Woensdag 20 juni 2012
Met gemengde gevoelens pakte ik mijn koffer om morgen 2 dagen vroeger dan voorzien te vertrekken richting Groningen. Ik hoor jullie al denken: “gemengde gevoelens????”
Vrijdag avond kreeg ik een mailtje in mijn mailbox waar ik te horen kreeg dat een Griekse classificatie arts protest aangetekend had tegen de categorie die ik toegekend kreeg door zijn drie collega’s die me in Kroatië nauwkeurig gekeurd hadden. Ergens ben ik wel blij dat alles zo grondig bekeken wordt om een eerlijke wedstrijd te hebben, maar anderzijds bracht het een hoop stress en organisatie met zich mee. Tegen maandag avond moest er een nieuw doktersverslag binnen zijn, probeer op een vrijdagavond nog maar eens een dokter vast te krijgen die dat op zulke korte tijd wil en kan doen. Ik kon mijn arts vrijdag niet meer bereiken en heb het hele weekend met een serieuze mentale dobber gezeten. Ik kwam tot het besef dat als ik een andere categorie zou toegekend krijgen dat dit het einde van mijn rolstoelracen carrière zou betekenen. Om in een hogere categorie altijd als laatste moeten eindigen, daar heeft niemand zin in.
Maandag vroeg in de ochtend kreeg ik mijn lieve arts te pakken en beloofde het tegen ’s avonds in orde te maken. Wat ben ik haar dankbaar! Er viel al heel wat van mijn schouders toen dit in orde was en coache Ineke kon me oppeppen. Dit komt blijkbaar vaak voor.
Ook de planning om naar Groningen te rijden werd ook grondig in de war gegooid nu ik 2 dagen eerder moest vertrekken. Mijn ouders die me normaal tot bij Ineke zouden brengen waren morgen belet. Ik ben een grote gelukzak dat ik hier ook alweer kan rekenen op goede vriendin Henny die morgen speciaal voor mij een halve dag verlof neemt om mij te brengen.
Donderdag 21 juni 2012
Ik had eigenlijk best nog wel een drukke voormiddag eer ik naar Groningen vertrok. Bij Bioracer kon ik nog wat extra kledij gaan halen waar “Belgium” op stond.
Voor mijn vertrek ging ik ’s middags nog snel mijn laatste Mosterdpot frietjes eten voor langere tijd. Het was weer voor duimen en vingers af te likken!
Thuis keek ik nog snel alles eens na of ik effectief alles wel bij had en Henny kwam er al aan om alles in de wagen te laden.
“De trein, altijd een beetje reizen.” Ja watte! Een vriend van Henny zou ons vergezellen naar Breda toe, hij zou om half 1 arriveren met de trein in het station van Diest. Doe er maar op zijn minst drie kwartier bij hoor!
De lange rit ging snel voorbij door de fijne babbel met Henny en Tom in de wagen. We werden in Breda vriendelijk onthaald door Ineke en haar dochter Melissa. Mijn hele verhuiswagen werd overgeladen naar de wagen van Ineke en waren we klaar om onze lange rit richting Stadskanaal in te zetten.
Het was echt best wel lang rijden, ook al was er af en toe een file, de tijd ging snel voorbij. Onderweg zei Ineke: “het stinkt hier, het zal die eend voor ons wel zijn” Ik maar zoeken achter een eend, maar blijkbaar bedoelde ze het 2 pk wagentje voor ons. Toen ik haar zei dat wij dit een geit noemen proesten we het beiden uit van het lachen! Ik was wel blij toen we aankwamen aan onze bestemming die fantastisch mooi in het midden van de natuur gelegen is.
Er waren al heel wat atleten aanwezig. Sommigen waren al sinds maandag hier en mag ik eigenlijk toch nog wel van geluk spreken dat ik vanavond pas hier moest zijn. Morgen vroeg om 9 u is immers mijn keuring.
In de eetzaal kwam ik de Griekse atleten weer tegen die ik eerder in Kroatië ontmoet had.
Ik heb hier een super mooi appartementje met een terrasje aan, ja, ons Mie en Zenn hebben het hier wel naar hun zin!
Ondertussen heb ik al 2 Turkse wheelsters ontmoet. Het was moeilijk communiceren omdat ze haast geen Engels kunnen. Met handen en voeten uitleggen lukte ook. Ze waren doodsbang van Zenn. Het ziet er dan ook zo’n monster uit “ahum”.
Met het schrijven van dit verslag sluit ik mijn dagje af.
Vrijdag 22 juni 2012
Vannacht was ik vaak wakker, waarom weet ik niet. Omstreeks half acht zat ik al aan het ontbijt in de grote zaal. Ik heb me serieus geërgerd aan de dame achter het buffet. Ze zag me sukkelen dat ik een kommetje voor de muesli niet te pakken kreeg en liet me maar doen met als gevolg dat mijn bekertje met fruitsap ook nog eens over me heen kiepte. Dat begon al goed.
