Geplaatst op

Donderdag 30/8

Ik heb met stukken en brokken geslapen. De matras is heel hard.

Deze morgen lekker ontbeten, om 10.30u was het AWAD briefing. Ik kwam atleten tegen die ik vorig jaar in

Lausanne leerde kennen en leerde nieuwe mensen kennen.

Ondertussen heb ik ook een maat uit Hawaii die voor het eerst aan een WK deelneemt. We babbelden over

het klimaat, het avontuur enz., het was een leuke kennismaking! Ook leerde ik een Columbiaan kennen,

een echte vleier.

Dit jaar nemen maar liefst 67 AWADS deel. Er wordt moeite gedaan om triatlon door te stampen tot een

paralympische sport . Niet voor 2008, maar voor de editie erna wat goed nieuws is.

Het zwem, bike en loopparcours werden voorgesteld op het grote doek. Achteraf konden we vragen stellen.

Na de briefing werden er nog leuke foto’s getrokken…

Op terugweg naar het hotel stopten we om ons middagmaal te eten. Veel tijd om te rusten was er niet.

Om 14.00u mocht er in het Alster binnenmeer gezwommen worden.

Het regende ondertussen. Van de warme temperaturen van in Lausanne vorig jaar konden we nu alleen van

dromen.nMet een dikke fleece en regenjas wandelden we richting start. Bijna niemand te zien die ook ging

inzwemmen. Welke zot gaat er nu ook bij deze temperatuur en regen buiten zwemmen? Ik behoor tot één

van die gekken. Persé wilde ik het water aanvoelen. Hoe koud was het? Hoe zitten de armen?

Ik wilde graag een antwoord.

Atleten zaten in hun wetsuit bibberend rond te draaien aan de start. In de verte aan de overkant van het

Alster binnenmeer zagen we atleten zwemmen.

We zijn tot aan de overkant gewandeld. Enkel daar mocht er ingezwommen worden. Er was een tent voorzien

waar de dames zich konden omkleden. Het was donker en we zaten kort op mekaar. Verschillende talen

kon je er horen. Er zaten atleten van Japan, Mexico, Frankrijk enz….

Na veel wringwerk kreeg ik mijn wetsuit aan. Er waren 3 ladders voorzien om in en uit het water te geraken.

Erin, geen probleem, maar hoe er terug uit geraken?

Er waren al een paar atleten uit het water gekomen met snij wonden door glas dat op de bodem lag.

Oppassen geblazen dus!

Eric en Julien lieten me langzaam in het water zakken. Het was ondiep, ik zat meteen op m’n poep in het

water. Omdat we weer een thermos warm water in mijn wetsuit gegoten hadden was het schrik effect met het

koude water niet zo groot.

Ik zwom een stuk verderop , je zag geen steek in het water. Het was bruin en troebel.

Ik had een goed gevoel en de armen zaten goed. Toen ik terug aan de ladders gezwommen was moest ik er

terug uit geraken. Ik probeerde me langs de eerste trappen wat op te hijsen en Eric en Julien konden me zo

verder op de kant trekken. In het propvolle tentje kleedde ik me weer om en keerden we terug naar het hotel

waar ik een heerlijke warme douche kon nemen.

Voor het 4uurtje had Christine gezorgd. Op hun kamer was het koffieklets, ze had koffie gezet en konden we

nog enkele dingen bespreken voor de wedstrijd.

Na het avondmaal gingen we naar de parade maar waren omwille van de regen vroeg terug.

Geplaatst op

Woensdag 29/8

Om 08.00u was alles ingeladen en had iedereen zich op een plaats in het busje gesetteld.

De rit begon al goed. Ons Germain (GPS) liet ons een ommetje rond de blok rijden.

Daarmee zat de sfeer er al onmiddellijk in.

Onderweg heb ik vooral gerelaxt en naar mooie muziek geluisterd.

Er waren redelijk wat wegenwerken, maar we hadden er geen belemmering van. Ons Germain sloeg op een

gegeven moment wel tilt, we reden op de autosnelweg en plots zei ze “nu keren alstublieft”.

Op onze stopplaats in Duitsland was een super aangepast toilet. Je kon er je achterwerk zelfs spoelen en

drogen. Wees gerust, ik heb het niet uitgeprobeerd. De lavabo kon met een draaisysteem hoger of lager naar

wens zetten. Ik kon mezelf zelfs in de spiegel zien. Gewoonlijk hangen die veel te hoog.

Na 6u onderweg te zijn kwamen we aan in het Duitse Hamburg.

Bij het inchecken in het hotel maakte ik al meteen kennis met een Canadese AWAD atlete. Ze zei me moest

gaan laten classificeren en wees behulpzaam ons de weg.

Nadat we alles uitgepakt hadden in onze piepkleine kamer wandelden we naar het triatlongebeuren.

Eerst naar classificatie tent voor AWADS. Daar werden we vriendelijk onthaald.

Nadat ik het papierwerk ingevuld had kwam de controle. Mijn kracht en flexibiliteit van mijn spieren werd

gecontroleerd en er werden punten gegeven naar gelang ik al dan niet kracht kon zetten van 0 tot 5.

