Auteur: Wielemie

Vandaag was het D-day voor de ketnetters want het was het grote moment dat hun stemmen geteld werden voor de verschillende categorieën voor de Gouden K Troffee van Ketnet. Ik kreeg de eer ook tussen al die bekende genomineerden te zitten als sporter van het jaar maar had ook de grote eer om samen met de Rode Duivels genomineerd te zijn en daar kan ik en hoef ik ook niet tegenop, enkel jammer dat er niemand van het team van de Duivels aanwezig was.
Ik vond het leuk om tussen het FC De Kampioenen team te zitten  die de gouden K voor beste Vlaamse film en zo werden nog tal van mensen gehuldigd met oa als babe van het jaar enz. Het was een geweldige avond. Ik zat ook ok hetzelfde podium als dat van de meiden van K3 zit dan gaan al die jongens en meisjes heel erg K3 fans helemaal uit de bol gaan. Plots schoot er vuurwerk af vlak voor ons Zenn haar neus! Ik had haar op dat moment niet vast en ze schrok er duidelijk van en zette het em op een lopen maar gelukkig had Peggy het meteen door en ging ze meteen achterna.

Vandaag moest ik kost wat kost thuis zijn want er zou me een grote verassing te wachten staan bij Nike, maar ik wist nog steeds niet wat me te wachten stond. Onderweg spraken we af met peter Piet den Boer in een café in de buurt en zei he me dat er een congres zou zijn voor managers van over de hele wereld ik dacht bij mezelf “dat had je wel wat eerder mogen zeggen heb niets voorbereid 😜’ toen ik het nieuwe prachtige gebouw van nike binnen Rolde kreeg ik een groot applaus maar omwille van mijn slechte zicht zag ik niet eens van wie het applaus kwam maar hoeveel te meer ik naar binnen reed zag ik daar al mijn vrienden en familie en medewerkers van Nike er staan.
Ze hadden een mededeling voor mij en niet zomaar eentje! De atletiekpiste van Nike Laakdal zal voortaan de Wielemie piste genoemd worden, en ze wilden dit niet zomaar met een koperen plaatje op de grond doen met mijn naam er op maar ze wilden er liefst ook een kunstwerk bij dat bij me paste. Wat allemaal begon met een wiel van VIGO nog geen twee weken geleden sloegen deze kunstenaars de handen in mekaar en kwamen tot dit fantastische resultaat. Je ziet er allerlei dingen in. De schuine wielen van mijn wieler, de V van Victory of Vervoort en met wat verbeelding de Nike swoosh.
Ik kreeg de tranen in mijn ogen toen ze in dit jammer genoeg rotslechte weer het kunstwerk huldigden door het grote oranje doek eraf te doen. Een grotere eer kan ik niet krijgen waaw! Een atletiekpiste die mijn naam draagt!

Wat vliegt de tijd toch snel om! Vandaag namen we afscheid van onze Lazarotse amigos en amigas en werden we door Mariesol de lieve dame van achter de receptie bracht ons met ons hele hebben en houden richting vlieghaven bracht. Meteen kwamen de mensen die als taak minder valide mensen te helpen ter hulp en was het eenmaal na de douane gepasseerd te hebben konden we ons rustig begeven naar de gate en konden nog wat winkeltjes bekijken. De tijd ging goed vooruit. Een man vroeg of we klaar waren om te boarden in het vliegtuig wat zeker geen probleem was.
De begeleiding hielp ons met ons hele hebben en houden tee dragen en kreeg ik weer een plaatsje vooraan in het vliegtuig. Achteraf bekeken hadden we echt pure sjans dat er nog plaatsjes over waren. Onze namen waren officieel niet doorgegeven. Had het vliegtuig vol gezeten dan waren we de pineut alhoewel t zou ook wel leuk zijn om nog wat langer in de zon moeten blijven genieten.
Eind goed al goed en kwamen we ’s avonds laat weer thuis in het koude smodder weer in België en dat was vooral aanpassen. Geen nood, we Will be back soooooooon, verry soooooooon! Yipyip home sweet home! Tijd om de hele was en plas weer te doen.

Na een heerlijk ontbijt waagde ik me weer aan een training met Mercedes uit Venezuela . We deden een zware beklimming van  meer dan 6 km toen we vertrokken, maar dan de terugweg downhill is wel kicken! Tegen volle snelheid naar beneden shesen was echt wel de max!
Na de training friste ik me wat op en ging ik lekker weer energie opdoen door lekker te eten in de Mai Tai bar
Late namiddag reden we nog naar Playa Honda waar we de vliegtuigen boven ons hoofd zagen landen.
Na het avondmaal genoten we nog van een lekker dafalganneke op de kamer.

Amai mijn eerste dag van het nieuwe jaar begon alvast goed! Ik was Peggy aan het plagen en daardoor miste ik het trapje hierdoor en viel ik pardoes voorover met rolstoel en al patat met een grote klap de grond op en zelfs de zijplaten vielen zelfs van mijn rolstoel vielen er af. Tijdens het ontbijt viel de plateau haast van mijn schoot. Ja watte, het geluk zat em mij niet echt mee!
Vlak na de middag gingen we. Samen met een Belgisch koppel Yolanda en Michel en hun dochter Anouk gingen we met de boot naar het eilandje Graceosa wat een dikke 25 minuten varen was. Het was zalig op de boot en genoten van de prachtige uitzichten.
Eenmaal aan land was het net of de tijd hier stil gestaan had. Enkel zandwegen een mountainbike verhuurbedrijf een café en een restaurant. We hebben een ommetje gemaakt en mega lekker gegeten in het restaurant en namen de laatste boot weer terug.

De laatste dag van 2015. Het jaar is eigenlijk voorbij gevlogen! Deze laatste dag van 2015 is een toch altijd wel een speciaal moment.
Het gala diner in het hotel was mega lekker!