Woensdag 21 mei 2014

Toen ik vanmorgen wakker werd voelde ik meteen dat het vandaag niet snor zat. Ik had verschrikkelijk veel last van spasmen zelfs in beide armen, niet gewoon, het leek ook alsof ik de flosh op de paardenmolen gevangen had want ik ik draaide gratis en voor niets. Mijn ontbijt en middagmaal at ik met lange tanden en vertrok samen met coach Jo al zuchtend naar de piste.

Terwijl Jo naar de meeting ging voor alle coaches reed ik alvast in op de piste. Goed voelde het niet echt aan maar kom.

Om kwart voor vier bolde ik de callroom binnen samen met de T34 meiden waar ik de 200m tegen moest racen. Natuurlijk kreeg ik weer de slechte buitenbaan om te starten. Ik rij veel liever in de binnenbanen, dan kan je naar iemand toe spurten en rij je sneller. In de buitenbaan heb je niemand voor je grr!
Door de spasmen was elk spiertje constant in beweging en dat was vermoeiend.
Als ik mijn ogen dicht deed was het net of ik naar voor en achter bolde terwijl ik stil stond. Stange gevoel!

Toen we goedkeuring kregen om de baan te betreden reed ik eerst een rondje los alvorens ik me klaar zette voor de start in baan 5. Het sein “on your marks” werd gegeven “set”, en dan een knal. Ik gaf mezelf zo hard dat ik de bocht niet had zien aankomen en maar net op tijd klopte om mijn wiel naar de bocht te zetten en moest hierdoor wat corrigeren. Ondanks mijn kleine sturingsfout had ik toch een snellere tijd dan afgelopen weekend! Wow en dat terwijl ik me rotlucht voel!

Anderhalf uur later stond ik aan de start van de 400m. In de callroom was de wachttijd wat uitgelopen, en ons Zenn mocht niet meer mee naar binnen omdat sommige atleten blijkbaar schrik van haar hadden. Dat was effe balen dus!
Ik kreeg alweer een slechte buitenbaan aangewezen voor dit nummer. Ik moest het weer opnemen tegen de T34 dames. We waren slechts met zijn drietjes. Rosemary uit Australië, Amy uit Nederland en iik. We stonden één en al gefocust aan de start te wachten op het “on your marks” sein maar in plaats van dat te horen hoorden we het startschot! We waren er helemaal door in de war! Het hele startsysteem was even ontregeld. Onze spieren raakten koud door het lange wachten maar mochten nog een ronde rijden om er weer in te komen en dan kon er eindelijk echt gestart worden. Nadat ik het startschot hoorde klopte ik zo hard als ik kon tegen de hoepels van mijn wielen, maar maakte weer een klein foutje waardoor ik moest bij sturen grr! Toch reed ik deze 400m slechts 3 seconden trager dan mijn eigen wereldrecord tijd!

Nu was het wachten geblazen tot 19.50u voor mijn laatste race de 100m. Ik voelde me slechter en slechter en kon maar weinig rond het hoofd verdragen. Mijn hele lichaam schudde van de spasmen was verre van leuk is! Ook in mijn wheeler leefde mijn lichaam zijn eigen leven en tolde alles in mijn hoofd en mijn maag keerde om toen ze in de callroom aan het praten waren over braadworsten, English breakfast en orange marmelade iuuuuw! Ze waren zo druk aan het vertellen dat ze het niet opgemerkt hadden dat we de piste op mochten rijden.
Ik kreeg alweer de buitenbaan. Ik zette me schrap voor mijn laatste 100m in baan acht.
De eerste 10 meter draaide ik als gek in mijn hoofd maar zette me erboven en haalde nog een max snelheid van 23,6 km/u op deze 100m
Het is de eerste keer in mijn carrière dat ik blij was dat alle wedstrijden achter de rug waren!
Nu kon ik eindelijk luisteren naar wat mijn lichaam al de ganse dag verlangde RUST! Na een heerlijke deugddoende douche kroop ik mijn beddeke in.