Categorie: WK LAUSANNE ZWITSERLAND

Ons avontuur in Zwitserland zit er op.

Een busje vol gelukkige mensen reed terug richting België

Ik was zo moe dat ik bijna 6 u geslapen heb in de bus.

Na het tanken moest ik persé vooraan in het busje gaan zitten en ik wist niet waarom.

Toen we mijn straat ingereden kwamen wist ik wel waarom.

Er stonden heel veel mensen om me te feliciteren en heel het gebouw was versiert.

Weer kreeg ik de tranen in mijn ogen. Amai, wat een fijne thuiskomst.

 

 

 

Naar dit WK heb ik zo naar uitgekeken, voor je het goed beseft is het allemaal achter de rug.

Ik heb al veel prachtige wedstrijden gedaan, maar dit is iets uniek.

Volgend jaar zal ik ons land zeker en vast weer vertegenwoordigen in Hamburg en komt er weer een andere uitdaging waar ik ook al lang van droom de Iron Man van Hawaii.

 

Nu ga ik even genieten van mijn welverdiende rust en zal ik nog vaak denken aan mijn titel in Lausanne en mijn medaille bewonderen

Vandaag was het de beurt aan de eliten om hun beste beentje voor de zetten.

Ben dan ook voor Mieke, Celine, Peter, Axel en Frederik gaan supporteren.

Voor de rest van de dag ben ik gaan genieten in Rivaz.

’s Avonds reden we naar de tent waar voor de atleten een banket voorzien was en later de prijsuitreiking.

Je had het moeten zien een reuze tent vol met mensen uit alle landen.

Er werden T-shirts werden geruild. Niks anders dan blije gezichten te zien.

Er waren verschillende standen met eten. Een stand met Spaanse Paëlla, en stand met Italiaanse pasta en een stand met Azeatisch eten.

Toen het banket geopend werd was het er een stormloop naar de verschillende standen, net of iedereen uitgehongerd was. Wij hebben nog meer dan een half uur gewacht en dan was het nog aanschuiven, maar het was heerlijk.

Ik heb nog gebabbeld met mensen van Japan, Nieuw Zeeland, Frankrijk, Canada, U.S.A. en Spanje, echt leuk!

Een hele tijd erna begonnen ze met de medaille uitreiking.

Eerst en vooral voor de AWADS.

Plots klonk er door de zaal gouden medaille, Marieke Vervoort, Belgium. Ik kreeg kippen vel over heel mijn lichaam en rolde naar voor. Heel de massa in de tent klapten in hun handen en juichten.

Ik werd de trappen opgedragen en werd op de blok waar 1 op stond gezet. Hier kreeg ik mijn gouden medaille.

Weer juichte de hele zaal. Wat een onbeschrijflijk gevoel!

Ook kreeg ik een mand met specialiteiten van Zwitserland.

06.45u, De wekker loopt af. Het is D-day.

Al mijn materiaal stond al klaar in het busje en we hadden alles al klaar gelegd en konden we dus zo lang mogelijk genieten van ons bed.

’t Was amai vroeg hoor! Kleine oogjes en nog moe.

Een douche doet toch wonderen.

Iets na 6 zaten we al aan het ontbijt. Zoals elke dag weer even vriendelijk onthaald.

We werden weer verwend tot en met.

Eric is ook gekomen met mijn bruine suiker zodat ik mijn routine (broodjes met banaan en bruine suiker) hier ook kon naleven.

Half 7, tijd om te vertrekken. Op de kamer nog een fles met warm water gevuld voor in mijn wetsuit en de andere dingen die ik nog nodig had.

Busje in, en hup, daar gingen we.

Redelijk kortbij vonden we een parkeerplaats.

Al het materiaal in mekaar gestoken en nagekeken.

De mensen die me hielpen waren druk in de weer zodat alles piekfijn in orde zo zijn.

Ondertussen kwam een Franse AWAD atleet kennis maken, samen op de foto en een fijne babbel.

Toen alles in orde was, was het hoog tijd om naar de bike check in te gaan.

In een snel tempo gingen we er heen.

Het nr. 31 werd op m’n arm en been geschreven.

Nu konden we met onze hele verhuis naar de wisselzone gaan.

Ik zat tussen een vrouw van Canada en een man van de U.S.A

Wat een fijne sfeer tussen de AWADS, eerst was ik een en al zenuwen, maar andere atleten stelden me gerust. Iedereen babbelde met iedereen.

Er waren verschillede handicaps, van visueel minder validen tot mensen met protesen en rollers, en handicap aan de armen.

Er werden heel wat foto’s getrokken.

