De zon schijnt, ik heb een goede nacht achter de rug en heb er echt zin in om er vandaag in te vliegen voor mijn eerste 4 wedstrijden van het jaar op het open Nederlands kampioenschap. Ann en Patricia pikten me s morgens vroeg op en reden naar Breda. Eddy en Liliane stonden ons al op t wachten en hielden plaats om onze wagen kort aan de piste te kunnen parkeren dik tegen de zin van een Nederlandse dame die grondig tegen ons voeten gaf maar kom. Eddy en Liliane hielpen ons met het uitladen van mijn materiaal en pompten mijn banden nog eens goed hard op. Ik werd in het smalle zitje van mijn wheeler geholpen en stelde mijn wheeler af op de piste. Ik had een goed gevoel, het bolde goed. Mijn eerste wedstrijd was de 400m. Een kwartier voor de start moesten we de callroom in. Nu bleek dat ik tegen dames T54 en T34 moest rijden die over veel meer lichaamsfuncties beschikken dan ik en sommigen onder hen kunnen zelfs nog stappen. Bij het startschot kon je meteen al het verschil zien. De anderen waren al 30m verder eer ik vertrokken was maar eenmaal op weg ging het super. Ik finishte misschien wel laatste van de groep maar behaalde met een tijd van 1.10 toch nog een zilveren medaille omdat mijn tijd het tweede kortst bij het WR in mijn categorie was. Ik was fier en gefrustreerd tegelijkertijd. Het geeft niet veel ever om alles op alles te zetten als je weet dat je het bijlange niet kan halen tegen de mensen uit hogere categorieën en bij de eerste race werd niet eens vermeld dat ik T52 was, bij de andere wedstrijden werd het wel vermeld waar ik me veel beter bij voelde. De tweede wedstrijd was de 800m waar ik nog steeds angstig voor ben na het ongeval op deze afstand op het Wk in 2013. Maar ditmaal verliep het goed en kon ik goed bij aansluiten aan de groep enkel de laatste 100m verzuurden mijn armen totaal en moest ik lossen maar was zeer blij met een bronzen medaille. Mijn wereldrecord van vorig jaar kan ik nooit meer evenaren. Dat was in Oordegem toen ik niet mee naar de open Swiss mocht omdat men dacht dat ik nog niet goed genoeg gerecupereerd was van mijn brandwonden. Ik was toen zo boos dat ik het wereld record met maar liefst 7 seconden verbrak! Ook op de 100 en 200m behaalde ik een mooie tijd waar ik echt tevreden over was en ging naar huis met 2 bronzen en 2 zilveren medailles. We maakten eerst nog een tussenstop op de camping waar Christine en Filip stonden met hun mobilhome om voor mij te komen supporteren. Ze hadden dafalgan (cava) voorzien om te klinken op de mooie resultaten. Moe maar tevreden keerden we weer huiswaarts.
Vrijdag 20 mei 2016
Vandaag was het echt een leuke dag! Ik mocht mee werken aan het nieuwe programma “de wensboom” met Niels De Stadsbader. Verder ga ik nog niets verklappen, dat kunnen jullie op 6 juni op één bekijken 😜. Het is echt de moeite! Voor de rest van de dag legde ik alles al klaar voor de race in Breda morgen en nam ik voor de rest van de dag mijn rust!
Vrijdag 20 mei 2016
Vandaag was het echt een leuke dag! Ik mocht mee werken aan het nieuwe programma “de wensboom” met Niels De Stadsbader. Verder ga ik nog niets verklappen, dat kunnen jullie op 6 juni op één bekijken 😜. Het is echt de moeite! Voor de rest van de dag legde ik alles al klaar voor de race in Breda morgen en nam ik voor de rest van de dag mijn rust!
Woensdag 18 mei 2016
Vandaag was het vollenbak de was en de plas doen voor mijn volgende reis 24 mei naar Zwitserland voor de open Swiss
Woensdag 18 mei 2016
Vandaag was het vollenbak de was en de plas doen voor mijn volgende reis 24 mei naar Zwitserland voor de open Swiss
Dinsdag 17 mei 2016
Pfffffft, ik keek er echt niet naar uit om vanavond weer richting Belgica af te reizen! Om 17u werd ons vervoer naar de luchthaven geregeld en mochten de kamer behouden tot 15u. Het is als het ware na het inpakken van de bagage een beetje verloren lopen. Om 13u kwamen ze onze bagage al halen uit de kamer en om de tijd te verdrijven gingen we nog iets lekkers eten in de Mai Tai bar en konden we afscheid nemen van de super koks en obers van het Sands Beach team.
Om 16.30u kwam onze knappe dokter mijn morfine en valium inspuiten om de pijn te onderdrukken tijdens de vlucht. Stipt 17u kwamen ze ons oppikken richting airoporto waar ze ons meteen al herkenden en werden we super begeleid. Ook door het Thomas Cook team werden we super onthaald. Het was even beangstigend dat ik tijdens de vlucht een aanval van mijn aandoening had en toen ik weer bij bewustzijn was kon ik door spasmen op mijn diafragma even geen lucht krijgen. Ook hier trad het Thomas Cook personeel heel professioneel op en nam meteen de zuurstofbus en mondmasker erbij om me te helpen. Iedereen was kalm en ze probeerden het niet te laten opvallen echt dikke chapeau!
Een beetje vroeger dan voorzien landden we weer op Belgische bodem en stond mijn vader ons al op te wachten. We waren wel blij om ons na de lange dag en late thuiskomst in ons bed te ploffen!