Vanmorgen pikte Eddy me op, ik mocht voor het eerst na 3 volle maanden hospitaal voor een dagje naar huis. Eddy bracht me niet naar de Kautershoek maar naar mijn nieuwe adres. Mijn ouders hadden intussen alles al ingepakt en verhuisd naar mijn nieuwe woning. Ik had voor ogen in de voormiddag even alleen op mijn gemak dingen te sorteren eer er namiddag hulp van goede vriendin Gerd op planning stond.
De rommel van dozen overal verspreid overviel me helemaal en de kasten op de bureau waren helemaal versperd door dozen. Ik kon nergens aan, alles zat in een mengelmoes door mekaar gewoon verschrikkelijk. Ik barstte in tranen uit en stond maar wat rond te draaien met mijn rolstoel en vond het verre van leuk. In tranen belde ik meter Lieve Bullens op die meteen bereid was om in haar wagen te stappen en richting Diest te bollen om me te helpen. Na een dikke troost knuffel nam ze mijn bureau onder handen terwijl ik kledij weg legde in de kast. Tegen de middag arriveerde Eddy met een portie zelf gemaakte paella dat zijn vrouw met liefde gemaakt had, zalig gewoon! Namiddag kwam Gerd een handje toesteken en was ondertussen de bureau en slaapkamer een stuk overzichtelijker en kon ik weer licht in de duisternis zien en fleurde er helemaal van op! We kraakten er een flesje dafalgan (cava) op, zalig gewoon! Gerd en ik sloten onze avond af met een lekkere friet in de Mosterdpot in Diest city! Gewoonweg mijn eerste frieten na 3 maand tijd! En smaken dat dat deed! Hierna bracht ons Gerd me weer veilig tot in Pellenberg. Ik was doodmoe!