Vandaag was het D day voor mijn herkeuring. In de inkomhal kwam ik de Griekse classificatiearts tegen die protest had aangetekend tegen mijn categorie. Een beetje schijnheilig deed hij met me een praatje.
Om 09.00u mocht ik bij de classificatie artsen binnen voor het “verhoor”. Een Finse dame en een heer uit Nederland.
Ze stelden verschillende vragen en vroegen achter mijn hele ziekteverloop waarbij ik hen de hele uitleg van begin tot einde gaf. Het probleem is dat de Diagnose Reflex Sympatisch Dystrofie wat men er in 2001 op geplakt had, geen diagnose is voor ipc en met als gevolg dat ik geen keuring krijg. Om een keuring te kunnen krijgen moet je een diagnose hebben dat in hun boekjes staat.
Ik kan u verzekeren, op dat moment stortte mijn wereld in! Dikke tranen rolden over mijn wangen. Wil dit einde carrière zeggen? Ben ik dan gedoemd om als een ouwe zeur in de zetel te zitten niksen? Geen keuring = geen wedstrijden. Kei hard zijn ze.
De classificatie artsen zagen nog hoop, ze waren overtuigd dat er meer achter mijn aandoening zit en raadden me aan weer op onderzoek te gaan wat bij mij als een hamer inslaat. Ik heb in der tijd besloten nooit meer onderzoeken te laten doen omdat ik er zo ongelukkig van werd en weer wilde gaan leven. Dan maak je uiteindelijk iets van je leven en dan gebeurt er dit!
Ik snap het allemaal niet meer hoor! Men zit mensen aan te sporen om aan sport te doen en als puntje bij paaltje komt mag je niet sporten omdat je aandoening niet op het lijstje staat. Blijkbaar ben ik hier ook niet de enige. Blijkbaar worden er meer mensen naar huis gestuurd omdat ze een zeldzame ongekende aandoening hebben. Ik kan het je verzekeren, je wordt mentaal gekraakt! Mindervalide sportwereld is een kei harde sportwereld blijkt nu.
Ondertussen waren er nog mensen van de Belgische delegatie gearriveerd ook zij waren verontwaardigd van het nieuws.
Op dit IPC wedstrijd waren ze zelfs zo grof om mijn toegangspasje meteen van me af te nemen en werd van de deelnemerslijst geschrapt alsof ik een misdadiger ben. Nu pas krijgen er mij echt boos, dit is er over!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Met tranen in mijn ogen pakte ik mijn koffers weer in en knutselde ik mijn wheeler weer uit mekaar.
Aan de organisatie ben ik in zeer negatieve zin geschrokken, De Belgische bond daarin tegen in uiterst positieve zin! Die doen meer dan hun uiterste best om oplossingen te zoeken, ongelofelijk! Zelfs hun vrije dag zouden ze er voor opofferen.
Zaterdag 23 juni 2012
Om gisteren de slaap te kunnen vatten nam ik een slaapmiddel in. Ik heb mezelf in slaap gehuild.
Vanmorgen pakte ik mijn laatste spulletjes in en ging met de andere Belgen naar het ontbijt.
Ik voel me nog steeds een misdadiger omdat ik zo plots bruut moet vertrekken. Momenteel zit ik een zwaar mentaal dieptepunt.
Dankzij revalidatiearts Audoor in Diest hoop ik snel afspraken te hebben voor onderzoeken die duidelijkheid kunnen brengen zodat ik eventueel deze week terug kan gaan voor een nieuwe keuring. Er is nog steeds kans voor Paralympics.
Ik besef maar al te goed dat de tijd extreem kort is om dit complex ding bij mij te onderscheppen. Maar kom, ik waag mijn kans, je weet maar nooit!
Samen met Ineke reed ik weer huiswaarts met een dikke brok in mijn keel. Mijn grote geluk is dat ik met mijn engelbewaarder en tevens coache Ineke hier was. Zonder haar weet ik niet wat ik zou gedaan hebben. Ze is voor mij het beste wat me ooit kon overkomen. Thanks Ineke voor alles wat je voor me doet friends 4 ever!!!
Ik was zo moe van de mentale strijd dat ik haast de hele terugweg in de auto sliep.
Bij Ineke thuis werd ik door mijn ouders opgepikt die al even aangeslagen waren door de gebeurtenis.
Ineke Boekelman, medewerkers van Belgium Paralympic Team, mama en papa, Henny, ik ben enorm dankbaar voor jullie gedane inspanningen!
Het was vandaag braderij in Diest, ik heb er even rond gebold maar ben er niet bij. Ik moet mijn tranen constant bedwingen, ik voel me zo leeg.
Vrienden proberen me op te vrolijken en luisteren naar mijn verhaal, heel lief maar de mentale pijn blijft jammer genoeg hangen.