Om zes uur deze ochtend liep de wekker af. Met slapende oogjes sleurde ik mezelf uit bed en maakte me klaar. Er stond op deze dinsdag ochtend iets leuks op mijn programma. Ik zou samen met marathon loper Fred en handbiker Wim de beursbel gaan luiden in Brussel. Mensen van het vtm programma “Voor de show” zouden me vergezellen voor hun opname. Ik keek echt uit naar dit gebeuren maar de geluidsman was te laat op de afspraak. Ongedurig keek ik op mijn horloge en zag de minuten verder tikken. Mijn hoop om er op tijd te zijn zakte langzaam in mijn schoenen. Voor een beursbel kan je niet te laat komen, die moet op het juiste tijdstip geluid worden.
Met de wagen gaan was ondertussen geen optie meer, we zouden al onmiddellijk lang in de file staan. Ik had eerlijk gezegd ook geen zin meer om te gaan en was boos.
De enige alternatieve keuze dat we hadden was de trein nemen tot Brussel. Maaaaaaaaaaaaaaaaar: als rolstoelgebruiker moet je normaal minstens twee dagen op voorhand verwittigen wanneer je waar met de trein reist om op de trein te geraken. Er was geen keuze. Een neen hadden we, een ja konden we krijgen en waagden onze kans.
In het station van Diest werden we meteen verder geholpen en het was geen probleem om met de trein naar Brussel te rijden. (Als je maar een bekende kop hebt dan kan er veel ;-))
Met de trein, altijd een beetje reizen ….
Omdat we snel moesten zijn en de weg niet wisten namen we een taxi richting beurspaleis, maar dat was buiten de Brusselse files gerekend. De taxi chauffeur haalde toeren uit om tijd te winnen. Hij reed over tramspoor en wegen met grote gaten, echt zot! Toen we helemaal vast zaten in het verkeer vroeg ik of het nog ver was aan de taxichauffeur. 400m Zei hij in het Frans, eruit, snel te voet dat was de enige optie om nog op tijd te komen. Ongerust begon de taxichauffeur met luidere stem te zeggen “payer, payer!”
Net 5 minuten voor de beursbel geluid moest worden waren we ter plekke, oef, een heel hoopje stress dat van me afviel!
Samen met Frederick de marathon loper en Wim de handbiker zorgden we voor een oorverdovend geluid toen we de klok luidden. Ik denk dat ze we zelden zo’n luide en lange bel hebben gehoord.
Achteraf konden we nog gezellig napraten. Onze terugreis verliep heel wat meer ontspannend. Aan het station was alles netjes geregeld me op de trein en er weer af te helpen
We kwamen veilig van ons avontuur weer aan in thuishaven Diest.
Ik nam even mijn rust want ik had nog een druk programma. ROB tv kwam nog langs voor een interview op de lokale tv en Jaak Pijpen kwam me ook nog interviewen voor een artikel in het dierenmagazine Woef.
Vanmorgen om half zes liep mijn wekker af. Ik was op dat moment nog ver in dromenland maar schoot meteen klaar wakker. Ik heb een nieuwe gsm omdat mijn oude stuk was. Ik kreeg dat jengelende ding toch wel niet het zwijgen opgelegd zeker.
Na een frisse douche en een snelle hap was ik klaar voor vertrek. Mijn ouders pikten me op om richting Brussel Zuid te rijden naar het station. De gps deed soms wat raar maar we zijn er uiteindelijk toch goed geraakt.
We werden al opgewacht door mensen van het Belgisch paralympisch team. In een zaaltje spraken we de pers toe en werden er een massa foto’s getrokken vooraleer we richting trein bolden. Allemaal wel heel indrukwekkend hoor!
Het was allemaal goed voorzien voor rolstoelgebruikers om de trein op te rijden. Speciaal voor de Paralympics waren er in 2 wagons de zetels verwijderd, Zo hadden wij alle plaats om ons te settelen.
Ik dacht eerst dat het een grap was toen we deze menukaart voor onze neus kregen, maar nee hoor, we kregen deze feestelijke maaltijd echt voorgeschoteld.
De reis verliep zeer vlot. In Londen werden we weer door een hele delegatie pers ontvangen.Een groep kinderen met een beperking dat een lied zong met gebarentaal maakte een grote indruk, ik kreeg er de krop van in de keel. We gaven onze Belgische vlaggetjes aan hen waar ze dolgelukkig mee waren, fantastisch!
Jongens toch wat een indrukwekkende fijne ontvangst! Echt genieten!
Met volledig aangepaste bussen werden we na een grondige cheque out net zoals op de vlieghavens naar het Olympisch dorp gebracht.
Jongens toch, het olympisch dorp is echt een stad op zich, hier zou ik best wel eens verloren kunnen lopen ;-).
Vele appartementsblokken met de vlaggen van verschillende landen aan de balkonnetjes sierden de straten.
Ons Belgisch stekje zag er ook super uit. Het was fijn om de mensen van de Belgische delegatie te zien die al eerder hier waren. Ik sta er van versteld hoe uitstekend de mensen van Parantee alles tot in de puntjes voor ons georganiseerd hebben. Wij moeten ons over helemaal niets zorgen maken. Echt fantastisch! We zijn hen daar dan ook heel erg dankbaar voor!
Elke atleet kreeg een kaartje rond de nek wat de acreditatie is, een pasje waarmee we overal toegang krijgen. Ook de kamers werden verdeeld. Ik kreeg op het zevende verdiep een mooie kamer met ons Zenn. Ik heb echt het geluk alleen te mogen slapen met mijn woefke. Dit appartementje deel ik met David een Franstalige rolstoelrugby speler. Later deze week zal er nog een atleet arriveren.
Nadat we de kamers verkend hadden en de koffers ter plaatse waren kregen we een rondleiding.
Aan alles is hier gedacht. Op elk hoekje van de straat staan drankautomaten waar we zoveel drank uit kunnen halen als we maar willen met een speciaal pasje en staan kraampjes met alle soorten hapjes en tapjes. Ja jongens, honger en dorst zullen we hier zeker en vast niet leiden!
Een reuzen 4 op een rij spel, relax zeteltjes een gigantische gaming hall. Je kan het je allemaal niet voorstellen waaaaaaaaaaaw!
Op onze weg zagen we een voorstelling van het land Frankrijk. Er werd een hele show rond gemaakt met allemaal verkleedde en geschminkte mensen. Zo mooi, zo indrukwekkend!
Ondertussen begon mijn maag toch wel te grollen. Samen met coach Ineke bolde ik naar de dining room. Ik wist even niet wat ik zag. Een gigantisch grote hal waar allemaal verschillende standen met eten stonden. Zoveel dat het moeilijk werd om een keuze te maken. Afrikaans, Italiaans, Azeatisch,…………… voor elk mondje wat wils. Niet gewoon! Ik kan er niet aan doen maar iedereen eet hier zijn buikje meer dan rond. Stel je eens voor dat ik met al dat lekkers op de wedstrijddag niet meer in mijn wheeler pas. Dat zou pas de grap zijn!
Ineke en ik hadden moeite om de weg weer terug te vinden. Ons Zenn leefde zich nog eens goed uit op het grasveld en trok me terug naar Wielemie’s room waar ik dit verslagje nog schreef voor ik mijn beddeke in trok.
Ik heb zalig geslapen in mijn paralympisch beddeke. Een beetje te goed zelfs. Vanmorgen toen ik wakker werd voelde ik iets op bed ploffen. Wat was dat, “wat is er gevallen” was mijn eerste gedacht. Er was helemaal niets gevallen, het was mijn arm dat op bed plofte. Blijkbaar was ik met mijn arm achter mijn hoofd in slaap gedommeld. Deze is dan gevoelloos geworden doordat het bloed afgekneld werd. Het is wel vies zo’n gevoelloze arm die hangt te bengelen. Ik moest hem echt optillen met mijn andere arm. Toen deze weer stilaan tot leven kwam was het een minder prettige ervaring.
