Ze zeggen wel eens dat vrijdag de dertiende een ongeluksdag is he! Ik was echt blij dat coach Jo gisteren voorstelde om vanmiddag een training te doen op de atletiekpiste van Diest! Dat was een rit naar Kessello uitgespaard. Om half twee reed Jo met de wagen en ik moet de wheeler richting piste en botsten we op een gesloten poort! Hoe kon dat nu, we trokken beiden een verbaasd gezicht! Het kon toch nog niet gesloten zijn? Het was geen feestdag en slechts half 2. Jo deed een poging om de sleutel aan het zwembad personeel te gaan vragen maar tevergeefs. De reden waarom we voor gesloten poort stonden was omdat de mensen werkende aan het stad sportdag had! Jo en ik keken weer verbaasd op en zeiden spontaan tegen elkaar “als de stad sportdag heeft, hoeft de rest niet meer te sporten dan! ;-)”
We probeerden nog sprintjes te oefenen in het straatje aan de Halve Maan, maar het was te gevaarlijk met passerende fietsers en wagens en besloten we het sprinten te laten en ik mocht een duur training doen.
In het begin was het vreselijk om te bollen op die mega slechte fietspaden. Ik moest echt opletten voor uitstekende beton en gaten in het fietspad. Bij momenten was ik echt bang. Maar éénmaal ik de rustige wegjes op was in de bossen van Hees was het enkel en alleen genieten en knallen. Geen zorgen meer want hier is de weg wel vlak! Het was echt heerlijk! Regelmatig kruiste ik een groepje wielrenners en gewone fietsers die regelmatig tijdens het kruisen “he Wielemie!!!!” riepen, zalig gewoon! Het voelde zo goed aan dat ik wel eindeloos kon bollen op deze paden in het midden van de natuur maar in mijn achterhoofd wist ik ook dat ik die vreselijke fietspaden op terugweg weer moest ondergaan. Regelmatig hoorde ik een wagen toeteren om me aan te moedigen toen ik een sprintje trok in de berg op. Automatisch komt die glimlach tot achter mijn oren naar boven!
Met 17km in de armen arriveerde ik weer thuis. Alles kriebelde van het zweet.