een beetje met tegenzin pakte ik mijn koffer in voor mijn vertrek naar het koude België
Maandag 3 december 2012
Pijnlijke schouders waarmee ik vanmorgen opstond verontrusten me een beetje. Het is een rare dag vandaag. Edwin een rolstoelatleet uit LA stelde voor om mijn wheeler te repareren. Met volle moed begon hij eraan en ik was blij dat hij de moeite deed om het te proberen. Alleen,…………. Hij brak het nog harder af, nu was mijn wheeler onbruikbaar. Nu zat ik met een serieuze krop in de keel en Edwin voelde zich verschrikkelijk schuldig. Toch was ik verre van boos op hem, hij heeft me immers toch proberen te helpen. Op deze momenten vervloek je het gewoon dat je maar één wheeler hebt en helemaal vast zit.
Namiddag bezochten we een school in Arrecife. Ik zat met de mannen van Costa Rica in het busje en hadden serieuze lol!
Wat er zo bijzonder is aan deze school is dat er valide en minder valide kinderen gemengd zitten. Dit heeft zo’n grote voordelen. Ze helpen mekaar. Valide kinderen zullen helemaal niet naar opkijken naar mensen in de rolstoel omdat ze het gewoon zijn.
Sands Beach steunt dit project om de kinderen van jongs af aan van sport te laten proeven.
De rolstoelatleten werden voorgesteld aan de kinderen en samen met hen moesten we drie ronden rond de speelplaats rollen. Ik had niet beter gevonden om een meisje wat sneller te laten rollen door haar verder te duwen met 1 hand, genieten dat ze deed!
Ook de valide leerlingen mochten plaats nemen in een rolstoel om een parcours af te leggen. Bij de ene lukte het al wat beter dan bij de andere.
Ja, deze trip heeft echt indruk op me gemaakt!
We keerden terug naar casa Sands Beach. In de Mai Tai bar kon ik genieten van een heerlijke lunch. Sinds gisteren heb ik last van een pijnlijke schouder. Ik wijt het aan de steile brug waar ik me aan de leuning moet omhoog sleuren om in deze op te kunnen geraken.
Een wheeler die naar de … is en een pijnlijke schouder, mijn duurtraining die ik gepland had met het Engelse triatlon koppen kon ik nu wel op mijn buik schrijven.
Vanavond heeft men mij even heel boos gemaakt. Eén van de rolstoelatleten zei namiddag in de groep in het Spaans dat we om 20.30u samen zouden eten vanavond. Ondertussen kan ik al een beetje Spaans en begreep dus wat hij zij. Wij Belgskes zijn het echter niet gewoon om zo laat te eten en begon ons Mie haar maagske serieus te knorren.
Op afgesproken uur arriveerde ik haast uitgehongerd in het restaurant. Het was dan ook een serieuze opdoffer toen ik alle andere atleten al lustig zag eten. Blijkbaar werd zonder mijn weten het uur vervroegd. Tot daar toe, maar toen ik bij aan de tafel wilde aanschuiven constateerde ik dat er helemaal geen plaats meer was voor mij en moest ik toch helemaal alleen gaan zitten. Had ik het geweten had ik niet met honger gezeten en gewoon mijn ding gedaan! De atleet van L.A. Edwin kwam me vergezellen en was ook niet zo goed gezind op het voorval van vanavond.
Zaterdag 1 december 2012
Mmmmmmmmmmmmmmm heerlijk zo ’s morgens een zalig zonnetje op je smoel bij het open trekken van de gordijnen! Na het ontbijt pompte ik de banden van mijn wheeler weer op en smeerde me in met zonnecrème en de BES&T sportmassage crème, wrong mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler. Trainen is geen opdracht maar genieten geblazen van de eerste tot de laatste minuut!
Na een deugddoende douche werd ik opgepikt door een vriendin van Heidi en reden naar haar woning. Onderweg genoot weer van de mooie uitzichten. Ons Heidi had de dafalgan (cava) al kou gezet. Het werd een heus vrouwen namiddagje met lol gegarandeerd!
Bangelijk lekkere vis met zoete aardappel vers uit de oven. Mmmmmmmmmmm, jongens dat is om duimen en vingers af te likken!
Tijdens de afwas zag ik een wasknijper liggen en kreeg plots zin om het zotteke uit te hangen. Tranen liepen over onze wangen van het lachen!
Ik kon de verleiding niet weerstaan om een wasknijper aan Zenn’s oor te hangen. Ze wilde ermee spelen. Het was zo lachwekkend hoe ze de wasknijper wilde vangen!
Buiten in het prachtige tuintje konden we nog nagenieten van de zon.
Ons Zenn had het ook naar haar zin. Als de bbq aan zou zijn hadden we bijna hot dog 😉
Heidi bracht me terug naar casa Sands Beach zodat ik mijn rust even kon nemen voor we weer samen op pad zouden gaan naar het optreden van Angie.
Een schoonheidsslaapje deed deugd en had ik weer nieuwe energie om ’s avonds op pad te gaan.
Heidi klopte op mijn raam. Toen we de receptie passeerden om naar de auto te gaan maakten we wel iets mega grappig mee
Blijkbaar was er vanavond in de bar een show met papegaaien. Ons Zenn liep zoals altijd los. Aan de receptie hoorde ik plots een vrouw gillen. Ooooooooooooooooh nee, Zenn wilde met de vogels spelen. Een papegaai viel letterlijk van zijn stokske van het schrikken. Zenn kwam gelukkig onmiddellijk terug. Voor hetzelfde geld nam ze papegaai op grootmoeders wijze op haar menu. De vrouw was heel erg boos op ons. Het zal wel meer van het verschieten zijn. Wij schaterden nog lang na met het zicht van de vogel die van zijn stokske viel!
Wat verderop op een mooi gezellig pleintje hoorden we de warme doordringende stem van Angie, mmmm het was genieten geblazen van haar optreden!
Amai, ik had weer een zalige dag!