Als deze lange lijst achter de rug was, ben ik me gaan inschrijven en kreeg ik het nummer 1060 toegewezen.

Toen alles geregeld was wandelden we terug naar het hotel, waar ze ons al aan het opwachten waren met

mijn materiaal. Alles werd uitgeladen en in een kamer in de kelder gezet die voorzien was voor het materiaal

van de Belgen.

We hebben lekker gegeten, en zo hard gelachen dat de tranen oven mijn wangen rolden.

Er was een koud buffet met heerlijke verse groenten. Lekker, lekker, ik nam van alles wat. Ik nam van de

grote pot mayonaise (dacht ik) een schep. Niet dus, het was witte chocolademousse dat ik op mijn groenten

geschept had. Ik kreeg pas echt de slappe lach toen ik zag dat Ivo net dezelfde vergissing begaan had. Het is

zo eens wat anders. Ik kon niet meer, zo grappig! Slecht was het niet.

We gingen vroeg slapen. De sprei van het bed gedaan, toen zagen we het donsdeken. Ofwel liggen ze hier in

Duitsland heel dicht tegen mekaar aan ofwel liggen ze hier met de voeten buiten boord. Gelukkig vonden we

nog een extra deken in de kast.

Geplaatst op

Dinsdag 28/8

Polleke is al het materiaal namiddag komen laden. Zijn camionette was er perfect voor geschikt.

In de vroege avond kwam Eric met het busje waarmee we naar Hamburg reden. Een blauw Hawaii busje

(op de achterkant stond een palmboom). Dat was al om in de sfeer te komen voor de Iron Man.

De bagage ingepakt, vroeg gaan slapen, er stond ons een hele rit te wachten.

Geplaatst op

MAANDAG 04/09/2006

Ons avontuur in Zwitserland zit er op.

Een busje vol gelukkige mensen reed terug richting België

Ik was zo moe dat ik bijna 6 u geslapen heb in de bus.

Na het tanken moest ik persé vooraan in het busje gaan zitten en ik wist niet waarom.

Toen we mijn straat ingereden kwamen wist ik wel waarom.

Er stonden heel veel mensen om me te feliciteren en heel het gebouw was versiert.

Weer kreeg ik de tranen in mijn ogen. Amai, wat een fijne thuiskomst.

 

 

 

Naar dit WK heb ik zo naar uitgekeken, voor je het goed beseft is het allemaal achter de rug.

Ik heb al veel prachtige wedstrijden gedaan, maar dit is iets uniek.

Volgend jaar zal ik ons land zeker en vast weer vertegenwoordigen in Hamburg en komt er weer een andere uitdaging waar ik ook al lang van droom de Iron Man van Hawaii.

 

Nu ga ik even genieten van mijn welverdiende rust en zal ik nog vaak denken aan mijn titel in Lausanne en mijn medaille bewonderen

Geplaatst op

ZONDAG 03/09/2006

Vandaag was het de beurt aan de eliten om hun beste beentje voor de zetten.

Ben dan ook voor Mieke, Celine, Peter, Axel en Frederik gaan supporteren.

Voor de rest van de dag ben ik gaan genieten in Rivaz.

’s Avonds reden we naar de tent waar voor de atleten een banket voorzien was en later de prijsuitreiking.

Je had het moeten zien een reuze tent vol met mensen uit alle landen.

Er werden T-shirts werden geruild. Niks anders dan blije gezichten te zien.

Er waren verschillende standen met eten. Een stand met Spaanse Paëlla, en stand met Italiaanse pasta en een stand met Azeatisch eten.

Toen het banket geopend werd was het er een stormloop naar de verschillende standen, net of iedereen uitgehongerd was. Wij hebben nog meer dan een half uur gewacht en dan was het nog aanschuiven, maar het was heerlijk.

Ik heb nog gebabbeld met mensen van Japan, Nieuw Zeeland, Frankrijk, Canada, U.S.A. en Spanje, echt leuk!

Een hele tijd erna begonnen ze met de medaille uitreiking.

Eerst en vooral voor de AWADS.

Plots klonk er door de zaal gouden medaille, Marieke Vervoort, Belgium. Ik kreeg kippen vel over heel mijn lichaam en rolde naar voor. Heel de massa in de tent klapten in hun handen en juichten.

Ik werd de trappen opgedragen en werd op de blok waar 1 op stond gezet. Hier kreeg ik mijn gouden medaille.

Weer juichte de hele zaal. Wat een onbeschrijflijk gevoel!

Ook kreeg ik een mand met specialiteiten van Zwitserland.

Geplaatst op

ZATERDAG 02/09/2006 DAG VAN HET WK

06.45u, De wekker loopt af. Het is D-day.

Al mijn materiaal stond al klaar in het busje en we hadden alles al klaar gelegd en konden we dus zo lang mogelijk genieten van ons bed.

’t Was amai vroeg hoor! Kleine oogjes en nog moe.

Een douche doet toch wonderen.

