Zaterdag 21 mei 2016

De zon schijnt, ik heb een goede nacht achter de rug en heb er echt zin in om er vandaag in te vliegen voor mijn eerste 4 wedstrijden van het jaar op het open Nederlands kampioenschap. Ann en Patricia pikten me s morgens vroeg op en reden naar Breda. Eddy en Liliane stonden ons al op t wachten en hielden plaats om onze wagen kort aan de piste te kunnen parkeren dik tegen de zin van een Nederlandse dame die grondig tegen ons voeten gaf maar kom. Eddy en Liliane hielpen ons met het uitladen van mijn materiaal en pompten mijn banden nog eens goed hard op. Ik werd in het smalle zitje van mijn wheeler geholpen en stelde mijn wheeler af op de piste. Ik had een goed gevoel, het bolde goed. Mijn eerste wedstrijd was de 400m. Een kwartier voor de start moesten we de callroom in. Nu bleek dat ik tegen dames T54 en T34 moest rijden die over veel meer lichaamsfuncties beschikken dan ik en sommigen onder hen kunnen zelfs nog stappen. Bij het startschot kon je meteen al het verschil zien. De anderen waren al 30m verder eer ik vertrokken was maar eenmaal op weg ging het super. Ik finishte misschien wel laatste van de groep maar behaalde met een tijd van 1.10 toch nog een zilveren medaille omdat mijn tijd het tweede kortst bij het WR in mijn categorie was. Ik was fier en gefrustreerd tegelijkertijd. Het geeft niet veel ever om alles op alles te zetten als je weet dat je het bijlange niet kan halen tegen de mensen uit hogere categorieën en bij de eerste race werd niet eens vermeld dat ik T52 was, bij de andere wedstrijden werd het wel vermeld waar ik me veel beter bij voelde. De tweede wedstrijd was de 800m waar ik nog steeds angstig voor ben na het ongeval op deze afstand op het Wk in 2013. Maar ditmaal verliep het goed en kon ik goed bij aansluiten aan de groep enkel de laatste 100m verzuurden mijn armen totaal en moest ik lossen maar was zeer blij met een bronzen medaille. Mijn wereldrecord van vorig jaar kan ik nooit meer evenaren. Dat was in Oordegem toen ik niet mee naar de open Swiss mocht omdat men dacht dat ik nog niet goed genoeg gerecupereerd was van mijn brandwonden. Ik was toen zo boos dat ik het wereld record met maar liefst 7 seconden verbrak! Ook op de 100 en 200m behaalde ik een mooie tijd waar ik echt tevreden over was en ging naar huis met 2 bronzen en 2 zilveren medailles. We maakten eerst nog een tussenstop op de camping waar Christine en Filip stonden met hun mobilhome om voor mij te komen supporteren. Ze hadden dafalgan (cava) voorzien om te klinken op de mooie resultaten. Moe maar tevreden keerden we weer huiswaarts.