Yes, vandaag is het D day, de dag van mijn eerste wedstrijd. Ik heb goed geslapen en voel me goed. Na het ontbijt deden Ann en ik nog een wandeling met Zenn waar ze nog eens op snuffel toer kon gaan. Erna nam ik weer mijn rust en ging 100 m plat liggen op mijn bed. Omstreeks 16.50 u namen we de bus richting opwarmpiste een gezonde geconcentreerde zenuwtjes raasden door mijn lichaam! Terwijl ik me opwarmde liep Basil de halve finale van de mannen 800 m. Hij raakte jammer Genoeg niet in de finale in zijn categorie. Het was bloed heet en de wind blies stevig! Veerle en Ann hielpen me in mijn wheeler en begon met mijn opwarming. Jawatte, toen ik de piste oprolde met mijn wheeler kreeg ik al meteen stevige wind op kop. Het gaf zo Het gevoel dat er mega grote haardrogers op me bliezen. Eens wind in de rug vloog je tegen een stevig tempo over de piste wat kei leuk was om erna weer het gevecht tegen de wind in aan te gaan. Zo reed ik mijn rondjes als opwarming. Ik ging erna nog even in mijn gewone rolstoel zitten om mijn bezweette kledij te vervangen met mijn Wedstrijd kledij. Net voor ik de call room binnen moest reed ik nog een paar rondjes.
In de call room werd mijn wheeler nagekeken of alles volgens de regels was en moest ik mijn bloeddruk laten meteen. Sommige atleten boosten zichzelf door niet naar het toilet te gaan of door zichzelf te pijnigen waardoor de bloeddruk stijgt en het een grotere prikkel zou geven door de hoge bloeddruk zou je beter kunnen presteren. Die van mij was ok en dus klaar voor de race. Ik had nog heel even de tijd om nog een tweetal ronden te rijden alvorens er afgeroepen werd “call room one lady’s T52”
Veerle vergezelde me in de callroom. Enkel T51 en T52 mochten een begeleider mee in de callroom. Het is best wel on comfortabel zo de hele tijd dubbel zitten in de wheeler!
Het was geen makkelijke route naar de tweede callroom op een soort tegel tapijt.
Deze callroom was in een sporthal, hier liet ik Veerle mijn sport creme insmeren op mijn armen, schouders en bovenrug wat echt wel deugd! Om naar de laatste callroom te gaan moest ik afscheid nemen van Veerle, die mocht niet meer mee in de laatste callroom die naast de piste lag.
Voor de race mochten we 1 ronde los rijden. Deze gaf me een goed gevoel, ik was klaar voor de race!
Ik zette me schrap in baan 5 voor mijn allereerste Wedstrijd van het wk op de 200m.
Het sein “on your marks” maar in plaats van “set” te horen hoorden we “go back” en dat 3x achter mekaar om gek van te worden! Mijn armen begonnen al te bibberen van stress.
Vierde keer goede keer “on your marks, set” ik ademde diep in en bij het horen van het startschot blies ik al mijn kracht eruit en vormde deze uit als explosieve kracht op mijn wielen alle ellende van wat ik afgelopen 2 jaar heb moeten doorstaan kwam in me op en dat gaf me de kracht om zo hard en zo snel mogelijk op de hoepels van mijn wielen en dus letterlijk alles van me afgeslagen! En hier op mijn allereerste Wedstrijd goud behalen kwamen alle emoties naar Boven. Het was geen simple race we moesten tegen heel wat wind opbotsen.
Bij het verlaten van de piste werd ik meteen geinterviewd door ipc.
We hadden nog net de tijd om te douchen maar t was van te Spoeien geblazen!
De Ceremonie, tja dat was ook een klucht 😉 Omdat ik niet wist of ik het podium zou op geraken moest Steven me duwen maar de wet was lange broek en vest aantrekken wat hij dus niet bij had. Hij had alvast de vest van Veerle die hem lekker strak in zat maar nu nog een broek. Gelukkig kon hij een Chinese vrijwilliger vragen om heel even van broek te wisselen. Ik heb me kapot gelachen!
Het moment dat er door de micro’s werd afgeroepen “the gold medalist from Belgium Marieke Vervoort ” schoten de tranen me in de ogen Toen Steven me het podium op rolde. Ik had de grote eer de medaille in ontvangst te morgen krijgen van onze ambassadeur van België.
Op het moment dat we naar rechts moesten kijken naar het hijsen van de vlaggen en het horen van het Belgisch volkslied moest ik echt op mijn lippen bijten om Niet te huilen. Alles van mijn schouder operatie en brandwonden en alle ellende en achteruitgang van mijn aandoening kwamen als een film weer naar boven. Ik had nooit gedacht weer op het podium te geraken. Maar dit bewijst weer maar eens WAAR EEN WIL IS IS EEN WEG!
Steven had zijn broek snel weer geruild en konden we met een bomvolle bus met happy gezichten terug naar het hotel rijden met de eerste gouden medaille voor Belgie
Honger had ik niet echt na de race maar ging voor de gezelligheid nog mee aan tafel nog wat napraten over de wedstrijd.
10 mei 1979 – 22 oktober 2019