Vandaag kreeg ik onverwachts bezoek van Filip en zijn familie. Filip lag in de beginperiode van mijn aandoening ook op dezelfde afdeling. We haalden allerlei leuke dingen naar boven van het snoepjes gevecht enz dat we ’s nachts deden. Ook mijn fitnesss coach Wilfried en soulmateke Jan kwamen op bezoek wat leuk was om de zinnen even te kunnen verzetten! Het was weer een zware nacht, omstraaks 4u in de ochtend viel ik in slaap allé dat dacht ik alleszins toch tot ik wat later in de mug zat richting UZ Gasthuisberg waar ik in een heuse hel terecht kwam. Ik kwam weer bij het bewustzijn met mijn handen en voeten aan de barren van het bed gebonden en geiintubeerd. Ik lag volledig weerloos in het bed, ik kon geen beweging doen met mijn armen en kon niet eens roepen of schreeuwen, daar lag ik dan zo machteloos als iets. Er werd uitgelegd dat ik vastgeketend lag omdat het zeer gevaarlijk kan zijn als de patiënt zelf de initubatie uit zou trekken maar daar was ik helemaal niet mee gediend! Als ik beloofde kalm te zijn zouden ze me verlossen van de vastgebonden armen en benen. Wat ik deed tot ik van de incubatie verlost was, toen ging ik uit onmacht woest tekeer en sloeg als een gek tegen de baren en tegen mijn eigen hoofd, ik moest zou en wilde terug naar Pellenberg, weg van alle ellende. De verpleging en doktres konden er niet mee lachen en werden boos op me. Er lagen nog andere patiënten maar die konden voor mij op dat moment den boom in! Met mijn gevoelens werd er immers toch ook geen rekening gehouden! Ik werd gek ik kon het er niet uithouden. Omstreeks 7u zouden de eerste dokters toekomen maar er was ook nog een reeks onderzoeken voor me gepland “no way!” dacht ik bij mezelf! Elke seconde keek ik bijna op mijn horloge of ik nog niet naar Pellenberg mocht. Ik was heel blij toen de neuroloog langs kwam en ik na weigering van de onderzoeken toch eindelijk richting Pellenberg mocht. Ongewassen niet gesondeerd, ze moesten daar met hun poten van mijn lijf afblijven! Gelukkig was het vriendin Greet die instond voor mijn verzorging maar kon mezelf niet beheersen door wat ik tijdens de nacht had meegemaakt en alles wat ik bijna kon vast grijpen vloog in het rond ik was helemaal getraumatiseerd. Het enige wat ik wilde was dood zijn. Al die ellende niet meer meemaken, verlost zijn van alle pijn en ellende.. Ik riep zo hard ik kon, sloeg op mijn eigen hoofd uit onmacht en ellende tegen de dokter toonde ik op dezelfde manier mijn woede. Erna viel ik in een diepe slaap en is het enige wat ik me nog kan herinneren was dat meter plots naast me zat. Alles zat zo diep dat ik het zelfs niet tegen haar kon zeggen wat er op mijn lever lag. Het enige wat ik al kon was huilen en dat deed zelfs al pijn.
Later kreeg ik weer een woede aanval en mijn bed moest eraan. de beugel om je aan op te trekken vloog door de kamer net zoals andere kleien spulletjes. Een verpleegkundige zei lelijke dingen waardoor mijn woedde nog meer door barstte en zei lelijke dingen terug en werd bozer en bozer. Ik moest me echt inhouden om niet met alles te beginnen gooien. Erna kon ik nog eens goed huilen en keerde de rust wat weer keerde. Of ik vannacht nog een oog dicht zal doen. weet ik niet. het beeld van de vastgebonden armen en voeten en pijnlijke akelige gevoel in mijn keel blijft.
10 mei 1979 – 22 oktober 2019