Wat vliegt de tijd hier toch zo snel! Ik heb alweer fantastisch goed geslapen in mijn Nautilus beddeke!
Na een overheerlijk ontbijt maakte ik me klaar voor mijn allereerste training op het Lanzarotse grondgebied. Ik had een zes tot tien km in gedachten en liet Zenn in volle vrijheid mee genieten. Het was zaaaaalig bollen langs de kust op. Ik bolde eerst richting Arrecife met wind op kop. Aan de luchthaven was het weer genieten van het zicht van de landende vliegtuigen vlak voor mijn neus. Maar door de storm van vorige week was het fietspad helemaal onder het zand gewaaid en was het echt moeilijk om erdoor te wheelen en keerde ik weer terug. Ons Zenneke haar tong schuurde ondertussen bijna over de grond van vermoeidheid, maar ik had bijlange nog geen zin om te stoppen met trainen dus zette ik Zenn af aan de Nautilus receptie en ging verder alleen op stap, allé op rol ;-).
Een big smile tot achter mijn oren, mee zingend met de muziek en af en toe een zuchtje van contentiment, yup, that’s me!
Ik was wel constant op mijn hoede voor gekke touristen die zonder kijken en nadenken plots oversteken en eventuele hobbeltjes of kuiltjes. Ja, ik zou liever niet nog een keer op mijn bek willen gaan. Die ene keer op het wk zal voor altijd in mijn geheugen gegrift zijn!
Ik had zeker niet verwacht dat mijn training zo vlotjes zou verlopen! Met een stevige tegenwind reed ik nog steeds 17km/u en raakte alle bergjes op! Met een dikke 18 km in de armen arriveerde ik weer in Casa Nautilus waar ons Zenn me vrolijk met kwispelende staart stond op te wachten en kreeg ik weer een douche van likjes.
Met haast en spoed nam ik een douche, ik had immers een afspraak bij de Zweedse kiné Christina. Ze keek met grote ogen toe toen ik mijn grootste foefel trucs boven haalde om op de behandelingstafel te geraken 😉
Ze is duidelijk gewend om met mensen met een verlamming te werken. Ze merkte meteen de hoekstand van mijn kniën op en begon deze te stretchen.Waarschijnlijk kwam dit door de vele uren zitten tijdens de vlucht en hier heb ik eigenlijk ook nog niet echt stil gezeten. Met volle overgave behandelde ze mijn schouder en maakten we alvast een nieuwe afspraak voor morgen.
‘s Middags kreeg ik de eer om met de 2 big bosses van Nautilus aan tafel te zitten en te genieten van Marcella’s heerlijke kookkunsten! Mijn Spaans is er echt op voorruit gegaan. Gisteren vertelde ik nog een mop in het Spaans en vandaag had ik een hele conversatie.
Blijkbaar heb ik wel wat aanleg voor talen. Later in de namiddag zat ik aan de receptie toen een Duits koppel uitleg vroeg. De receptionist kende geen word Duits dus stond ik haar maar te woord en met succes. Ik stond er zelf van verbaasd!
In de vroege avond besloot ik nog een wandeling te maken. Zo heerlijk die wind in de haren. Ik genoot van de zon die langzaam onder ging en een knap uitzicht gaf. Het was wel stoempen geblazen om tegen de wind in weer huiswaarts te keren en had ik alweer 6km in de armen. We zijn goed bezig, zeker toen ik op mijn Nike fuel bandje opmerkte dat ik vandaag maar liefst 6889 bewegingen achter de rug heb. In het ziekenhuis moest ik al heel veel moeite doen om aan de 2000 te geraken.
Wat een mooie dag!