Vanmorgen pikten mijn ouders me op om samen richting Engeland te rijden. Morgen worden er dankzij mijn nieuwe sponsors Golazo, Zamex en loodgieterij Mario maar liefs 2 nieuwe wheelers opgemeten die ik waarschijnlijk volledig afgewerkt donderdag weer mee naar België kan nemen!
Mijn oude wheeler nam ik ook mee voor herstelling zodat ik deze ook weer kan gebruiken!
De wagen was weer lekker vol geladen!
Als allereerste mochten we in Callais met de wagen op de trein. De rit verloopt zeer vlot, op een half uur arriveerden we al in Engeland. De dame die op de trein werkte liet iets vallen en zei: “oh, i lost it”. Ons mama had verstaan dat het gelost was en antwoordde “oh ’t is gelost!” Waarop we alle drie in onze lach schoten, dat kon niet, het was een Engelse! Tranen rolden over onze wangen van het lachen!
Ik moet toegeven het langs links rijden in Engeland, het blijft een raar gevoel en als er een wagen je passeert langs rechts is het net alsof ze de chauffeur vergeten zijn!
De GPS die ik Germain omgedoopt heb tot Germain liet ons een omweg maken, maar voor één keer was ik er echt niet slecht gezind van! Zo zagen we immers het Paralympisch stadion weer. Ik kreeg kippenvel over mijn hele lichaam! De fantastische herinneringen van het behalen van de zilveren en gouden medaille op de 200m en 100m sprint kwamen meteen weer naar boven! Geweldig om dit weer te zien!
We hadden net zoals de vorige keer dat we hier waren voor dat Germain (gps) het precies niet goed meer wist, in het midden van de autosnelweg zei madam: “bestemming bereikt!” Ik denk het niet! Al snel vonden we de juiste weg gelukkig maar!