Auteur: Wielemie

Veel geslapen heb ik niet vannacht. Ik was nog steeds zo een beetje in euforie gevoel van mijn 3 gouden medailles op het wk wat ik na alle ellende en problemen met de gezondheid zeker niet verwacht had. Maar je ziet wel, waar een wil is is een weg! Om 3u moesten we al beneden aan de receptie zijn om te controleren of alle sportmateriaal zonder stukken en brokken gearriveerd was aan het hotel, om half 4 vertrok onze bus gevolgd door een camion vol geladen met onze bagage en sport materiaal.
Op de vlieghaven was er alweer een gezever omwille van ons Zenn wat een onrein dier is hier in dit land. Sophie en ik moesten weer ergens gaan zitten waar niemand ons kon zien. Het werkte echt op mijn zenuwen! Eerst wilde ze Zenn in een kooi vervoeren waar ik het zeer moeilijk mee had en een traantje weg pinkte. Een vrouw die er werkte merkte het op en kon regelen dat Zenn er niet in moest blijven zitten oef, een pak van mijn hart. Vlak voor boarding moesten we vliegensvlug naar het vliegtuig. Zenn mocht geen cm van me vandaan of ik kreeg al tegen mijn voeten. Het kon niet snel genoeg gaan aan het vliegtuig waar Peter al een tijdje op zo’n ongemakkelijk smal stoeltje zat om op het vliegtuig naar zijn zitplaats te brengen. Bij mij moest het snel gaan en werd ik in zo’n stoeltje gedropt en ging zelfs voor Peter het vliegtuig op ik vond het eigenlijk wel erg voor Peter. Ze rolden me tot helemaal  achteraan op de laatste rij in het vliegtuig waar ik 2 zitplaatsen voor mezelf had en plaats op de grond voor Zenn. Maar ons kleine verwende miss zat liever bij t baasje op de zetel 😜.
Ik heb tijdens de lange vlucht veel geslapen wat gegeten en een film gekeken en vlogen de uren letterlijk voorbij. In Zaventem begon het normale leven weer voor Zenn. Nu konden we rustig onze bagage van de band nemen en bij het naar buiten rijden naar de aankomsthal met ons hele hebben werden we mega onthaald door allemaal Wielemie supporters die ons toe juichten en zongen. Zeer mooi, zo fijn om zo ontvangen te worden. Echt een moment om te koesteren. Mijn materiaal werd verdeeld over 3 wagens. Leen en Peggy brachten Sophie en mij weer naar huis waar we weer aangenaam verrast waren om thuis te komen in een mooi versierd huis. Na het uitpakken van al mijn materiaal was het hoog tijd om nog eens een lekkere vettige friet te eten!! Smaken dat dat deed! Mmmm ik was het eten van Doha al lang moe gegeten.

Godmiljaar, Ik heb mega helse nacht achter de rug! Omstreeks 5u in de ochtend kon ik wat slaap w maar was alweer wakker omstreeks half 7. Ik voelde me alles behalve goed. Ik rilde van de kou terwijl het 35 graden was. Buiten. Tijdens de opwarming voor mijn wedstrijd voelde ik me slap en het zat me niet echt mee. Ook al zat het em niet mee vandaag. Ik wilde perse kost wat kost deelnemen aan de race en liefst van al winnen! De opwarming verliep moeizaam maar ik haalde al mijn moed bijeen en zag alle beelden van pech en ellende die ik de laatste jaren heb moeten doorstaan.
Deze keer zat ik niet Veerle in de Callroom maar met onze kine Julien. Ook al is Julien iemand die ik graag heb, ik miste toch even de goede zorgen en gezelschap van Veerle die toch ondertussen na al wedstrijden en die al mijn noden en zorgen ondertussen ook al mijn gewoontes en noden uit haar duimpje kent.
Op het einde van de voorlaatste callroom smeerde Julien mijn spieren nog in en nam ik nog een grote slok Hetbalife en nam afscheid van Julien en bolde door naar de laatste callroom vlak naast de piste. Toen het onze beurt was mochten we eerst een rondje los rijden op de wedstrijd piste. Ik hoorde langs verschillende hoeken van de piste mijn naam roepen. Er waren veel Belgen die hier in Qatar wonen naar het stadion afgezakt om te komen supporteren! Zalig gewoon!