Door al dat gebabbel was het al snel tijd om mijn wetsuit aan te trekken.

Eric smeerde een dikke laag van dat vettig spul op mijn armen en benen zodat ik mijn pak goed zou schuiven bij de wissel, eveneens goed voor de spieren.

We rolden met mijn rolstoel naar de start waar Eric de fles warm water in mijn pak goot.

De atleten zaten allemaal op een rij aan de start.

Een paar min voor de start ging ik in het water om even te wennen. Met die fles warm water in m’n pak te gieten was er geen temperatuur schok.

We moesten met 1 hand het planton vasthouden. Eric bleef bij me zitten wat me een heel goed gevoel gaf.

Toen werd er door de micro “on your marks” geroepen en de hoornblaas ging.

Ik had naar ’t schijnt niet zo’n goede start en was bij de laatsten weg.

Er waren veel amputé’s bij die zich nog konden afduwen en met één been nog konden zwemmen.

In het begin kon ik me goed oriënteren omdat er links en rechts van me atleten zwommen, maar ik stak al gauw bijna iedereen voorbij.

Er waren een paar nog voor mij, maar die waren al te ver weg, op hen kon ik me ook niet meer focussen om me te oriënteren, dus trok ik mijn plan.

Het lukte me fantastisch goed, ik zwom van boei tot boei. Onder me zag ik vissen en duikers, echt fijn.

De laatste boei gepasseerd zwom ik recht op recht naar de finish.

Ik kwam als eerste vrouw uit het water en 5de van alle 45 deelnemers.

Filip en Eric visten me uit het water en heften me in m’n rolstoel.

We stormden naar mijn bike.

De wissel verliep super vlot. Zoef, zoef en ik zat in mijn bike met een koek in mijn mond. Daar ging ik dan voor mijn 40km.

Het parcours was lood, lood zwaar. De bergen die ik moest beklimmen waren niet van de poes. Hel, regelrechte hel!

Onderweg moedigden de atleten mekaar enorm aan.

Eén keer ben ik te hevig door de scherpe bocht gegaan waardoor ik even op 2 wielen reed een mijn hand over de grond schuurde. Ik kreeg daarop applaus omdat ze dat zo geweldig vonden.

Onderweg werd ik in alle talen aangemoedigd.

Mijn maximum snelheid was 58km/u.

Na mijn laatste ronde afzien moest ik de wisselzone inrijden. Het was een heel eind eer ik er was.

De wissel naar het wheelen verliep ook vlot.

Hier kon ik er weer een lap op geven.

Tegen 20km/u deed ik mijn 10km.

Langs de kant weer super veel aanmoedigingen.

Ik had met Ivo een deal. Ik zou voor het eten binnen zijn, en ’t is me gelukt! Iets na 12u haalde ik de finish.

Ik was de eerste in mijn categorie en ben dus wereld kampioen. Tranen van geluk rolden over mijn wangen, ik kan er nog altijd niet van over, waaaaaaaaaaaw!

Ben dan ook nog een derde vrouw van alle categorieën en 21ste van allemaal.

Met de hele verhuiswagen gingen we terug naar het busje waar ik me kon omkleden.

Erna zijn we terug naar het centrum gegaan om er frieten te gaan eten. Belgische frieten zijn toch stukken beter hoor!

Ik was dood moe, al mijn spieren deden pijn, ik kreeg mijn armen bijna niet meer omhoog.

Ik was serieus over mijn grens gegaan

Moe maar tevreden en nog steeds in de wolken keerden we terug naar het hotel.

De manager van het hotel was zo blij dat hij trakteerde.

Ik was zo moe en alles deed zo pijn maar ik was dolgelukkig.

Ik heb heerlijk geslapen, en lekker ontbeten.

Nog een laatste briefing gekregen.

’s Morgens ben ik op het parcours nog eens gaan zwemmen. Het water was fris, maar goed te doen. Ik was heel onzeker en mijn armen zaten niet zo goed. Er lagen slechts 4 grote boeien in het water en er lag geen touw tussen, dus moest ik me enkel en alleen op de boeien concentreren. Ik was zo bang om verkeerd te zwemmen. Het gaf echt geen goed gevoel.

Direct erna heb ik een heel klein stukje gewheeld, dat ging dan weer super goed.

Nog even gecheckt waar ik op moest letten en dan gaan zoeken waar ik moest zijn op de nr op mijn arm en been te laten schrijven.

Erna zijn we terug naar het appartement in Rivaz gereden.

Waaw, wat een adembenemend uitzicht, nu kon ik er nog meer van genieten van op het terras.