Het ontbijt, ja watte, ik heb bijna een half uur moeten zoeken naar een simpele boterham. Net zoals het avondmaal werd er vanaf ’s morgens vroeg al Mc Donalds food, pizza, aardappelen enz. geserveerd. Mijn maag sloeg al om enkel al van het idee. Ik deelde de tafel met Gino de discus werper en zijn coache Tony.
Een groepje blinden die naar buiten liepen op een lijntje was leuk om zien!
Na het ontbijt nam ik de tijd om mijn wheeler weer in mekaar te knutselen. Ik pompte alvast mijn banden op voor de training die ik namiddag zou doen.
Ondertussen was Ineke ook gearriveerd. We bekeken samen de filmpjes van wat er gisteren op het journaal was. Ik vond het best wel grappig om mezelf op tv te zien.
Alvorens we richting piste vertrokken gingen we snel nog iets eten. Het aanbod aan verschillende maaltijden blijf ik te groot vinden.
Aangezien Ineke met ander vervoer naar de piste moest dan ik vergezelde Steven me richting piste. Mijn wheeler moest met een camionette mee die achter de bus aanreed. Steven en ik hadden haast een hele bus voor ons alleen. Er zaten nog enkele officials uit Jamaica op de bus waar we een fijne babbel mee hadden.
Ik blijf het gek vinden dat het stuur van de wagens hier aan de andere kant staat en de mensen aan de andete kant van de weg rijden!
Aan de piste werd mijn wheeler meteen uitgeladen en kon ik aan mijn training beginnen. Ik wrong mezelf in het smalle zitje, trok mijn wheeler handschoenen aan en begon alvast in te rijden.
Langs de ene kant van de piste vloog ik haast voorbij doordat ik echt gedreven werd door de wind, de andere kant was echt stoempen geblazen, maar moeilijk gaat ook. Eigenlijk was het nog nuttig ook om snelheid en kracht te trainen.
Coach Ineke keek toe en zag dat het goed was hihihi. Ze gaf me de opdracht om snelle starten te oefenen. De ene ging al wat beter dan de andere maar heb een super goed gevoel voor de voor de wedstrijd.
Ik hoop dat de andere T52 op 1 en 5 september enkel mijn rug te zien krijgen!
Bij het afronden van mijn training mocht ons Zenn een paar rondjes mee lopen. Dat vond mijn kleine pruts weel heel tof. Ze stal hiermee dan ook weer de show.
Toen ik weer in mijn gewone stoel kroop had ik nog een leuke babbel met de mensen van de organisatie.
Binnen stonden vele wheeler stoelen geparkeerd
Er stonden enkele pareltjes bij hoor!
We hadden geluk, er ging net een bus vertrekken, dus hoefden we helemaal niet te wachten en konden we er gewoon op springen. Mijn wheeler werd weer nauwkeurig in de transport camionette gezet.
Bij onze aankomst aan het Olympisch dorp was het weer een heel gedoe. Met een speciale detector werd er weer onder de bus gekeken, speciale opgeleidde speurhonden deden hun ronde en de passagiers werden grondig gecontroleerd door mensen met handschoenstjes aan om te zien of je geen bezwarende spullen op zak had. Bagage ging net zoals op een vlieghaven weer door een scanner. Deze procedure wordt tekens weer gedaan als je van buiten uit het dorp in wil gaan. De accreditatie die rond de nek van atleten, coaches en medewerkers wordt ook telkens gescand. Ik voel me dan telkens een etenswaar dat de kassa passeert. Ik heb al een keer gevraagd hoeveel ik kostte maar blijkbaar ben ik onbetaalbaar.
Ik nam mijn tijd om me wat op te frissen en rustte wat. Bij het avondmaal was het weer moeilijk om een keuze te maken in het véél te uitgebreide gamma.
Vandaag maakte ik een mix van Indiase, Britse en Afrikaanse keuken.
Haast was ik vergeten dat ik nog een afspraak had bij kiné Rudi. Op een kamer had hij een kiné tafel staan die hij manueel kon verlagen. Alles had hij bij de hand. Er werd een kussentje op de tafel geplaatst waar ik mijn hoofd in kon leggen en waar ik kon tegen leunen. Zo maakte hij mijn nek, schouders en rug los met mijn favoriete BES&T recuperatie massage crème. Mannekes, dat deed deug zeg!
Doodmoe kroop ik enkele uurtjes later mijn beddeke in en viel als een blok in slaap!
Dinsdag 28 augustus 2012
Vandaag zouden de mensen van atletiek op de warming up piste waar we voor de wedstrijd mogen rijden mogen gebruiken. Iedere atleet kreeg een bepaald uur toegewezen om te mogen trainen op deze plek. Gino en ik mochten van 8u tot 10u gebruik maken van de piste. Dat betekende dus vroeg opstaan.
Ik had mijn wekker netjes op half zeven gezet, dan had ik tijd genoeg om om toen na zeven volgens afspraak samen te gaan ontbijten. Toen mijn wekker afliep schoot ik meteen wakker uit dromenland en keek op mijn klok, en dacht bij mezelf: “lompe kiek! Je hebt het uur van je gsm nog niet op Engelse tijd gezet!!!!” Met andere woorden, ik was dus een uur te vroeg opgestaan. Tijd genoeg dus om mijn verslagje voor de website af te werken.
10 Minuten na 7 verzamelden we om te gaan ontbijten. Stilaan begin ik mijn weg te vinden naar een “normaal” ontbijt. Ik weet ondertussen het brood en de kaas te vinden.
Stipt om 8u zaten we op de bus en reden we naar het gigantische stadion. Heel indrukwekkend om te zien. Kan je het je voorstellen? Wanneer ik hier zaterdag de finale zal rijden gaan er 80000 mensen naar je toe kijken en supporteren. De hele arena is uitverkocht. Niet te doen!
Coache Ineke arriveerde ook net. Ik wrong mezelf weer in het smalle zitje van mijn wheeler en begon alvast aan mijn opwarming. Mannekes, wat bolde de piste zalig goed! Het doet je alvast vleugeltjes krijgen!
Voor de wedstrijd moet je op alles voorbereid zijn. Het zou zomaar eens kunnen beginnen regenen! Dus testte ik mijn nieuwe hars van de handbalshop.be uit. Eerst gleed het wat geen fijn gevoel gaf maar na 2 ronden had ik goed grip. Ineke haalde er een flesje water mij en goot het uit op mijn hoepels. De eerste slagen gleed ik weer en erna had ik weer grip. Het geeft een fantastisch gevoel dat het werkt en kan met een gerust gevoel naar de wedstrijd gaan zelfs als het regent! Yes, i likei it!!!!
Na de training nam ik mijn rust en was het wachten geblazen, we kregen later nog een rondleiding in het grote stadion. Mijn maag begon intussen al te grollen. Het was middag en had al zo vroeg gegeten deze morgen, dus als noodoplossing speelde ik een paar koekjes naar binnen die er lagen.
Het was leuk en soms wel grappig om de andere atleten te zien opwarmen en trainen.
Rond half één konden we eindelijk aan de rondleiding beginnen. Ik zag de verschillende callrooms waar ik voor de wedstrijd zal moeten wachten en kreeg een uitleg er rond. De piste zelf mochten we niet betreden aangezien men er volop aan de voorbereidingen bezig was voor de openingsceremonie die morgen avond plaats vindt.
Het wordt nu allemaal wel spannend hoor! Met de bus reden we terug richting dorp waar we als routine weer helemaal van kop tot teen gecontroleerd werden om het dorp te betreden.
