Maand: november 2015

Deze drie dagen werd ik gevolgd door een Franse tv ploeg. We voerden gesprekken in het Engels. Deed een training op de piste en op de openbare weg. Het was een leuke samenwerking met deze mannen. Niet alleen het sportieve   Kwam aan bod maar ook de gewone dagelijkse bezigheden en party s met vrienden.

Vandaag moest ik weer op controle in het brandwondencentrum in Neder-Over-Heembeek. Maar voor de controle is het de traditie dat ik met enkele mensen die er werken voor de controle ergens lekker gezellig gaan lunchen in de buurt.
Ook de consultatie hier zou je met plezier binnen gaan. Steeds weer word ik onthaald met een knuffel en kus en hoef ik nooit lang te wachten wat top is. Mijn brandwonden zijn mooi soepel en iedereen was content dus was het een korte consultatie maar waar het aanvoelt dat het telkens een beetje is als thuis komen!

Gisteren nog te gast bij Van Gils en Gasten en vandaag werd ik ook uitgenodigd voor de opnames van het programma “Karen & Decoster” waar het hoofdgesprek ook over het huis ging. Prof Distelmans was speciaal vroeger van Frankrijk afgekomen om me te vergezellen en ook om te verklaren dat euthanasie papieren in de hand hebben dat dat rust in het leven brengt en zo ben ik de geknipte persoon was dat die rust levensverlengend werkt! Ik voelde me echt niet goed tijdens de show en verloor gelukkig dat de mensen het niet op tv konden zien maar ben een paar keer weg gedraaid tijdens de show maar was in goede handen met Wim naast me. Het team van teleonthaal vertelden ook dat het de eerste keer was dat mensen zo massaal belden ivm met mijn uitzending en nog steeds belden. Kirsten Flipkens en Gella Vandecaveye beaamde dat vele mensen me willen benoemen tot sportvrouw van het jaar.
Een grote eer maar toch wil ik de titel Paralympiër van het jaar behouden maar dan zou het evenwicht met sportvrouw en sportman en Paralympiër van het jaar hetzelfde moeten zijn. Tot nu toe gaat de volledige aandacht naar de sportman en vrouw van het jaar in de kranten en tijdschriften en maar een piepklein artikel over de Paralympiër van het jaar en dat vind ik belachelijk! We moeten er minstens evenveel voor doen en dan komt er ook nog eens het dagelijks gevecht met een lichaam dat niet doet wat jij wilt.

Ik ben nog maar net thuis en werd al uitgenodigd om te gast te zijn op het tv programma “Van gils en gasten” waar ik een zeer leuk gesprek had.
“Het huis” moet hier in België toch wel een serieuze impact gegeven hebben. Bijna iedereen spreekt er me over aan.

Veel geslapen heb ik niet vannacht. Ik was nog steeds zo een beetje in euforie gevoel van mijn 3 gouden medailles op het wk wat ik na alle ellende en problemen met de gezondheid zeker niet verwacht had. Maar je ziet wel, waar een wil is is een weg! Om 3u moesten we al beneden aan de receptie zijn om te controleren of alle sportmateriaal zonder stukken en brokken gearriveerd was aan het hotel, om half 4 vertrok onze bus gevolgd door een camion vol geladen met onze bagage en sport materiaal.
Op de vlieghaven was er alweer een gezever omwille van ons Zenn wat een onrein dier is hier in dit land. Sophie en ik moesten weer ergens gaan zitten waar niemand ons kon zien. Het werkte echt op mijn zenuwen! Eerst wilde ze Zenn in een kooi vervoeren waar ik het zeer moeilijk mee had en een traantje weg pinkte. Een vrouw die er werkte merkte het op en kon regelen dat Zenn er niet in moest blijven zitten oef, een pak van mijn hart. Vlak voor boarding moesten we vliegensvlug naar het vliegtuig. Zenn mocht geen cm van me vandaan of ik kreeg al tegen mijn voeten. Het kon niet snel genoeg gaan aan het vliegtuig waar Peter al een tijdje op zo’n ongemakkelijk smal stoeltje zat om op het vliegtuig naar zijn zitplaats te brengen. Bij mij moest het snel gaan en werd ik in zo’n stoeltje gedropt en ging zelfs voor Peter het vliegtuig op ik vond het eigenlijk wel erg voor Peter. Ze rolden me tot helemaal  achteraan op de laatste rij in het vliegtuig waar ik 2 zitplaatsen voor mezelf had en plaats op de grond voor Zenn. Maar ons kleine verwende miss zat liever bij t baasje op de zetel 😜.
Ik heb tijdens de lange vlucht veel geslapen wat gegeten en een film gekeken en vlogen de uren letterlijk voorbij. In Zaventem begon het normale leven weer voor Zenn. Nu konden we rustig onze bagage van de band nemen en bij het naar buiten rijden naar de aankomsthal met ons hele hebben werden we mega onthaald door allemaal Wielemie supporters die ons toe juichten en zongen. Zeer mooi, zo fijn om zo ontvangen te worden. Echt een moment om te koesteren. Mijn materiaal werd verdeeld over 3 wagens. Leen en Peggy brachten Sophie en mij weer naar huis waar we weer aangenaam verrast waren om thuis te komen in een mooi versierd huis. Na het uitpakken van al mijn materiaal was het hoog tijd om nog eens een lekkere vettige friet te eten!! Smaken dat dat deed! Mmmm ik was het eten van Doha al lang moe gegeten.