’s Middags goed pasta gegeten, nog even op het terras gerust en dan zijn we een berg opgewandeld.

Hij was zo steil dat ze met moeite met 2 mijn rolstoel naar boven moesten duwen. Het loonde echt wel de moeite! Een magnifiek uitzicht over het meer van Lausanne en de bergen en de druivenvelden. Er kabbelde ook een een  berg riviertje wat een zalig ristgevend geluid gaf.

Hier zijn we dan ook enkele uren in het gras blijven liggen en maar genieten.

’s Avonds ben ik terug naar het hotel gegaan. Vroeg gaan slapen.

’s Morgens was er een grote keuze aan ontbijt. Alles wat je maar wenste was er.

Om 10u zijn we gaan zwemmen Mieke Suys reed met het busje, en lol dat we hadden in de bus.

We gingen parkeren in een ondergrondse parking. Het busje kon maar net onder het plafond door.

Toen we een verdiep hoger moesten rijden bukte iedereen zich automatisch, en maar lachen.

In het zwembad moesten we niet betalen omdat we triatleten waren, ik werd er goed verzorgd.

Met de lift tot aan de aangepaste kleedruimte.

Er waren nog veel atleten aan het trainen verschillende talen werden er gesproken.

Ik heb 1500m los gezwommen.

Mieke, Peter, Axel en Celine zwommen in een andere baan.

Om 11.15u toen ik net uit het water was kreeg ik plots telefoon, voor mijn waren de plannen verandert. Ik moest al om 12.30u het parcours gaan verkennen.

De anderen waren nog aan het zwemmen en als ik op hen moest wachten was ik zeker te laat.

Naar mijn vrienden gebeld, en in alle haast zijn ze mij komen halen.

Aan het hotel was op precies 4 min tijd alles geladen en mijn drank en al op de kamer gehaald.

Full speed naar de start gereden. Materiaal uitgeladen, wielen gemonteerd, helm op en naar de start gestormd.

Juist, echt juist op tijd kwamen we er aan. Samen met de age-grouppers was het parcours verkenning. Beginnen die daar toch wel niet tegen een stevig tempo te fietsen zeker! Ik moest normaallos rijden, nu kon ik ze nauwelijks volgen.

Het wal heel zwaar, maar ik kon het aan. Ik ga zaterdag afzien dacht ik bij mezelf.

Toen we terug aankwamen stond de hele bende op ons te wachten.

We zijn terug naar ons Wendy (busje) gereden en hebben daar nog een paar aanpassingen aan mijn bike gedaan.

Dan zijn we naar het olympisch museum gegaan waar we op een groot scherm een briefing kregen. Het ging heel snel. Je kon maar een paar regels lezen en het versprong al naar een ander beeld. Ook werd het parcours nog eens getoond op video. Dit had ik al een paar keer op internet bestudeerd.

Omstreeks 16.00u kwamen we terug aan in het hotel, om 16.30u moesten we alweer klaar staan om naar de parade te gaan. Ik was totaal over mijn toeren van die heisa stress alom.

Maar goed zoals afgesproken stond ik weer paraad.

Voor de parade moesten we eerst een steile helling op eer we er waren.

Gelukkig stonden ze in alfabetische volgorde waardoor we niet ver moesten gaan eer we het bordje Belgium zagen staan.

We kregen de Belgische vlag om tijdens de parade te dragen.

Ik heb hem samen met Celine gedragen.

Mensen die kwamen kijken trokken foto’s en filmden ons.

Atleten van over heel de wereld vertegenwoordigden hun land zo zagen we bvb. China, Australië, Bermuda, Japan, Canada, U.S.A., enz.

Het was enorm indrukwekkend vooraan speelden muzikanten, achter ons hoorden we doedelzakken spelen.

Op een groot plein verzamelden alle landen, het duurde lang eer iedereen binnen was.

Om 05.15u opgestaan, een douche genomen om wakker te worden.

Om 06.00u waren ze al daar met het busje en reden we naar Neder -over –Heenbeek waarde federatie en de andere atleten samen naar Lausanne zouden vertrekken.

Toen iedereen er was konden we eindelijk vertrekken.

Na 8u rijden kwamen we aan in ons hotel. Tulip Inn.

Ingecheckt en naar het appartement gereden waar mijn helpers en supporters verbleven.

Zij zaten in Rivaz, een prachtig dorpje tussen de druivenvelden en magnifiek zicht op het meer van Lausanne.

Daar hebben we met z’n allen gegeten en bracht Eric ons terug naar het hotel.

Daar al het materiaal uitgepakt. Ik kreeg een aparte kamer voor mijn materiaal.

Ik was dood moe.