Desondanks ik me niet zo denderend voelde vandaag zette ik mijn verstand op nul en reed samen met chauffeur Patricia richting Lier voor de wedstrijden die er vandaag georganiseerd werden. Ik als enige Belgische deelnemer tussen het team Nederlanders die hun limieten voor de paralympics nog niet gereden hadden. Ik snapte eigenlijk niet goed waarom ze in Lier kwamen racen terwijl er op hetzelfde moment het EK athletics doorging in Italië. De Nederlandse deelnemers in Lier hadden net de 400m gereden toen ik arriveerde. ???? Waarom werd ik hier niet van verwittigd? Het Nederlandse team had de 400m aangevraagd om poging te ondernemen om hun limiet te rijden. Mij waren ze vergeten op de hoogte te brengen wat ik wel jammer vond. Ook de 100m race verliep niet zoals het hoorde. Ik werd aangekondigd als 3x wereldkampioen en wereld recordhoudster maar er werd niet bij vermeld dat de andere deelnemende dames en heer in een heel andere categorie rijden,
De meesten onder hun kunnen nog binnenshuis stappen en beschikken dus over alle spierfuncties wat een groot verschil is tegenover mijn beperking. Ik dus als grote vedette in de aankondiging finish als laatste op de 100m wat wel raar over komt bij mensen die geen weet hebben over de verschillende klassen volgens handicap. Normaal wordt voor het podium uitgerekend wie in zijn categorie het kortst aanleunt bij het wereld record, ook het punten systeem werd hier niet toegepast alhoewel ik slechts 3 sec later was dan het WR in T52 stonden de drie eerste dames die finishten op het podium en mocht de enige mannelijke deelnemer zijn prijs ook afhalen. Het Nederlandse team had de afstanden gereden die ze wilden rijden en namen niet meer deel aan de 200m die ik dan maar helemaal alleen reed. Het deed vanbinnen toch een beetje pijn en dacht ik bij mezelf “je had beter naar je lichaam geluisterd en gerust” maar als je dan al die mensen ziet die speciaal voor mij afgezakt waren naar Lier om me te komen aanmoedigen geeft het toch wel een kippenvel moment. Het was ook tof om alle organisatoren van AC Lyra weeë te zien! Op terugweg naar huis was het net alsof er een wolk breuk boven ons los barstte. Man, man zo hard dat het water goot dat er in de wagen vaak aqua planning te voelen was en ocharme vrienden die sportief 20 km van bij hun thuis tot aan de atletiekpiste met de fiets reden belandden ocharme op de terugweg ook in dezelfde bui. Denk dat ze bij hun thuiskomst hun kledij konden uit wringen!