Doodmoe, nog vergaand van de pijn werd ik vanmorgen wakker. De verpleging waste me vanmorgen terwijl ik regelmatig kreetjes liet van pijn. Ik ben zo moe gevochten tegen de pijn, mensen kijken met de handen in het haar naar me toeZe willen zo graag hulp bieden maar staan machteloos toe te kijken. Het meest verschrikkelijk zowel voor hen als voor mij! Greet en Anita bleven zo lang dat mogelijk was voor hen en was een grote hulp voor me. Niet alleen op fysisch gebied maar het deed ook deugd met mensen die je graag zien om te gaan en praten en knuffelen wanneer en waar het echt nodig is. Goede vriendin Chantal loste Greetje en Anita af. Eigenlijk waren we best wel een grappige bende bij mekaar! Anita zit ook in een rolstoel en Greet heeft maar 1 arm maar samen waren we 1 groot sterk team! Chantal en ik zijn ondertussen ook al een goed team. Blindelings weet ze haast al waar ik op welk moment nood aan heb! De hele dag bleef het rot slecht en besefte amper dat de dag voorbij gevlogen was en het ondertussen al weer avond was. Greet besloot me ook voor deze nacht bij te staan.
10 mei 1979 – 22 oktober 2019