Ondanks ik honger had kon ik niet meteen gaan eten, ik had immers nog een date met Rudi de kiné. Het deed weer erg deugd toen hij mijn spierkes los masseerde! Wat een luxe mensen zijn wij hier toch he!
Na de kiné kon ik eeeeeeeeeeeeeeeeeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiindelijk gaan eten, ik zag ondertussen bijna scheel van de honger. Ineke en ik hadden meteen in de mot dat wij niet de enige Belgen waren die zo laat aan hun middagmaal begonnen. Mannekes, dat smaakte hoor!
Op de terugweg naar het appartement voelde ik me plots onwel worden en kon Ineke nog net verwittigen. Even verloor ik het bewustzijn. Hoe ik terug op de kamer geraakt ben weet ik niet. Van mijn radio interview met MNM weet ik ook niet veel meer van, maar blijkbaar heeft er geen kat iets van gemerkt! Wat wel een opluchting voor me was.
Ik voelde moe en rustte wat op bed. Het feit dat ik in slaap dommelde deed me deugd en gaf me nieuwe energie. Toch bleef het me in mijn hoofd hangen, dit is geen leuke ervaring, ook al weet ik dat dit af en toe kan gebeuren.
We verzamelden met de hele Belgische delegatie, ons land werd immers voorgesteld op deze Paralympics. Netjes bolden en liepen we fier achter het bordje BELGIUM aan. We waren niet de enigen die voorgesteld werden.
We kregen een leuke opvoering van verkleedde mensen die ons verwelkomden. Ellen als delegatie verantwoordelijke mooi opgekleed in maatpak overhandigde een grote doos met onze typische Belgische chocolade.
Onze Belgische vlag werd omhoog gehesen met het Belgische volkslied wat toch wel een emotioneel moment was moet ik eerlijk toegeven.
Na dit mooie moment werd ik door mensen van televisie even aan de kant geroepen voor een interview.
Na het avondmaal werkte ik nog even aan dit verslag en kroop vroeg mijn bedje in.
Donderdag 30 augustus 2012
Vanmorgen kregen we hoog bezoek in ons Olympisch dorp. Prinses Astrid en prins Lorenz kwamen ons moed inspreken voor deze spelen. Prinses Astrid deed dit zowel in het Frans als in het Nederlands. Toeval of niet onze prins en prinses zijn ook marathon lopers en had ik aldus een fijne babbel met onze prins Lorenz! Hij heeft dit jaar blijkbaar ook de marathon van Parijs gelopen. Ben hem niet tegen gekomen.
’s Middags aten ze samen met de hele delegatie het middagmaal. Het was een heel fijn moment om te praten met deze mensen en te ondervinden dat het geen stijf deftige mensen zijn, maar mensen waarmee je een normale babbel kan doen!
Ook meneer konijn die de hele wereld rond reist was erbij en mocht mee op de foto! Geweldig!
Vrijdag 31 augustus 2012
Ik heb gelukkig toch nog goed kunnen slapen dankzij de goede massage van Rudi en het warmte pak tegen mijn rug de hele nacht!
De pijn is zo goed als weg net zoals de wolken en de regen. Een stralende zon in de lucht maakt dat ik me stukken beter voel. Toch ben ik nog wat moe, de pijn heeft me heel wat energie gekost. 100m Platte rust stond dan ook vandaag op mijn programma!
Zaterdag 1 september 2012
200m Sprint T52 Paralympics Londen
Al heel vroeg in de morgen werd ik wakker met een gezonde portie stress voor de wedstrijd. Je kent het gevoel wel van een hartje dat wat sneller slaat en de zenuwen die wat meer de bovenhand nemen
Ik werd opgebeld door de mensen van Q Music voor een interview wat rechtstreeks werd uitgezonden.
Na het eten trok ik me weer terug op mijn kamer om goed te kunnen rusten.
Ik pompte mijn banden goed hard op en keek mijn materiaal nog eens na en zag dat het goed was! Zoveel mogelijk reserve materiaal stak ik weg in mijn rugzak, je weet maar nooit!
Nu was ik gerust en kroop weer mijn bedje in om zo goed mogelijk te kunnen rusten.
Ignase die hier als technieker voor de fietsers aanwezig was deed uiterst zijn best om mijn wheeler op en top te laten blinken voor het grote moment. Grappig om zien hoe mijn wheeler op zijn kop lag op een tafel en Ignace met spons en zeep hem aan het opblinken was!
Om 17u vertrok ik met Rudi onze fantastische kiné richting stadion.
Op de warming up piste kon ik mijn wheeler volledig afstellen op de bochten en rechte stukken en baan 7 waarin ik zou moeten racen. Van de moment de dit piekfijn ingesteld was, was ik gerust en kon ik met een gerust hart er invliegen en begon me op te warmen.
Telkens weer werd ik naar de binnenbaan gestuurd om me verder op te warmen, maar daar veegde ik toch lekker mijn voeten aan! Ik moest toch het juiste baangevoel creëren he! Het voelde super aan en gaf me des te meer de kick om er in te vliegen like hell!
Ik ging even uit mijn stoel en kroop er later weer in en begon in te rijden voor de grote race. Veel had ik niet nodig. Ik voelde dat het goed zat! Om krampen te voorkomen kroop ik weer in mijn dagelijkse rolstoel. Niet veel later werden we opgeroepen om naar de eerste callroom te gaan (als men callroom zegt moest ik steeds aan een telefooncel denken maar dat was het niet hoor!). Dit is een ruimte voorzien voor atleten die zich moeten voorbereiden voor de wedstrijd.
Ik had het geluk een assistent te krijgen zodat ik zo lang mogelijk nog in mijn gewone rolstoel kon blijven zitten. Ons materiaal werd grondig gecontroleerd door de officials. Het merk dat op mijn wielzakken stond werd afgeplakt met tape. De man van de officials was blijkbaar al 20 jaar coache in het wheelen en prees me de hemel omdat ik zoveel reserve materiaal bij de hand had.
Vlak voor het vertrek naar de tweede callroom kroop ik in mijn wheeler en liet me de steile helling opduwen om mijn energie te sparen. Aan deze callroom konden we nog even onze startjes oefenen op de voorziene ruimte. Ik deed het gewoon één keer om een goed gevoel te hebben en ging erna weer netjes opzij staan om me te focussen op de race!
Andere wheelers in mijn categorie begonnen nerveuze bewegingen te maken om hun spanning te ontladen. Ik voelde me kalm en was er klaar voor!
Nu we de arena in mochten rijden was is één en al focus op mijn race! 80000 mensen juichten ons toe maar probeerde me er niet door te laten afleiden.
Nadat we een ronde gereden hadden namen we plaats aan de start. Baan 7 is niet mijn favoriete baan, maar kom, we gaan niet zitten jammeren!
Per baan werden de atleten voorgesteld aan het publiek en dan was het aan ons! Op het sein “On your Marks” bolden we naar de startlijn. “Set” met daarop het startsein gevolgd (ik dacht dat het luider zou geweest zijn) Ik had een zeer goede start en klopte tegen de hoepels van mijn wielen alsof mijn leven er vanaf hing. In een mum van tijd snelde ik de Japanse wheelster van baan 8 als een sneltrein voorbij.
Het verliep allemaal perfect tot dat mijn onderarmen begonnen te verzuren en ik mijn Canadese concurrente op het laatste nog voorbij zag komen. Als tweede zwoefde ik over de finishlijn wat een onbeschrijfelijk gevoel van voldoening gaf!
Het drong in eerste instantie niet door dat ik de zilveren medaille gewonnen had op de 200m!
Frederick van Heede onze marathon loper die samen met velen van ons Belgisch paralympisch team was komen supporteren sloeg de Belgische vlag om me heen. Ik werd toegejuicht door alle Belgen en de massa publiek wat echt een kick gaf!
Bij het naar binnen rijden kreeg ik vele felicitaties en deed ik het ene interview na het andere voor tv en radio zenders.