Ik maakte me klaar voor de start en probeerde mezelf op te jutten voor de start.
Toen ik het gekende zinnetje “On your marks” hoorde begon de spanning al wat te stijgen en had er zin in om nog eens goed te knallen op mijn favoriete nr de 400m bij de “set” ademde ik diep in en bij het startschot blies ik alles uit terwijl ik op de hoepels klopte alsof mijn leven er van af hing. Gedurende de hele race kwamen alle moeilijke momenten van pijn en ellende als een film op me af en klopte bijna alles letterlijk van me af op de hoepels van mijn wheeler, met als resultaat goud en een championchips record. Drie gouden medailles na alle ellende die ik doorgemaakt heb is dit toch wel echt de kers op de taart! Dit had ik nooit verwacht!

Man, man, wat was ik super fier!
Na een heerlijke douche was het alweer tijd voor de medaille ceremonie. Waaaw, ik kreeg de eer de laatste gouden medaille in ontvangst te mogen nemen van onze Belgische ambassadeur en kreeg de Bloemen met gelukswensen van een meneer van de Japanse ambassade. Toen ik op zijn vraag met “congratulatulations with your 3 gold meddals” ik antwoordde in het Japans “Domo arrigato! De man was totaal van zijn melk, dat ik hem in het Japans antwoordde. Achteraf hoorde ik van onze Vlaamse ambassadeur dat hij totaal verbabbereerd was van mijn Japans.
Zaterdag avond was het einde van ons mooi avontuurlijk wk en konden Nu vliegensvlug ons materiaal uit mekaar schroeven en inpakken zodat het race materiaal klaar stond om naar het hotel vervoerd te worden.
In het hotel was er niet veel tijd om veel te slapen. We moesten alles nog inpakken en om 3u in de ochtend werden we al aan de receptie verwacht. Sophie probeerde nog een verblijfssonde te steken voor de lange vlucht morgen maar mijn blaas was zo spastisch dat dit geen goed plan was deze te laten zitten en kozen we maar voor plantrekkerij in het vliegtuig.

Vandaag nam ik een dagje rust ter voorbereiding van mijn race morgen.
Het was 100m plat liggen om morgen 400m te kunnen knallen. Het enige wat ik nog deed was met ons Zenn naar buiten gaan. Voor de rest pure focus voor morgen.

Wat doet het goed om eens een nachtje te kunnen doorslapen! Je voelt je zoveel beter en heb veel meer energie.
Vandaag moest Basil zijn 1500m lopen en bijna vlak erna reed Peter zijn halve finale voor de 400m dus plande ik mijn training vlak ervoor in om aansluitend voor mijn 2 maatjes te kunnen supporteren.
De training verliep goed en voel me al klaar om te kunnen knallen op mijn laatste wedstrijd zaterdag.
Sophie hielp me na de training in de douche, mmm wat deed dat deugd!!! En dan recht naar de tribune om te supporteren. Basil deed enorm zijn best maar de kopgroep was veel te sterk waardoor hij er alleen voor stond de rest van de race. Uit mijn ervaring met de 800m waar ik ook niet in de groep mee kon wist ik dat hij puur op karakter moest lopen om een goeie tijd neer te zetten. Het is soms een beetje sterven tot aan de finish lijn. Dikke chapeau voor mijn maatje Basil. Niet veel later stond Peter aan de start voor de halve finale 400m. Hij haalde dinsdag glansrijk op de 100m zijn eerste gouden medaille. Nu bij de halve finale reed hij vlot als eerste over de finish lijn en mag hij net zoals ik zaterdag de finale rijden.
Vlak na de races hadden we het geluk dat we onmiddellijk een bus terug richting hotel konden nemen.
Na het avondmaal wat ons stilaan de keel begon uit te hangen omdat het elke dag ongeveer hetzelfde was. Kropen we ons bed in en keken nog wat tv tot dat onze ogen dicht vielen van de slaap.

Vlak na de middag verliep mijn training goed en gaf een goed gevoel.
Voor de rest van de dag genoten we van de zon en de zee samen met Zenn die heel wat snuffel werk had, ging pootje baden en dan lekker rollebollen in het zand wat ze heerlijk vond.
Mijn mailbox en Facebook werd overdonderd met lieve mails, woorden en respect van mensen die het programma “het huis” hadden bekeken

Vandaag genoot ik van een dagje rust. Tevens was het ook D day dat de uitzending van “het huis” uitgezonden werd. Ik kan me alles nog voorstellen hoe ik die 24 u in het huis heb doorgebracht. Een super mooi programma met een lach en een traan. Ik denk nog vaak aan de mooie momenten zoals het springen met de rolstoel op de trampoline, zalig gewoon!