Eigenlijk was mijn nacht niet zo denderend en was ik nog heel moe toen de verpleegkundige me kwam verzorgen en draaide me na de verzorging nog eens lekker om en dommelde weer in slaap. Een uurtje later nog steeds met een slaapkop hielp Peggy me in mijn rolstoel. Nog voor het ontbijt maakte ik mijn rolstoel klaar voor de race. De ene band kregen we opgepompt alsof het niets was,de andere band daarentegen was een gevloek om er iets lucht bij in te krijgen. We hoorden de lucht vliegen dat wel ja maar de druk van de band bleef koppig hetzelfde wat heel wat ergernis met zich mee bracht. Maar kom de band stond nog redelijk hard, net genoeg om de race te rijden maar dit probleem moet dringend opgelost worden! Dit kan door 1 belletje te doen naar de Willy van Codagex! Deze mensen steunen me al van in het prille begin dat ik met triatlon begon! Ik had de eerste handbike met elektronische schakel systeem en Mavic wielen waar ik nog steeds verliefd op ben.
Ik bleef mezelf slecht voelen en plofte mezelf in de zetel waar ik opnieuw indommelde tot dat de bel ging chauffeur van de dag Patricia kwam me oppikken om naar the place to be te rijden naar Merksem.
Goed op tijd arriveerden we en zagen we de 2 Eddys die vlak voor de inkom een parkeerplaats voor ons bezet hielden. Super gewoon! Eddy had me al reeds ingeschreven dus kon ik meteen in het smalle zitje van mijn Wheeler wringen en mijn Wheeler afstellen op de piste, maaaaaaaar …… Er viel niet veel af te stellen??? Wat was me dat man! Het was onmogelijk om de Wheeler aan de bochten van deze piste af te stellen. Ik had me speciaal ingeschreven voor deze race als goede voorbereiding op de Memorial maar dat was het helaas pindakaas niet.
De eerste race was de 100m er stond een strakke wind op kop. Ook al voelde ik me nog steeds niet al te best en had ik last van een pijnlijke port-a-cath ik had er wel zin in om al mijn ellende en pech van de laatste weken te verwerken door goed te knallen en zo hard als ik maar kon kloppen tegen de wielen en het hielp nog ook want reed als eerste over de finish.
Voorbereiden op de 400m kon niet omdat de 400m wedstrijden voor de valide atleten tot aan onze race door liepen. Veerle kwam al eens mee kijken hoe me best in de Wheeler te helpen want zij zal de persoon ook zijn in Doha die me in en uit de stoel zal moeten helpen.
De 400m heren startten net voor ons en kon ik meteen zien dat het bochtenwerk 1 klucht was gelukkig was de organisatie zo slim tussen elke atleet een baan open te houden anders hadden er heel wat accidenten kunnen gebeuren! Na de heren was het aan ons. Jongens toch, wat een klucht! Ik maakte een goede start maar bij de eerste bocht was het serieus maneuvers doen om toch maar in die baan te kunnen blijven, enkel de rechte stukken kon ik volle gas geven om dan in de tweede bocht met de ene hand sturen en de andere hand kloppen tegen de hoepel van het wiel om dan weer volle vaart tegen de wind in richting finish te vlammen ook hier kwam ik als eerste over de finishlijn gevlamd.
De organisatie was vriendelijk genoeg maar toch zullen ze me op deze meeting nooit meer terug zien.
Bij de prijsuitreiking kreeg iedereen een grote fles duvel ( ze hadden die misschien beter voor de start van de 400m gegeven dan konden we misschien de bochten beter nemen ;-))
Ik was doodmoe, vond het fijn dat er weer zoveel supporters afgezakt kwamen naar Merksem om me aan te moedigen!
Patricia bracht me weer veilig naar huis waar ik genoot van een lekkere warme douche.
10 mei 1979 – 22 oktober 2019