Iets na 6 zaten we al aan het ontbijt. Zoals elke dag weer even vriendelijk onthaald.

We werden weer verwend tot en met.

Eric is ook gekomen met mijn bruine suiker zodat ik mijn routine (broodjes met banaan en bruine suiker) hier ook kon naleven.

Half 7, tijd om te vertrekken. Op de kamer nog een fles met warm water gevuld voor in mijn wetsuit en de andere dingen die ik nog nodig had.

Busje in, en hup, daar gingen we.

Redelijk kortbij vonden we een parkeerplaats.

Al het materiaal in mekaar gestoken en nagekeken.

De mensen die me hielpen waren druk in de weer zodat alles piekfijn in orde zo zijn.

Ondertussen kwam een Franse AWAD atleet kennis maken, samen op de foto en een fijne babbel.

Toen alles in orde was, was het hoog tijd om naar de bike check in te gaan.

In een snel tempo gingen we er heen.

Het nr. 31 werd op m’n arm en been geschreven.

Nu konden we met onze hele verhuis naar de wisselzone gaan.

Ik zat tussen een vrouw van Canada en een man van de U.S.A

Wat een fijne sfeer tussen de AWADS, eerst was ik een en al zenuwen, maar andere atleten stelden me gerust. Iedereen babbelde met iedereen.

Er waren verschillede handicaps, van visueel minder validen tot mensen met protesen en rollers, en handicap aan de armen.

Er werden heel wat foto’s getrokken.

Door al dat gebabbel was het al snel tijd om mijn wetsuit aan te trekken.

Eric smeerde een dikke laag van dat vettig spul op mijn armen en benen zodat ik mijn pak goed zou schuiven bij de wissel, eveneens goed voor de spieren.

We rolden met mijn rolstoel naar de start waar Eric de fles warm water in mijn pak goot.

De atleten zaten allemaal op een rij aan de start.

Een paar min voor de start ging ik in het water om even te wennen. Met die fles warm water in m’n pak te gieten was er geen temperatuur schok.

We moesten met 1 hand het planton vasthouden. Eric bleef bij me zitten wat me een heel goed gevoel gaf.

Toen werd er door de micro “on your marks” geroepen en de hoornblaas ging.

Ik had naar ’t schijnt niet zo’n goede start en was bij de laatsten weg.

Er waren veel amputé’s bij die zich nog konden afduwen en met één been nog konden zwemmen.

In het begin kon ik me goed oriënteren omdat er links en rechts van me atleten zwommen, maar ik stak al gauw bijna iedereen voorbij.

Er waren een paar nog voor mij, maar die waren al te ver weg, op hen kon ik me ook niet meer focussen om me te oriënteren, dus trok ik mijn plan.

Het lukte me fantastisch goed, ik zwom van boei tot boei. Onder me zag ik vissen en duikers, echt fijn.

De laatste boei gepasseerd zwom ik recht op recht naar de finish.

Ik kwam als eerste vrouw uit het water en 5de van alle 45 deelnemers.

Filip en Eric visten me uit het water en heften me in m’n rolstoel.

We stormden naar mijn bike.

De wissel verliep super vlot. Zoef, zoef en ik zat in mijn bike met een koek in mijn mond. Daar ging ik dan voor mijn 40km.

Het parcours was lood, lood zwaar. De bergen die ik moest beklimmen waren niet van de poes. Hel, regelrechte hel!

Onderweg moedigden de atleten mekaar enorm aan.

Eén keer ben ik te hevig door de scherpe bocht gegaan waardoor ik even op 2 wielen reed een mijn hand over de grond schuurde. Ik kreeg daarop applaus omdat ze dat zo geweldig vonden.

Onderweg werd ik in alle talen aangemoedigd.

Mijn maximum snelheid was 58km/u.

Na mijn laatste ronde afzien moest ik de wisselzone inrijden. Het was een heel eind eer ik er was.

De wissel naar het wheelen verliep ook vlot.

Hier kon ik er weer een lap op geven.

Tegen 20km/u deed ik mijn 10km.

Langs de kant weer super veel aanmoedigingen.

Ik had met Ivo een deal. Ik zou voor het eten binnen zijn, en ’t is me gelukt! Iets na 12u haalde ik de finish.

Ik was de eerste in mijn categorie en ben dus wereld kampioen. Tranen van geluk rolden over mijn wangen, ik kan er nog altijd niet van over, waaaaaaaaaaaw!

Ben dan ook nog een derde vrouw van alle categorieën en 21ste van allemaal.

Met de hele verhuiswagen gingen we terug naar het busje waar ik me kon omkleden.

Erna zijn we terug naar het centrum gegaan om er frieten te gaan eten. Belgische frieten zijn toch stukken beter hoor!

Ik was dood moe, al mijn spieren deden pijn, ik kreeg mijn armen bijna niet meer omhoog.

Ik was serieus over mijn grens gegaan

Moe maar tevreden en nog steeds in de wolken keerden we terug naar het hotel.

De manager van het hotel was zo blij dat hij trakteerde.

Ik was zo moe en alles deed zo pijn maar ik was dolgelukkig.