Man, man, man, het was me weer het nachtje niet! Tot na 2u in de ochtend heb ik liggen woelen in bed en deze morgen was ik verre van ok! Ik had last van spasmen, tot en met, ik was er eigenlijk niet gerust in. Na een mager ontbijtje omdat ik eigenlijk geen honger had ging ik op bed liggen omdat ik door de spasmen niet in mijn rolstoel kon blijven zitten. Ik nam orale baclofen in die na een geruime tijd toch wat begon te werken maar was nog niet volledig verlost van de spasmen. Ik lag met mezelf in conflict: “ga ik trainen? Of ga ik niet trainen?” Mijn koppige karakter heeft uiteindelijk gewonnen. Ik ben met coach Jo vertrokken naar de piste van Arrecife. Ik voelde me door de Baclofen wel zo loom als een patattenzak maar kom, ju met de geit!
De poort van het domein werd voor ons open gemaakt en kon ik in mijn wheeler klauteren voor mijn training.
Puur op karakter bolde ik op de piste maar de training verliep beter dan ik verwachtte en voelde ik me achteraf eerlijk gezegd veel beter dan vanmorgen!
Namiddag genoot ik van mijn platte rust en keek toe naar de zwemtraining van Sven. Mijn herinneringen van uren en uren zwemtrainingen ‘s ochtends vroeg en ‘s avonds laat in het koude natte water kwamen weer naar boven.
Het leuke was dat Greg de coach van Sven verder moest voor de looptraining van Koen en mocht ik de rol van coach overnemen voor Sven. Ik vond het best wel leuk maar ben geen gemakkelijke 😉