Ik ben nog steeds onder de indruk van mijn bezoek aan ons Koningspaar in het kasteel van Laken gisteren.
Toen de verbanden van mijn wonden verwijderd werden was ik nog meer onder de indruk maar op een ander gebied wel eens waar! Mijn linker been ziet er echt niet goed uit, ik was er zelfs vies van! In afwachting dat de hoofdverpleegkundige een kijkje kon komen nemen werden mijn wonden bedekt met verband maar toen die er weer af mocht plakte het ondertussen al lekker pijnlijk in de wonden. Alle moeilijke momenten die ik sinds mijn verwondingen heb meegemaakt kwamen weer naar boven. De nieuwe methode dat we nu gingen uitproberen was isobetadine en veterband op de wonde die dan stevig werd ingewikkeld. Het deed best wel pijn met dat product op de open wonden maar probeerde me stoer kranig te houden, maar na een tijd begon het zo hard te branden en te pikken net alsof de kokende pasta weer op mijn schoot lag. Ik kon het niet uithouden en belde om hulp. Ik kreeg een stevige pijnstiller toegediend en gelukkig kwam psychologe Carine nog even langs waarmee ik mijn leed even kon delen. Tranen rolden over mijn wangen van pijn. Na een dikke 20 min begon de pijn eindelijk een klein beetje weg te ebben. Maar de pijn bleef zeuren. Ik kijk alvast zeker niet uit naar de volgende verzorging over 2 dagen !
Vlak na de middag ging ik met Bea naar de grote kine zaal waar ze mijn benen en handen mobiliseerde. Namiddag zorgde weer heel wat bezoek voor afleiding.