Binnen negeerde de Canadese wheelster me nog steeds, maar gelukkig had ik mijn babbel met de andere atleten. Ik kleedde me alvast om voor de ceremonie, maar waar waren mijn schoenen gebleven?
Als noodoplossing trok ik Ellen haar schoenen aan. Net op tijd was ik klaar om richting podium te bollen.
Het was erg pakkend voor mij om met de zilveren medaille op het podium voor een arena met 80000 mensen te staan, ik barstte uit in tranen terwijl de Canadese wheelster zonder enig emotie op het hoogste schavotje het Canadese volkslied zong. Van toen af had ik iets in mij dat zei: Mie, de 100m moet zeker mogelijk zijn!
Eens weer in het paralympische dorp kreeg ik een zeer fijne ontvangst op ons Belgisch stekje. De eerste medaille was binnen en hoopte dat er nog veel meer mochten volgen voor de Belgische delegatie!
Zondag 2 september 2012
Nauwelijks bekomen van mijn prestatie stond mijn gsm roodgloeiend. De ene telefoon na de andere door alle mogelijke media. Ik voelde me haast een telefoniste dan heb ik het nog niet over de eindeloos lieve sms en facebook berichten en mails.
Vandaag kwamen mijn ouders op bezoek in het paralympisch dorp. Met gastpassen mochten ze in het streng bewaakte dorp binnen. Nu konden we eindelijk een beetje bijpraten.
Michelle haalde vandaag de gouden medaille bij het paardrijden en was het dubbel feest voor de Belgen. We vierden dit met een glaasje dafalgan (cava)
Net voor het slapen gaan kreeg ik nog een deugddoende massage van kiné Rudi en kroop vroeg mijn bed in.
Maandag 3 september 2012
Mmmmmmmmmmmmmmm zalig! Vanmorgen bleef ik luilekker lang in mijn beddeke liggen.
Bij het ontbijt raakte ik aan de babbel met een Portugees. Heel toevallig had hij het over een zekere Melissa, hij had het toch wel niet over de dochter van coache Ineke zeker! Ongelofelijk!
Na het ontbijt nam ik weer platte rust om mijn batterijen voor woensdag weer op te laden.
Vaak stond mijn telefoon roodgloeiend van felecitaties en pers die het hele verhaal wilden weten.
Namiddag stond er een training op het programma. Deze werd een heel avontuur! De transportcamionette waar mijn wheeler in zat had de verkeerde bus gevolgd met als gevolg dat mijn wheeler even zoek was. Een klein uur later kon ik dan gelukkig toch aan mijn training beginnen!
Mijn training verliep super goed en gaf me des te meer vertouwen voor woensdag!
Op de terugweg mocht ik per uitzondering mijn wheeler toch mee op de bus nemen, oef, hier voelde ik me toch heel wat beter bij.
Mijn grote avontuur was nog niet afgelopen. Vanavond had ik een afspraak met mensen van het programma Ter Zake. Die zouden met een satelliet wagen tot aan het paralaympisch dorp komen voor een rechtstreeks interview.
Allemaal goed en wel, alleen, ……. We hebben ze niet gevonden. Vlak voor de uitzending werden we opgebeld dat ze in een bepaalde straat stonden we wisten niet waar die was. Om buiten het dorp te geraken moet je een reeks controles ondergaan waardoor je veel tijd verliest. Stef kwam eraan met de taxi maar we waren helaas te laat. Om gewoon het blokje rond te rijden moest hij de taxi chauffeur 10 pond betalen.
Zo sloot ik deze bijzonder avontuurlijke dag af.
Dinsdag 4 september 2012
De dag begon minder aangenaam. Het toilet was bezet voor meer dan een uur. Het is normaal dat een mindervalide atleet meer tijd nodig heeft dan een ander, maar na een uur wachten werd het toch wel hoog nodig dat ik kon gaan sonderen.
Ik dacht slim te zijn en trok mijn kledij aan om richting dining hall te vertrekken. Je houdt het niet voor mogelijk maar hier waren de toiletten ook bezet. Langzaam begon het te koken bij me vanbinnen. Het zweet brak me uit en begon te duizelen. Krokodillen tranen rolden over mijn wangen van frustratie. Ik was er zo de kop van in dat mijn etenslust ver te zoeken was.
Na wat rust op mijn bed kon ik alles weer wat relativeren en liet ik wat er gebeurt was achter me.
Namiddag masseerde Rudi mijn spieren nog eens goed los. De knoop in mijn bovenarmen baatte me toch wel enige zorgen. Geen nood, ik word hier super in de watten gelegd!
Tegen de avond aan kregen we het goede nieuws dat de medaille stand ondertussen op 4 stond. Michelle had met paardrijden weer fantastisch goud gehaald en het Boccia team haalde met grootse trotsheid brons! Het geluk kon niet meer op! ’s Avonds was er dan ook weer een feestje aan de office van de Belgen, maar helaas pindakaas, geen dafalgan (Cava) voor mij vanavond! Ik heb immers morgen nog een race te rijden!
PARALYMPISCH GOUD 100M SPRINT T52 Woensdag 5 september 2012
Ik heb vannacht super goed geslapen wat een goed gevoel geeft! Hoe het komt weet ik niet maar van ’s morgens af aan had ik een goed gevoel voor mijn 100m sprint race vanavond. Dit alles speelde een grote rol voor een betere voorbereiding. Het enige wat ik gedurende de dag deed was eten, drinken en slapen.
Bananen en sportdrank speelde ik met de vleet naar binnen. Eigenlijk veel te vroeg reed ik met Gino, Ineke en Rudy naar de warming up zone voor de race.
Nog steeds had ik alle stress en zenuwen onder controle. Ik kleedde mezelf om en wrong mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler.
Het inrijden verliep vlot en gaf een goed gevoel. Rudi masseerde mijn spieren nog eens goed met de BES&T sportmassage crème wat enorm deugd deed.
Ik wilde mijn spieren niet koud laten worden en wilde toch nog heel even inrijden vooraleer ik de callroom in moest.
Vlak voor het tijd was om de callroom klom ik weer in mijn dagelijkse rolstoel en hield mijn spieren warm met handdoeken
Eerste callroom nog niet in wheeler 5 min voor tweede callroom erin nr boven laten duwen in lange gang
In de tweede callroom testte ik één maal mijn start op de oefenbaan en keerde terug naar de plaats om te wachten. Terwijl ik de andere atleten krampachtige zenuwtrekjes zag doen voelde ik me nog steeds Zennnn.
Het was minstens even indrukwekkend als bij mijn 200m race om het machtige stadion binnen te rijden overladen vol met supporters. We bolden naar onze opgegeven startlijn wat voor mij baan zes was.
Voor het publiek en de camera werden we stuk voor stuk voorgesteld. Adrenaline stroomde door mijn lijf. Van de moment het sein “On your Marks” afgeroepen werd paste ik de truc van de psychologe toe en beeldde me in alsof ik super dringend naar het toilet moest.
Na het woordje “Set” klonk het startsein. Ik had een snelle start en klopte tegen de hoepels van mijn wielen alsof mijn leven er vanaf hing.
Plots zag ik het wieltje van mijn Canadese concurrente komen en dacht bij mezelf : “ik ga die nu toch niet laten winnen he, mijn ingebeelde wc deur is binnen handbereik nu!” Ik haalde alles uit de kan en haalde het! Ik krijste het uit van geluk! Dat ik de gouden medaille had, dat had ik op dat moment nog niet door. Ik was voor de Canadese, ik had haar terug met beide wieltjes ipv voetjes op de grond gezet. Terwijl ik mijn geluk uitkrijste had zij een gezicht tot op de grond. Een staande ovatie van 80000 mensen was een fameus kippenvel moment, dat garandeer ik jullie.
