Auteur: Wielemie

Oh boy wat ben ik vreselijk slecht geweest afgelopen dagen. Dag en nacht niet kunnen slapen van vreselijke pijnen en amper slaap dag en nacht door. Vreselijke momenten die eindeloos leken waarbij ik haast niet kon ademen en zelfs met de hulp van een zuurstofkoffer me niet veel hielp en ik in blauwe toestand er paniekerig van werd van schrik! Ik leefde al drie dagen constant met zuurstof toediening met de zuurstof machine enkel om de 6 u mijn inspuitingen met valium voor de spasmen en inspuitingen morfine het enige alternatief om  iets of wat menswaardig te laten verlopen en dan nog. Vanmorgen was ik nog mega slecht maar wilde kost wat kost de date met mijn vrienden vanavond niet afbellen.

De nieuwjaarsreceptie van BPC en Parantee ging ditmaal door op een toch wel bijzondere locatie in Brussel in de d’ leteren gallery. De atleten die in 2015 speciale resultaten neergezet hadden op Belgisch Europees en internationaal niveau werden letterlijk in de bloemetjes gezet in een super decor waar pareltjes van super knappe wagens waar je ogen de kost kreeg. Zelfs Zenn vond er de wagen van haar leven! Ze sprong er meteen. Enkel haar pootje op het stuur, een hoed en een dikke sigaar in haar mond zou nog een mooier en grappiger zicht zijn.
Het was een mooie avond maar toch geeft het een ontmoedigend gevoel dat de Paralympiërs tot een bepaald moment voor het officiële paralympix wel dan niet er bij kan zijn of zijn of haar discipline op het programma zal staan in Rio. Enkel onze 3 tafeltennissers zijn al zeker van hun deelname aan de Paralympische spelen in Rio. voor de atletiek is het een ramp. Pas 15 augustus zullen we het weten dat onze Paralympische nummers op het officiële programma zal staan. Zeker nu mijn gezondheid er zo snel op achteruit gaat. Als ik slechts 3 goeie dagen in een week heb en er is nog geen zicht op Rio wat geen motiverende werking geeft.

Naar deze dag keek ik al enkele dagen naar uit ! Vandaag gingen we een ritje varen met de ORKA aaneengesloten met de officiële overhandiging van de cheque tvv Pinnochio het kinderbrandwondencentrum waar ik ook meter van ben. €1070 daar waren we uiteraard al super blij mee maar nu nog een de rit mogen meemaken op een woele zee. Ja, dat was voor mij top! Net zoals in het pretpark voor mij hoe harder hoe beter, maar voor anderen was het een niet al te beste omstandigheden en kregen last van zeeziek zijn en zaten ze daar schoon met een grote grijze emmer op hun schoot. Zooo grappig 😜foei Mie

Vanmiddag werden de goede doelen die Nike ondersteund aan het woord gelaten om in enkele minuten ieder de kans te geven om hun project zo goed mogelijk te kunnen voorbrengen om andere mensen mee te inspireren om zich hopelijk mee voor 100 percent mee te steunen in hun project. Ik toonde voor mijn  project Annick for Kenia enkele beelden van wat er de laatste tijd al positief verandering gebracht had. Maar nu op dit ogenblik een nieuw project dat dringend moet gestart zou mouten worden waar daar is heel wat geld voor nodig namelijk een waterzuiveringsstation plaatsen op een eiland van 30000 inwoonde mensen die geen water heeft en waar het ook geen nut is om waterputten te boren op telkens weer op zout water weer uitkomen. Deze nieuwe installatie wat zeer veel geld voor nodig is zorgt ervoor dat het zout water gerecycled wordt tot drinkwater. Onmiddellijk na onze presentatie reden we verder naar Diest waar we Martine weer Veilig thuis afzette en wij de wagen vollanden om een nachtje aan zee door te brengen. Ik keek er stiekem al naar uit om met Ann, Nathalie en Peggy morgen te gaan varen met de ORKA mijn reddingsboot waar ik fiere meter op ben.

Vanmorgen werd ik om 9u nuchter verwacht in uz Gasthuisberg voor een kleine ingreep. Al maanden heb ik last van een pijnlijke spastische blaas vanmorgen werd er onder lichte narcose Botox in mijn blaas gespoten. Ik kan er niet aan doen maar zo in slaap gedaan worden gaf me een zalig gevoel en moet ik eerlijk bekennen dat ik het niet echt leuk vond om weer wakker te worden. Ik moet eerlijk zijn. Het gaat de laatste tijd serieus bergaf. Als ik drie goede nachten per week na mekaar heb mag ik van geluk spreken. Soms gaat het dag en nacht door. Verschrikkelijk pijnlijke spasmen over mijn gehele lichaam. Het ergste is op mijn diafragma. Niets dat je van maaltijden kan binnen houden vaak haast niet kunnen ademen omdat alles in kramp zit soms zo lang dat ik er helemaal blauw van word en de saturatie serieus daalt. Als dit lang duurt en vaak voorkomt ben ik echt bang. Schreeuwen van de pijn dat ik er soms het bewustzijn van verlies. Ik ben een heel rijk persoon met zoveel mensen die me graag zien en in die uiterst moeilijke momenten er voor me te zijn. Me te verzorgen en proberen gerust te stellen in de meest benarde situaties. Ik ben verre van depressief en kan nog steeds van elk goed moment dubbel en dik genieten maar de goede momenten worden steeds zeldzamer en denk ik vaak terug aan het goede gevoel dat ik telkens weer heb als ik in slaap gedaan wordt het even van niets meer weten even heel ver weg van alle pijn en ellende.

Het koppel dat we leerden kennen in Lanzarote Yolanda, Michel en hun dochter Anouk zijn niet alleen sportieve mensen maar ook muzikaal aangelegd! Michel is de bassist bij de groep “De Mens” en kwamen vandaag toevallig in Diest optreden en daar moesten we natuurlijk bij zijn! Terwijl Michel bezig was met hun voorbereiding en opstelling pikten wij Yolanda en Anouk eerst even op om in Casa Wielemie eerst te genieten van een “dafalganneke” en een mega lekkere pizza van Da Leonardo.
Tegen dat de bezoekers binnen mochten in de zaal namen wij ook onze plaatsen in waar we een goed zicht hadden op onze Michel 😜. We genoten echt van de eerste helft van het concert ook al was de akoestiek niet echt perfect. Omdat er geen lift naar boven naar de backstage is kwam de band naar beneden voor een gesigneerde cd en een toffe foto. Hoe cool was dat! Echt leuk! Bij het tweede gedeelte waar het steeds beter werd kreeg ik na het eerste liedje al een sms van de verpleegkundige dat ze onderweg was naar mijn thuis en konden we niet anders dan afscheid nemen en met een slecht gevoel naar huis te gaan. Dat is het nadeel dat je hebt als je verzorging nodig hebt. Je kan nooit laat op stap gaan tenzij er een verpleegkundige meegaat en mijn zorgen kan toedienen. Een paar dagen geleden bij de nieuwjaarsreceptie van Rotary Diest had ik hetzelfde aan de hand. Ik had nog maar net mijn voorgerecht op en genoten van een heerlijke receptie en je krijgt een sms dat ze op komst zijn en dan moet je vertrekken met heel veel pijn in het hart maar heb de zorg nodig en daar kunnen we niet buitenuit. Het is alleen maar voor mijn eigen goed.