Vannacht sliep ik hoop en al een uur. Verschrikkelijke pijnen hielden me ondanks de zware medicatie wakker. Gelukkig kon ik op de steun van Jo rekenen die de hele nacht aan mijn zijde stond!
Ondanks ik me zo slecht voelde bleef ik mijn humor behouden.
Plots moest ik overgeven door de medicatie, een hoge beker was het kortst bijliggende ding dat bruikbaar was. Tussen de grootste ellende door zei ik voor de lol tegen Jo, “mmmm lekkere dagsoep” Hij wilde het wegkiepen in het toilet. Die wilde toch wel niet meer doorspoelen zeker! Ze grappig Jo te zien doorspoelen met de doucheknop!
Omdat we in de late namiddag met het vliegtuig overgebracht werden naar België pakten we alvast onze spullen in. Jo vroeg om zijn toiletzak bij mij in te steken wat geen probleem was. Het koffertje zat zo vol dathij er op moest gaan zitten om het dicht te krijgen.
Op dat moment hoorden we een tril geluid. Het kwam vanuit mijn toiletzak. Mijn elektrische tandenborstel was in gang geschoten. Het had even goed een vibrator kunnen zijn 😉
Ik had heel veel pijn maar wilde kost wat kost alle helpende handen gaan bedanken aan het stadion. We gingen net zoals alle atleten eten in de grote tent. De mensen vonden het geweldig om me terug te zien.
In het hotel kreeg ik bloemen van het personeel en was het tijd om afscheid te nemen. Het was zeer emotioneel, iedereen huilde.
We werden naar de luchthaven gevoerd, ik hoopte dat ze nu een beetje meer respect zouden tonen dan mijn vorige vliegreis naar Frankrijk.
Ja watte, ik moest mijn schoenen uitdoen voor controle, wat een ellende! Bovendien wezen ze ons haast de foute gate aan!
Ik mocht vooraan in het vliegtuig plaatsnemen. Bij de voorschriften voor het opstijgen was en maar één heel goed aan het opletten en dat was ons Zenn! Elke beweging had ze goed in het oog! We werden goed verzord door het cabinepersoneel. Ik had enorm veel pijn.
In Zaventem werden we opgepikt door ziekenvervoer. Een man met 2 tanden had mijn naamplaatje vast en gingen met hem mee. “Ik zen de Noel” zei hij.
De Noël had haast geen tanden meer en had een grappig accent.
Hij hielp ons in de ambulance, zette zijn blauwe zwaailichten op en reed met ons richting Gasthuisberg. Hij bracht meteen de sfeer erin door rock & roll muziek op te zetten. Jo vroeg of hij graag danste waarop hij antwoordde hij: “Ja, maar eten doe k nog veel liever! Ballekes in tomatensaus met selder!” Ik moest meteen aan de mop denken die k enkele dagen nog vertelde met het konijn en zei luidop “worteltaart!” Dat lustte hij ook, maar niet zo geerne. Jo en ik lagen haast dubbel van het lachen. Toen hij tot slot nog eens aan het gesprek aanknoopte dat hij geopereerd was aan zijn sluitspier en dat de dokter te ver gesneden had, was toch wel iets te veel informatie 😉
Op spoed werden er foto’s genomen van mijn schouder en kreeg ik een bed op de afdeling traumatologie in een lekker hete kamer.
Mijn ouders en zus brachten me nog een bezoekje.