Vanmorgen omstreeks 6u zat ik al aan de ontbijttafel maar keerde erna terug naar mijn beddeke om nog watt e rusten.
Alvorens we naar de piste vertrokken keek ik alles nog eens dubbel en dik na of ik alles had en al het materiaal tip top in orde was.
Aan de vrachtwagen van het Nederlandse team die super geoccupeerd waren stelden we alles op en ging inrijden op de piste. Na 1 ronde voelde ik al meteen dat het goed zat! Fantastisch! Ons Mie keek er naar uit om te vlammen op de 800m!
Na de opwarming nam ik mijn rust en smeerde mijn spieren alvast in met de BES&T sportmassage crème alvorens ik naar de callroom ging.
Omdat ik spasmen krijg als ik lang in de wheeler zit mocht Jo mee de callroom binnen op doktersvoorschrift om me te helpen met mijn transfer naar de wheeler. Ik bolde netjes optijd binnen in de callroom waar mijn 2 Amerikaanse en Japanse tegenstandster al stonden te wachten.
Ruim een kwartier te laat kwam mijn Canadese concurrente binnen gebold.
Jo hielp me met mijn transfer naar de wheeler en snoerde me in. Vak voor we de piste mochten betreden dronk ik mijn 3Action gueranake voor extra energie en de frisse munt smaak in de mond.
We mochten 1 ronde inrijden en voelde dat het super goed zat! Ik was volledig klaar voor de race en was ongelofelijk ontspannen voor de start.
Het werd een zeer tactische race. Ik was goed gestart en had mijn Canadese concurrente juist waar ik wilde: vlak voor me! Ze was complete in de war en keek naar links en rechts om te kijken waar ik zat.
Het ging zalig goed, anderen zaten gelijk hel op hun wielen te kloppen, terwijl ik me nog steeds inhield. De laatste 250m versnelde ik waardoor ik aan kop kwam te staan. Ik was haar net voorbij toen er tegen mijn achterwiel gereden werd. De gevolgen waren groot, ik werd rechts als het ware met wheeler en al omver gekatapulteerd en viel recht op mijn schouder. Ik schreeuwde het uit van de pijn, ik voelde het 3x kraken, 3x ging mijn schouder uit de kom!
Onze kiné Rudi zag de val en holde meteen naar me toe en zette mijn schouder weer op zijn plaats wat weer even zeer pijnlijk was. Tussen het schreeuwen van de pijn door was ik vooral boos. Sussende woorden van “alles komt weer goed!” waren bullshit voor mij, ik had immers al lang in het snot dat het alles behalve ok zat!
De anderen van mijn categorie waren ondertussen al gefinisht en de dame die het ongeval veroorzaakt had reed even door niet om zich te excuseren maar gewoon een beetje uitkijken. Ik was zo boos dat ik op een hele zware toon “THANKS!” naar haar riep. Super verwonderd zei ze “Oh I am sorry”
Toen kwam het vuur samen met de pijnscheuten nog meer naar mijn hoofd. Ik werd naar het rode kruis tentje gebracht voor de eerste zorgen. Van infuus prikken hadden ze weinig kaas gegeten.
Zenn die op het moment van het ongeval zeker 300m van me vandaan was had gevoeld dat er iets gaande was en trok de person bij wie ze was haast tot bij mij.
Morfine kreeg ik a volonte. Dan kom je voor een race en je gaat gewoonweg high weer naar huis 😉
Ik werd in de ambulance gezet en met loeiende sirene reden we naar het hospitaal in Lyon. Hier werden enkele onderzoeken gedaan en was het wachten op de dokter.
Omdat alles te pijnlijk was en te hard opgezwollen kon hij de resultaten niet goed bekijken. Het enige wat hij me kon vertellen was: “Fini race” alsof ik dat nog niet wist.
Nog high van de morfine en een hele stapel pijnstillers op zak keerden we bedroefd terug naar het hotel waar iedereen ons nieuwsgierig vol ongeduld stond op te wachten. Er vloeiden heel wat traantjes!
Toch voelde ik me nog steeds wereldkampioen als je ziet hoe ik de hele race domineerde!
Terwijl wij in het hospitaal waren tekende dezelfde concurrente nog protest tegen me in omdat ik volgens haar haar weg afsloot. Wij hadden andere zorgen aan ons hoofd en kreeg ze ondanks er geen bewijzen waren haar gelijk met als gevolg dat ik dankzij deze dame onterecht nog gediskwalificeerd werd ook en zij morgen een re-run kan doen. Dit stond trouwens vanavond nog op haar facebook: “yes, tomorrow re-run, without the Belgian!”
Omdat alles zo opgezwollen was en verschrikkelijk pijnlijk kon men in het hospitaal niet meer doen dan foto’s nemen en keerden we terug naar het hotel.
Toen ik terug een beetje op mijn plooi was deed ik nog een interview voor de mensen van Sporza.
Voor het avondmaal was iedereen maar heel stilletjes aan tafel.