Godmiljaar, Ik heb mega helse nacht achter de rug! Omstreeks 5u in de ochtend kon ik wat slaap w maar was alweer wakker omstreeks half 7. Ik voelde me alles behalve goed. Ik rilde van de kou terwijl het 35 graden was. Buiten. Tijdens de opwarming voor mijn wedstrijd voelde ik me slap en het zat me niet echt mee. Ook al zat het em niet mee vandaag. Ik wilde perse kost wat kost deelnemen aan de race en liefst van al winnen! De opwarming verliep moeizaam maar ik haalde al mijn moed bijeen en zag alle beelden van pech en ellende die ik de laatste jaren heb moeten doorstaan.
Deze keer zat ik niet Veerle in de Callroom maar met onze kine Julien. Ook al is Julien iemand die ik graag heb, ik miste toch even de goede zorgen en gezelschap van Veerle die toch ondertussen na al wedstrijden en die al mijn noden en zorgen ondertussen ook al mijn gewoontes en noden uit haar duimpje kent.
Op het einde van de voorlaatste callroom smeerde Julien mijn spieren nog in en nam ik nog een grote slok Hetbalife en nam afscheid van Julien en bolde door naar de laatste callroom vlak naast de piste. Toen het onze beurt was mochten we eerst een rondje los rijden op de wedstrijd piste. Ik hoorde langs verschillende hoeken van de piste mijn naam roepen. Er waren veel Belgen die hier in Qatar wonen naar het stadion afgezakt om te komen supporteren! Zalig gewoon!
Ik maakte me klaar voor de start en probeerde mezelf op te jutten voor de start.
Toen ik het gekende zinnetje “On your marks” hoorde begon de spanning al wat te stijgen en had er zin in om nog eens goed te knallen op mijn favoriete nr de 400m bij de “set” ademde ik diep in en bij het startschot blies ik alles uit terwijl ik op de hoepels klopte alsof mijn leven er van af hing. Gedurende de hele race kwamen alle moeilijke momenten van pijn en ellende als een film op me af en klopte bijna alles letterlijk van me af op de hoepels van mijn wheeler, met als resultaat goud en een championchips record. Drie gouden medailles na alle ellende die ik doorgemaakt heb is dit toch wel echt de kers op de taart! Dit had ik nooit verwacht!
Man, man, wat was ik super fier!
Na een heerlijke douche was het alweer tijd voor de medaille ceremonie. Waaaw, ik kreeg de eer de laatste gouden medaille in ontvangst te mogen nemen van onze Belgische ambassadeur en kreeg de Bloemen met gelukswensen van een meneer van de Japanse ambassade. Toen ik op zijn vraag met “congratulatulations with your 3 gold meddals” ik antwoordde in het Japans “Domo arrigato! De man was totaal van zijn melk, dat ik hem in het Japans antwoordde. Achteraf hoorde ik van onze Vlaamse ambassadeur dat hij totaal verbabbereerd was van mijn Japans.
Zaterdag avond was het einde van ons mooi avontuurlijk wk en konden Nu vliegensvlug ons materiaal uit mekaar schroeven en inpakken zodat het race materiaal klaar stond om naar het hotel vervoerd te worden.
In het hotel was er niet veel tijd om veel te slapen. We moesten alles nog inpakken en om 3u in de ochtend werden we al aan de receptie verwacht. Sophie probeerde nog een verblijfssonde te steken voor de lange vlucht morgen maar mijn blaas was zo spastisch dat dit geen goed plan was deze te laten zitten en kozen we maar voor plantrekkerij in het vliegtuig.