De Canadese wheelster zei misschien niets meer tegen mij, haar coache daarin tegen kwam me feliciteren wat hartverwarmend was.
Het was al laat, onze medaille uitreiking was jammer genoeg de dag nadien. Hoe laat het ook was, een groot deel van de Belgische delegatie stond me op te wachten om me te feliciteren, fantastisch!
Ik ging in de dining hall nog iets klein tussen de kiezen steken en kroop erna doodmoe mijn bed in.
9 september
Onze laatste dag op het paralympisch gebeuren in Londen.
Geen tijd om stil te zitten, Fredje van de Belgische delegatie moest vandaag zijn marathon lopen. Daar wilde ik kost wat kost voor gaan supporteren! Met een hele groep begonnen we aan een heus avontuur.
De metro nemen in Londen is al een avontuur op zich. Roltrappen op en af, de metro in of uitgaan is al een avontuur op zich! Maar goed dat ik sterke mannen bij me had! Jo was mijn paard van dienst. Het was best wel akelig om op zijn rug te zitten op de mega steile lange roltrap.
We hadden de perfecte locatie gevonden om te supporteren. We zagen hem maar liefst zes keer passeren en gilden de longen uit ons lijf om voor Fredje raketje te supporteren.
Hij heeft het super gedaan, met zijn bronzen medaille staat de medaille stand voor België op 7!
Op onze terugweg stopten we aan de Belgische ambassade waar we uitgenodigd waren voor een hapje en een drankje.
Toen we terug in ons dorp waren was het tijd om onze koffers te pakken.
’s Avonds konden we weer genieten van de mooie afsluitingsshow van de Paralympics. Het was alleen jammer dat we redelijk achteraan beneden zaten. Echt veel hebben we er niet van kunnen zien en de akoestiek was hier ook gene vette wat wel jammer was. Gelukkig stonden er grote tv schermen waar ik de prachtige opvoeringen kon volgen.
10° september
Al heel vroeg deze morgen zat ik aan het ontbijt in de grote dining hall.
Koffers werden klaar gezet voor in de bus te laden.
Het was aanschuiven geblazen eer iedereen op de bus zat. Het is ook een heel werk om al het rollend volk vast te maken in de bus. Iedere rolstoelgebruiker zat veilig vast in de bus, behalve ik, mij waren ze vergeten, niet erg dan had ik onderweg weer een klein avontuur.
In het station kregen we in de launch bar een glaasje daffalgan aangeboden, en aan het perron nog een keer waar we feestelijk onthaald werden door de fanfare.
Op trein zat ik in de wagon bij de rugby spelers. Net zoals op de heenweg kregen we hier een lekkere menu voorgeschoteld en …… een glaasje dafalgan, jongens, dat komt niet goed zeg!
Ik bolde eens door naar de andere wagon, ik had het geluk met mijn smalle rolstoel net tussen zetels te kunnen. Hier was het dolle pret en werd luidkeels geroepen: “waar is da feestje?” Wat een lol!
In het station van Brussel werden we feestelijk onthaald met ………..bubbels J! Vele mensen stonden ons op te wachten en juichten ons toe. Er werden vele foto’s getrokken en werden door de pers geïnterviewd.
Mensen die ik al jaren niet meer gezien had stonden me op te wachten zalig! Jammer genoeg had ik weinig tijd om bij te praten, ik had immers nog een afspraak bij het tv programma Reyers Laat. Meter Lieve Bullens en Walter chocolat kidnapten me naar het vrt gebouw waar we vriendelijk ontvangen. Ik had er een leuke babbel met de sympathieke vrouw van Vincent Company.
Het was een zeer fijn interview, hier had ik ook geen tijd om na te praten, er stond me in mijn thuishaven Diest nog een grote verassing te wachten. Met meter Lieve Bullens en Walter Callebout (meneer chocolat) reed ik volle speed richting Diest city.
Een beetje buiten de stad werd ik opgewacht door Flor Koninckx met zijn cabrio. Hij zei dat ik op de kofferbak mocht gaan zitten, maar ik zag mezelf er al afvallen aangezien ik geen buikspier werking meer heb. Ik stelde voor om met rolstoel op de achterbank te gaan zitten. Het ging perfect! Ik zat net in de pausmobiel J.
Zo reden we de stad in. Daar wist ik echt niet wat ik zag! Ik had gedacht aan een klein verwelkoming feestje. Ja watte, het leek er meer op dat er een bekende popvedette optrad, zo immens veel volk! Ik kreeg er een emotionele krop van in de keel. We reden tussen de massa door richting stadhuis. Ik gaf links en rechts enkele high fiven met de mensen. Zo veel mensen manneke lief!
Er waren optredens van bekende Diestenaren Lilian Saintpierre, Kathleen Vandenhout, Guy Swinnen, Bert Voordeckers. Ook Jef De Smedt (de Jan van familie) stond me ook op te wachten aan het stadhuis, zo fijn!
Ik bolde naar het podium en werd weer overdonderd door de massa die er stond speciaal voor mij. Men kwam naar mij met de micro voor een interview. Het eerste wat er in mij opkwam was de feestsfeer in de trein: “Waar is da feestje?” Alle mensen op de markt riepen terug: “hier is da feestje!” Nee mannekes, in Diest is da feestje! Ik kreeg een emotionele brok in de keel. Brenda en Stijn kwamen met een gigantische taart naar boven toe die er bangelijk lekker uit zag!
Een paar helpende handen heften mij met rolstoel en al op en zetten me beneden op het marktplein waar ik massaal veel felicitatie knuffels en kussen kreeg. Het waren zoveel mensen dat ik nauwelijks de kans had om met iedereen een babbel te doen.
In de late uurtjes ging ik naar huis en plofte ik met een zaaaaaaaaaaaaaaaalig gevoel op bed!
Mijn armen zijn van de wedstrijd gisteren toch wel erg open geschuurd en mijn spieren voelen stijf aan. Gelukkig kon ik vandaag terecht bij meter Lieve Bullens voor een super Bodyettics edelsteen massage.
De massage techniek en de stenen hadden een wonderbaarlijk effect op mijn spieren. Nieuwe energie voelde ik stromen door mijn lichaam, echt bangelijk!
Thuis bracht ik alles in gereedheid voor The Classic Run in Tessenderlo waar ik elk jaar opnieuw naar uitkijk om aan deel te nemen. Mijn banden pompte ik weer goed hard op en controleerde alles meerdere keren.
In de Mosterdpot maakte Petra nog een lekkere spaghetti voor me klaar.
Mijn ouders pikten me op en reden samen naar Tessenderlo, the place to be! Het was er al flink druk aan het worden.
Op het wedstrijd secretariaat in de sporthal haalde ik mijn Lucky number 1158. Zorgvuldig kleefde ik hem met tape op mijn wheeler.
Jurn die met zijn gewone rolstoel de 4km zou rijden was met zijn familie ook al gearriveerd.
Vooraleer ik richting start bolde voerde ik mijn routine lijstje weer uit. Ik smeerde mijn arm spieren en schouders weer in met mijn BES&T sportmassage crème. Mijn spieren voelden fris aan, ik was klaar voor de start!
Ik wrong mezelf weer in het smalle zitje van mijn wheeler, trok mijn handschoenen aan en bolde langzaam richting start.
Er waren vele mensen op wandel in Tessenderlo dorp. Ik mocht tot de eerste startbox bollen. Vele mensen die ik ken waren gearriveerd om zelf deel te nemen of om te supporteren, super leuk!
