Vandaag sliep ik eens wat langer uit, en dat deed deugd.
Na mijn ontbijt maakte ik me klaar voor de training.
Er was veel wind, kei goed om te trainen dus! En of het goed ging! Op de 1500m verbrak ik zelfs het wereldrecord dat sinds 1999 niet meer verbroken was.
Terwijl ik aan het trainen was, was er ook een voetbalploeg bezig met hun training. Ballen rolden overal en soms op de piste waardoor ik heel onzeker werd. Ik zag het al gebeuren dat één van die ballen tijdens mijn sprint tussen de wielen zou geraken en zou liever niet meer overkop willen gaan met mijn wheeler! Coach Jo zag hoe bang ik was en besloten te stoppen.
Met een smile tot achter mijn oren reden we terug richting casa Sands Beach. Ik was echt in de wolken van mijn knappe tijd en kon het moeilijk geloven. Waar is de tijd heen dat de artsen in het ziekenhuis zeiden dat ik nooit meer topniveau zou bereiken, en de twijfel dat mijn beweeglijkheid van de schouder ooit weer in orde zou komen, zalig gewoon!
In de Mai Tai bar in het hotel werd mijn hongerige maag verwend met een gezonde sportmaaltijd.
Namiddag werden mijn vermoeide spieren aangepakt door Juan de Stilo Vitae kiné. De behandeling deed pijn en deugd tegelijkertijd.
Mijn record moesten we natuurlijk vieren en dit deden we met een flesje dafalgan (cava) Man, man, het steeg meteen naar mijn hoofd 😉
Na het avondmaal keek ik nog snel mijn mailtjes na en kroop doodmoe mijn bedje in.