Om zes uur deze ochtend liep de wekker af. Met slapende oogjes sleurde ik mezelf uit bed en maakte me klaar. Er stond op deze dinsdag ochtend iets leuks op mijn programma. Ik zou samen met marathon loper Fred en handbiker Wim de beursbel gaan luiden in Brussel. Mensen van het vtm programma “Voor de show” zouden me vergezellen voor hun opname. Ik keek echt uit naar dit gebeuren maar de geluidsman was te laat op de afspraak. Ongedurig keek ik op mijn horloge en zag de minuten verder tikken. Mijn hoop om er op tijd te zijn zakte langzaam in mijn schoenen. Voor een beursbel kan je niet te laat komen, die moet op het juiste tijdstip geluid worden.
Met de wagen gaan was ondertussen geen optie meer, we zouden al onmiddellijk lang in de file staan. Ik had eerlijk gezegd ook geen zin meer om te gaan en was boos.
De enige alternatieve keuze dat we hadden was de trein nemen tot Brussel. Maaaaaaaaaaaaaaaaar: als rolstoelgebruiker moet je normaal minstens twee dagen op voorhand verwittigen wanneer je waar met de trein reist om op de trein te geraken. Er was geen keuze. Een neen hadden we, een ja konden we krijgen en waagden onze kans.
In het station van Diest werden we meteen verder geholpen en het was geen probleem om met de trein naar Brussel te rijden. (Als je maar een bekende kop hebt dan kan er veel ;-))
Met de trein, altijd een beetje reizen ….
Omdat we snel moesten zijn en de weg niet wisten namen we een taxi richting beurspaleis, maar dat was buiten de Brusselse files gerekend. De taxi chauffeur haalde toeren uit om tijd te winnen. Hij reed over tramspoor en wegen met grote gaten, echt zot! Toen we helemaal vast zaten in het verkeer vroeg ik of het nog ver was aan de taxichauffeur. 400m Zei hij in het Frans, eruit, snel te voet dat was de enige optie om nog op tijd te komen. Ongerust begon de taxichauffeur met luidere stem te zeggen “payer, payer!”
Net 5 minuten voor de beursbel geluid moest worden waren we ter plekke, oef, een heel hoopje stress dat van me afviel!
Samen met Frederick de marathon loper en Wim de handbiker zorgden we voor een oorverdovend geluid toen we de klok luidden. Ik denk dat ze we zelden zo’n luide en lange bel hebben gehoord.
Achteraf konden we nog gezellig napraten. Onze terugreis verliep heel wat meer ontspannend. Aan het station was alles netjes geregeld me op de trein en er weer af te helpen
We kwamen veilig van ons avontuur weer aan in thuishaven Diest.
Ik nam even mijn rust want ik had nog een druk programma. ROB tv kwam nog langs voor een interview op de lokale tv en Jaak Pijpen kwam me ook nog interviewen voor een artikel in het dierenmagazine Woef.