Er stonden heel wat toppers aan de start die aan de olympische spelen zullen deelnemen. Ze kwamen onder andere uit Kenia, Marokko, Duitsland, …
Omdat mijn zicht zo achteruit is gegaan zie ik niet naar waar de bochten gaan en vroeg ik achter begeleiding. Blijkbaar was dat een probleem, ik moest eerder een mail hiervoor gestuurd hebben. “Mannekes” dacht ik bij mezelf “hoeveel jaren doe ik hier al mee?????” Uiteindelijk kwam er uit de bus dat iemand met de moto voor me zou rijden tot dat lopers me zouden inhalen en daar kon ik vrede mee nemen, dan kon ik immers mijn voorgangers volgen.
De klok tikte verder en ik zette me schrap voor de start. Ik mocht enkele seconden voor de lopers starten om ongevallen te voorkomen, ik ben immers niet zo snel gestart als de lopers. De seingeefster deed teken dat ik mocht starten en gaf er meteen een lap op. Ongelofelijk hoeveel ik mijn naam uitgeschreeuwd hoorde door het volk was fantastisch! “Allé Wielemie, alle Mie, alle Marieke!!!!!!!!!!!!” Waaaaaaaaaaaaaaaw!!!!!
Er waren vele moeilijke bochten van 90° waar het oppassen geblazen was om niet om te kiepen. Het fijne aan dit parcours is dat het parcours 2x door een feestzaal loopt. Toen ik hier door bolde stak ik beide armen in de lucht en riep “olé” waarop het volk weer juichte, fantastisch!
De wedstrijd van gisteren zat echt nog in mijn armen en dat voelde ik hard tijdens de tweede ronde toen ik de berg moest beklimmen, hier werd ik dan ook ingehaald door vier koplopers. Ik bleef het beste van mezelf geven maar het was moeilijk.
Voor de weg naar de aankomst moest ik een stukje door het gras wat echt wel moeilijk bolde. Over de piste bolde ik richting finish. Ik eindigde als vijfde in totaal en eerste vrouw. Ik was best wel fier op mijn resultaat. Alleen,……………. Ik werd warm onthaald door mijn ouders en vrienden, maar de organisatie daarin tegen. In de eerste plaats voelde ik me echt teveel. Alle aandacht ging naar de lopers die voor en achter me finishten, ik stond maar langs de kant. Er werd over gegaan naar de podium plaatsen. De eerste mannen en vrouwen werden naar het podium geroepen voor de prijsuitreiking. Maar niets voor mij. Ik was diep teleurgesteld. Ik had hier even hard voor moeten werken en heb even hard afgezien, het is niet niets wat ik hier weer presteerde en voelde me nu echt te veel als rolstoelatleet.
De mensen van de organisatie konden mijn verontwaardigde blik zien en deed hen beseffen dat dit niet juist was en werd er uiteindelijk een klein woordje gedaan en kreeg ik een bos bloemen.
Het bleef toch wel in keel hangen moet ik toegeven. Ik kleedde me om en trok met vrienden Tessenderlo dorp in om van de sfeer te proeven. Er was een massa volk op trot. Ik had er honger van gekregen en genoot van een lekkere vettige kermis friet.
Op onze weg naar de wagen genoten we van het prachtige vuurwerk. Ons Zenn vond het maar niets.
De weg naar de wagen was nog een groot avontuur. Henny en Bart hadden hun wagen geparkeerd op een grasveld aan de tennis waar ze op geleid werden. Heel tof, alleen…………. Er is ’s nachts geen licht en het was een heel eind in de pikkedonker bollen. Spannend hoor! Met het schaarse licht van de gsm probeerden we de weg te vinden. Niet gewoon hoor. Toen we eindelijk de wagen vonden juichten we luidop van geluk en hoorden we mensen lachen met onze vreugde kreet, die zullen ook op zoek geweest zijn naar hun wagen.
Vandaag vond het Belgisch kampioenschap handbiken plaats in Oevel. De wheelers werden uitgenodigd om een demonstratiewedstrijd wheelen te doen.
Henny stond meteen paraad om me veilig tot Oevel te brengen met mijn hele hebben en houden.
Ongeveer hetzelfde ogenblik dat we arriveerden op het wedstrijdgebeuren arriveerde coach Ineke ook die speciaal uit Nederland afgezakt was.
Het begon regen te druppelen. Ik nam het zekere voor het onzekere en spoot mijn wielen met de spuitbus harslijm van Sam.
Op zulke wedstrijden is het altijd super leuk oude bekenden tegen te komen en weer herinneringen op te halen. Ook buren Kimberly en Philippe waren naar Oevel afgezakt om te supporteren.
Ik smeerde nog snel No Limits van BES&T op mijn armen ter voorkoming van verzuring en wrong mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler. Het was op dat moment nog droog waarvoor ik zeer content was.
Het was ondertussen hoog tijd om richting start te bollen. Met zijn drietjes stonden we aan de start. Rafael uit Nederland, Sam en ik.
Meteen maakte ik al een blunder, ahum, ik had het startschot te laat gehoord waardoor ik meteen op achterstand kwam, maar geen nood ik had de jongens zo weer ingehaald en reed gedurende drie ronden aan kop. De andere twee jongens kwamen wieltje zuigen. De laatste bocht van het parcours was super gevaarlijk, wel drie keer reed ik deze op 2 in plaats van drie wielen en hoorde je bibi krijsen van het verschieten.
Na de derde ronde begon het toch wel niet te regenen zeker! Meteen verloor ik grip op mijn hoepels. Mijn armen schoven als hel, mijn armen waren helemaal open geschuurd. Echt frustrerend! Ik haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat regenweer!!!!!
Sam en Rafael hadden wel nog grip, Sam stak me voorbij, Rafael was zo geweldig om me voor te rijden en me aan te moedigen om vol te houden. Schitterend!
Ik kwam terug korter en korter bij Sam. Net voor de bocht zei hij: “ga maar voor, jij bent toch sneller.” Ik reed hem voorbij en reed Sam uit de wind en hij kon rusten. De laatste 200m stak hij me toch wel niet weer voorbij zeker!
Rafael was ik onderweg kwijt geraakt. Toen ik finishte zag ik hem langs de kant staan. Ik was erg verbaasd, blijkbaar had hij een lekke band gereden.
Ik was zo vuil als het straat en mijn armen waren helemaal open geschuurd. Op het toilet aan de lavabo kon ik mezelf een beetje opfrissen.
Met de hele groep konden we nagenieten aan tafel met een lekkere BBQ.
Ondertussen was het Belgische kampioenschap aan de gang en ging ik ook supporteren voor de mannen. Het viel me op dat het enkel mannen waren die hieraan deelnamen wat eigenlijk wel jammer is! Ze vlamden tegen hoge snelheden de straat door. Niet alleen handbikers maar ook driewielers. Knap om aan te zien. Ook hier was het een spannende strijd.
Enkele meiden bekend van de Pedaalridders op tv stonden ook te supporteren. Het was een hele fijne kennismaking met deze sympathieke dames!
Voor de prijsuitreiking mocht ik plaats nemen op het grote podium en mocht er een woordje uitleg geven over mijn carrière en het wheelen.
Graag wil ik de organisatie van het Bk Oevel bedanken voor de prima organisatie en de fijne ontvangst!
Met gemengde gevoelens pakte ik mijn koffer om morgen 2 dagen vroeger dan voorzien te vertrekken richting Groningen. Ik hoor jullie al denken: “gemengde gevoelens????”
Vrijdag avond kreeg ik een mailtje in mijn mailbox waar ik te horen kreeg dat een Griekse classificatie arts protest aangetekend had tegen de categorie die ik toegekend kreeg door zijn drie collega’s die me in Kroatië nauwkeurig gekeurd hadden. Ergens ben ik wel blij dat alles zo grondig bekeken wordt om een eerlijke wedstrijd te hebben, maar anderzijds bracht het een hoop stress en organisatie met zich mee. Tegen maandag avond moest er een nieuw doktersverslag binnen zijn, probeer op een vrijdagavond nog maar eens een dokter vast te krijgen die dat op zulke korte tijd wil en kan doen. Ik kon mijn arts vrijdag niet meer bereiken en heb het hele weekend met een serieuze mentale dobber gezeten. Ik kwam tot het besef dat als ik een andere categorie zou toegekend krijgen dat dit het einde van mijn rolstoelracen carrière zou betekenen. Om in een hogere categorie altijd als laatste moeten eindigen, daar heeft niemand zin in.
Maandag vroeg in de ochtend kreeg ik mijn lieve arts te pakken en beloofde het tegen ’s avonds in orde te maken. Wat ben ik haar dankbaar! Er viel al heel wat van mijn schouders toen dit in orde was en coache Ineke kon me oppeppen. Dit komt blijkbaar vaak voor.
Ook de planning om naar Groningen te rijden werd ook grondig in de war gegooid nu ik 2 dagen eerder moest vertrekken. Mijn ouders die me normaal tot bij Ineke zouden brengen waren morgen belet. Ik ben een grote gelukzak dat ik hier ook alweer kan rekenen op goede vriendin Henny die morgen speciaal voor mij een halve dag verlof neemt om mij te brengen.
Donderdag 21 juni 2012
Ik had eigenlijk best nog wel een drukke voormiddag eer ik naar Groningen vertrok. Bij Bioracer kon ik nog wat extra kledij gaan halen waar “Belgium” op stond.
Voor mijn vertrek ging ik ’s middags nog snel mijn laatste Mosterdpot frietjes eten voor langere tijd. Het was weer voor duimen en vingers af te likken!
Thuis keek ik nog snel alles eens na of ik effectief alles wel bij had en Henny kwam er al aan om alles in de wagen te laden.
“De trein, altijd een beetje reizen.” Ja watte! Een vriend van Henny zou ons vergezellen naar Breda toe, hij zou om half 1 arriveren met de trein in het station van Diest. Doe er maar op zijn minst drie kwartier bij hoor!
De lange rit ging snel voorbij door de fijne babbel met Henny en Tom in de wagen. We werden in Breda vriendelijk onthaald door Ineke en haar dochter Melissa. Mijn hele verhuiswagen werd overgeladen naar de wagen van Ineke en waren we klaar om onze lange rit richting Stadskanaal in te zetten.
Het was echt best wel lang rijden, ook al was er af en toe een file, de tijd ging snel voorbij. Onderweg zei Ineke: “het stinkt hier, het zal die eend voor ons wel zijn” Ik maar zoeken achter een eend, maar blijkbaar bedoelde ze het 2 pk wagentje voor ons. Toen ik haar zei dat wij dit een geit noemen proesten we het beiden uit van het lachen! Ik was wel blij toen we aankwamen aan onze bestemming die fantastisch mooi in het midden van de natuur gelegen is.
Er waren al heel wat atleten aanwezig. Sommigen waren al sinds maandag hier en mag ik eigenlijk toch nog wel van geluk spreken dat ik vanavond pas hier moest zijn. Morgen vroeg om 9 u is immers mijn keuring.
In de eetzaal kwam ik de Griekse atleten weer tegen die ik eerder in Kroatië ontmoet had.
Ik heb hier een super mooi appartementje met een terrasje aan, ja, ons Mie en Zenn hebben het hier wel naar hun zin!
Ondertussen heb ik al 2 Turkse wheelsters ontmoet. Het was moeilijk communiceren omdat ze haast geen Engels kunnen. Met handen en voeten uitleggen lukte ook. Ze waren doodsbang van Zenn. Het ziet er dan ook zo’n monster uit “ahum”.
Met het schrijven van dit verslag sluit ik mijn dagje af.
Vrijdag 22 juni 2012
Vannacht was ik vaak wakker, waarom weet ik niet. Omstreeks half acht zat ik al aan het ontbijt in de grote zaal. Ik heb me serieus geërgerd aan de dame achter het buffet. Ze zag me sukkelen dat ik een kommetje voor de muesli niet te pakken kreeg en liet me maar doen met als gevolg dat mijn bekertje met fruitsap ook nog eens over me heen kiepte. Dat begon al goed.
Vandaag was het D day voor mijn herkeuring. In de inkomhal kwam ik de Griekse classificatiearts tegen die protest had aangetekend tegen mijn categorie. Een beetje schijnheilig deed hij met me een praatje.
Om 09.00u mocht ik bij de classificatie artsen binnen voor het “verhoor”. Een Finse dame en een heer uit Nederland.
Ze stelden verschillende vragen en vroegen achter mijn hele ziekteverloop waarbij ik hen de hele uitleg van begin tot einde gaf. Het probleem is dat de Diagnose Reflex Sympatisch Dystrofie wat men er in 2001 op geplakt had, geen diagnose is voor ipc en met als gevolg dat ik geen keuring krijg. Om een keuring te kunnen krijgen moet je een diagnose hebben dat in hun boekjes staat.
Ik kan u verzekeren, op dat moment stortte mijn wereld in! Dikke tranen rolden over mijn wangen. Wil dit einde carrière zeggen? Ben ik dan gedoemd om als een ouwe zeur in de zetel te zitten niksen? Geen keuring = geen wedstrijden. Kei hard zijn ze.
De classificatie artsen zagen nog hoop, ze waren overtuigd dat er meer achter mijn aandoening zit en raadden me aan weer op onderzoek te gaan wat bij mij als een hamer inslaat. Ik heb in der tijd besloten nooit meer onderzoeken te laten doen omdat ik er zo ongelukkig van werd en weer wilde gaan leven. Dan maak je uiteindelijk iets van je leven en dan gebeurt er dit!
Ik snap het allemaal niet meer hoor! Men zit mensen aan te sporen om aan sport te doen en als puntje bij paaltje komt mag je niet sporten omdat je aandoening niet op het lijstje staat. Blijkbaar ben ik hier ook niet de enige. Blijkbaar worden er meer mensen naar huis gestuurd omdat ze een zeldzame ongekende aandoening hebben. Ik kan het je verzekeren, je wordt mentaal gekraakt! Mindervalide sportwereld is een kei harde sportwereld blijkt nu.
Ondertussen waren er nog mensen van de Belgische delegatie gearriveerd ook zij waren verontwaardigd van het nieuws.
Op dit IPC wedstrijd waren ze zelfs zo grof om mijn toegangspasje meteen van me af te nemen en werd van de deelnemerslijst geschrapt alsof ik een misdadiger ben. Nu pas krijgen er mij echt boos, dit is er over!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Met tranen in mijn ogen pakte ik mijn koffers weer in en knutselde ik mijn wheeler weer uit mekaar.
Aan de organisatie ben ik in zeer negatieve zin geschrokken, De Belgische bond daarin tegen in uiterst positieve zin! Die doen meer dan hun uiterste best om oplossingen te zoeken, ongelofelijk! Zelfs hun vrije dag zouden ze er voor opofferen.
Zaterdag 23 juni 2012
Om gisteren de slaap te kunnen vatten nam ik een slaapmiddel in. Ik heb mezelf in slaap gehuild.
Vanmorgen pakte ik mijn laatste spulletjes in en ging met de andere Belgen naar het ontbijt.
Ik voel me nog steeds een misdadiger omdat ik zo plots bruut moet vertrekken. Momenteel zit ik een zwaar mentaal dieptepunt.
Dankzij revalidatiearts Audoor in Diest hoop ik snel afspraken te hebben voor onderzoeken die duidelijkheid kunnen brengen zodat ik eventueel deze week terug kan gaan voor een nieuwe keuring. Er is nog steeds kans voor Paralympics.
Ik besef maar al te goed dat de tijd extreem kort is om dit complex ding bij mij te onderscheppen. Maar kom, ik waag mijn kans, je weet maar nooit!
Samen met Ineke reed ik weer huiswaarts met een dikke brok in mijn keel. Mijn grote geluk is dat ik met mijn engelbewaarder en tevens coache Ineke hier was. Zonder haar weet ik niet wat ik zou gedaan hebben. Ze is voor mij het beste wat me ooit kon overkomen. Thanks Ineke voor alles wat je voor me doet friends 4 ever!!!
Ik was zo moe van de mentale strijd dat ik haast de hele terugweg in de auto sliep.
Bij Ineke thuis werd ik door mijn ouders opgepikt die al even aangeslagen waren door de gebeurtenis.
Ineke Boekelman, medewerkers van Belgium Paralympic Team, mama en papa, Henny, ik ben enorm dankbaar voor jullie gedane inspanningen!
Het was vandaag braderij in Diest, ik heb er even rond gebold maar ben er niet bij. Ik moet mijn tranen constant bedwingen, ik voel me zo leeg.
Vrienden proberen me op te vrolijken en luisteren naar mijn verhaal, heel lief maar de mentale pijn blijft jammer genoeg hangen.
Het begon met een stom facebook berichtje “Wielemie zoekt chauffeur” waar ik onmiddellijk op heel wat positieve reacties kon rekenen.
Henny was één van die mensen die positief reageerde en met mij op pad wilde gaan richting Zele voor een sprint race. Op dat moment had ik deze lieve dame nog nooit eerder gezien of gehoord. Ik kende haar enkel van het antwoord zinnetje op mijn fb vraag. Fantastisch niet?!
Precies op het afgesproken uur arriveerde ze vanmorgen bij me thuis. Zonder mekaar te kennen klikte het meteen en beloofde het een leuke dag te worden.
De wheeler en al mijn spulletjes voor de race werd in de wagen geladen en we konden richting Zele vertrekken. De rit verliep zeer vlot en waren we aldus snel ter plekke. We reden zelfs bijna the place to be voorbij. Het lag wat onduidelijk achterin.
Ik was niet de eerste wheeler die arriveerde. Raphael bolde er al rond met zijn rolstoel.
Achter een tuintafen onder een parasol zaten 2 dames aan de inkom waar bezoekers konden inkom betalen en deelnemers zich konden aanmelden. Voor elk sprint nummer waar ik aan deelnam moest ik op aparte rode fiches mijn gegevens invullen.
Ik kreeg het nummer 9002 dat ik zorgvuldig achteraan op mijn wheeler plakte. Raffaële en ik kropen alvast in onze wheeler om op te warmen. Zenn keek me met droevige oogjes aan maar bleef braaf bij Henny zitten. Het was tijdens de opwarming soms slalommen tussen de hordes door maar de armen zaten goed en het goede gevoel was er meer heb je niet nodig.
Ondertussen waren coach Ineke en Luna uit Nederland ook gearriveerd. In afwachting ging ik terug even ik mijn rolstoel zitten. Opwarmende valide atleten is een spektakel zich om te zien. Ze zwieren hun benen van links naar rechts alsof het niets is. Stretchen als slangen mensen, en als ze zich klaar maken om uit de startbokken te schieten schoppen ze soms hun benen naar achter zoals een paard dat in galop gaat slaan. Ja, soms moest ik echt mijn lach inhouden. Er waren immens veel atleten die klaar stonden voor de start.
Poolstok springen vind ik een enorm knappe sport om naar te kijken. Ik zou het nooit zelf durven doen!
Discus werpen, ver springen, speerwerpen, allemaal disciplines die hier in Zele vandaag aan bod kwamen.
Op de baan kwam eerst het horden lopen aan bod. Super om te zien, petje af hoor lopen en dan ook nog eens over die hordes springen.
Een half uur voor onze 100m sprint zou van start gaan zei Ineke tegen ons om al in onze wheeler te kruipen. Er waren zo veel reeksen die de 100 meter moesten lopen dat de starttijd ongelofelijk uitliep. Een uur nadat onze start gepland was hadden we onze 100 meter nog steeds niet kunnen racen. Ja, leuk is wat anders als je zo dubbel geplooid zit in je wheeler.
Ik was blij dat we EINDELIJK aan de startlijn mochten plaats nemen. Een vrouw met een fluitje in de mond zei tegen Luna en mij in welke baan we moesten rijden. De man riep: “op uw plaatsen, klaar” en dan schoot hij met een pistool in de lucht.
Wat een knal zeg! Ik ging er dan ook als een echte “knaller” vandoor en het ging “patat” goed. Omdat wij wheelers een stuk lager zitten dan de lopers reden wij zogezegd onder het oog van de finish computer door. Voor ons zouden ze “het oog open gooien” Ik vond het wel grappig gezegd. Zo gezegd zo gedaan het “open gegooide oog” stelde op mijn 100 meter een tijd van 20’40” met deze tijd heb ik mijn persoonlijk record verbeterd en bij deze ook weer een nieuw Europees record neergezet jiehaaaaaaaaaaaaa!
Ons Zenn was weer zo blij dat ze me weer zag dat ze op mijn schoot sprong en me weer helemaal begon af te likken. Rafaëlle moest zijn 100m helemaal alleen afleggen maar deed het prachtig! Wat er zo leuk was aan deze race was dat er vele supporters langs de kant stonden die de wheelers enorm aanmoedigden, fantastisch!
Voor mijn 800 meter sprint moest ik héél lang wachten. Echt niets voor mij. Ik voel me altijd na een tijd moe en slecht. Ook hier was dit het geval. Een dikke 2u na schema tijd kon ik van start gaan. Ditmaal stond ik ook helemaal alleen aan de start. Het luide schot klonk. Ik ging er met een vaart vandoor maar vrijwel meteen begon ik te draaien en verzuurde meteen alhoewel ik mijn BES&T sportmassage crème op mijn spieren gesmeerd had. Ik heb 800m gevochten en had echt geen goed gevoel en toch was ik minder dan 1 seconde trager dan het Europese record! Ik weit het echt aan de lange wachttijd dat ik me zo slecht voelde. Zelfs mijn maag begon de protesteren en bleef me draaierig voelen.
Ik at 2 broodjes en dronk een energie drankje in de hoop dat het daaraan lag maar dat was het blijkbaar niet. Weer een hele tijd later konden Luna, Raffaële en ik ons eindelijk naar de start van de 200 meter begeven voor ons laatste onderdeel van deze dag. Ik was alles behalve nog geconcentreerd maar probeerde er het beste van te maken. Het startschot klonk en ik gaf weer het beste van mezelf. Toen ik uit de bocht gevlogen kwam klopte ik toch wel niet naast mijn stuurstang zeker waardoor ik kostbare tijd verloor. Misschien reed ik hierdoor geen nieuw Europees record maar zat toch kort bij mijn tijd dat ik in Kroatië reed.
Ondanks de lange vermoeiende dag ben ik fier op mezelf wat ik hier weer gepresteerd heb vandaag!
Graag wil ik vooral coach Ineke bedanken om alles voor ons wheelers in goede banen te leiden. Ook de organisatie van deze sprint race in Zele wil ik bedanken om ons wheelers op het laatste nippertje nog op te nemen in het drukke programma.
Henny laadde mijn materiaal weer in de wagen en konden we weer huiswaarts keren. Op radio berichten hoorden we van het zware onweer en extreme regenbuien. Wij zijn er volledig aan ontsnapt we hebben enkel minimale druppeltjes gehad, voor de rest niets!
We stopten bij het huis van Henny en Bart waar de dafalgan (Champagne) al klaar stond om te klinken op mijn nieuw Europees record. Kan je het voorstellen? Mensen die je een dag voordien niet eens kende, vandaag was ik bij hen aan het champagne drinken en mocht ik mee aan tafel schuiven waaaaaw! Ik heb 2 super goeie vrienden erbij! Bedankt Henny en Bart, jullie zijn schatten!
