Categorie: WEDSTRIJDEN

Mijn armen zijn van de wedstrijd gisteren toch wel erg open geschuurd en mijn spieren voelen stijf aan. Gelukkig kon ik vandaag terecht bij meter Lieve Bullens voor een super Bodyettics edelsteen massage.

De massage techniek en de stenen hadden een wonderbaarlijk effect op mijn spieren. Nieuwe energie voelde ik stromen door mijn lichaam, echt bangelijk!

Thuis bracht ik alles in gereedheid voor The Classic Run in Tessenderlo waar ik elk jaar opnieuw naar uitkijk om aan deel te nemen. Mijn banden pompte ik weer goed hard op en controleerde alles meerdere keren.

In de Mosterdpot maakte Petra nog een lekkere spaghetti voor me klaar.

Mijn ouders pikten me op en reden samen naar Tessenderlo, the place to be! Het was er al flink druk aan het worden.
Op het wedstrijd secretariaat in de sporthal haalde ik mijn Lucky number 1158. Zorgvuldig kleefde ik hem met tape op mijn wheeler.
Jurn die met zijn gewone rolstoel de 4km zou rijden was met zijn familie ook al gearriveerd.

Vooraleer ik richting start bolde voerde ik mijn routine lijstje weer uit. Ik smeerde mijn arm spieren en schouders weer in met mijn BES&T sportmassage crème. Mijn spieren voelden fris aan, ik was klaar voor de start!

Ik wrong mezelf weer in het smalle zitje van mijn wheeler, trok mijn handschoenen aan en bolde langzaam richting start.

Er waren vele mensen op wandel in Tessenderlo dorp. Ik mocht tot de eerste startbox bollen. Vele mensen die ik ken waren gearriveerd om zelf deel te nemen of om te supporteren, super leuk!

Er stonden heel wat toppers aan de start die aan de olympische spelen zullen deelnemen. Ze kwamen onder andere uit Kenia, Marokko, Duitsland, …

Omdat mijn zicht zo achteruit is gegaan zie ik niet naar waar de bochten gaan en vroeg ik achter begeleiding. Blijkbaar was dat een probleem, ik moest eerder een mail hiervoor gestuurd hebben. “Mannekes” dacht ik bij mezelf “hoeveel jaren doe ik hier al mee?????” Uiteindelijk kwam er uit de bus dat iemand met de moto voor me zou rijden tot dat lopers me zouden inhalen en daar kon ik vrede mee nemen, dan kon ik immers mijn voorgangers volgen.

De klok tikte verder en ik zette me schrap voor de start. Ik mocht enkele seconden voor de lopers starten om ongevallen te voorkomen, ik ben immers niet zo snel gestart als de lopers. De seingeefster deed teken dat ik mocht starten en gaf er meteen een lap op. Ongelofelijk hoeveel ik mijn naam uitgeschreeuwd hoorde door het volk was fantastisch! “Allé Wielemie, alle Mie, alle Marieke!!!!!!!!!!!!” Waaaaaaaaaaaaaaaw!!!!!

Er waren vele moeilijke bochten van 90° waar het oppassen geblazen was om niet om te kiepen. Het fijne aan dit parcours is dat het parcours 2x door een feestzaal loopt. Toen ik hier door bolde stak ik beide armen in de lucht en riep “olé” waarop het volk weer juichte, fantastisch!

De wedstrijd van gisteren zat echt nog in mijn armen en dat voelde ik hard tijdens de tweede ronde toen ik de berg moest beklimmen, hier werd ik dan ook ingehaald door vier koplopers. Ik bleef het beste van mezelf geven maar het was moeilijk.

Voor de weg naar de aankomst moest ik een stukje door het gras wat echt wel moeilijk bolde. Over de piste bolde ik richting finish. Ik eindigde als vijfde in totaal en eerste vrouw. Ik was best wel fier op mijn resultaat. Alleen,……………. Ik werd warm onthaald door mijn ouders en vrienden, maar de organisatie daarin tegen. In de eerste plaats voelde ik me echt teveel. Alle aandacht ging naar de lopers die voor en achter me finishten, ik stond maar langs de kant. Er werd over gegaan naar de podium plaatsen. De eerste mannen en vrouwen werden naar het podium geroepen voor de prijsuitreiking. Maar niets voor mij. Ik was diep teleurgesteld. Ik had hier even hard voor moeten werken en heb even hard afgezien, het is niet niets wat ik hier weer presteerde en voelde me nu echt te veel als rolstoelatleet.

De mensen van de organisatie konden mijn verontwaardigde blik zien en deed hen beseffen dat dit niet juist was en werd er uiteindelijk een klein woordje gedaan en kreeg ik een bos bloemen.

Het bleef toch wel in keel hangen moet ik toegeven. Ik kleedde me om en trok met vrienden Tessenderlo dorp in om van de sfeer te proeven. Er was een massa volk op trot. Ik had er honger van gekregen en genoot van een lekkere vettige kermis friet.
Op onze weg naar de wagen genoten we van het prachtige vuurwerk. Ons Zenn vond het maar niets.
De weg naar de wagen was nog een groot avontuur. Henny en Bart hadden hun wagen geparkeerd op een grasveld aan de tennis waar ze op geleid werden. Heel tof, alleen…………. Er is ’s nachts geen licht en het was een heel eind in de pikkedonker bollen. Spannend hoor! Met het schaarse licht van de gsm probeerden we de weg te vinden. Niet gewoon hoor. Toen we eindelijk de wagen vonden juichten we luidop van geluk en hoorden we mensen lachen met onze vreugde kreet, die zullen ook op zoek geweest zijn naar hun wagen.

Zondag 8 juli 2012

Vandaag vond het Belgisch kampioenschap handbiken plaats in Oevel. De wheelers werden uitgenodigd om een demonstratiewedstrijd wheelen te doen.

Henny stond meteen paraad om me veilig tot Oevel te brengen met mijn hele hebben en houden.

Ongeveer hetzelfde ogenblik dat we arriveerden op het wedstrijdgebeuren arriveerde coach Ineke ook die speciaal uit Nederland afgezakt was.

Het begon regen te druppelen. Ik nam het zekere voor het onzekere en spoot mijn wielen met de spuitbus harslijm van Sam.

Op zulke wedstrijden is het altijd super leuk oude bekenden tegen te komen en weer herinneringen op te halen. Ook buren Kimberly en Philippe waren naar Oevel afgezakt om te supporteren.

Ik smeerde nog snel No Limits van BES&T op mijn armen ter voorkoming van verzuring en wrong mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler. Het was op dat moment nog droog waarvoor ik zeer content was.

Het was ondertussen hoog tijd om richting start te bollen. Met zijn drietjes stonden we aan de start. Rafael uit Nederland, Sam en ik.

Meteen maakte ik al een blunder, ahum, ik had het startschot te laat gehoord waardoor ik meteen op achterstand kwam, maar geen nood ik had de jongens zo weer ingehaald en reed gedurende drie ronden aan kop. De andere twee jongens kwamen wieltje zuigen. De laatste bocht van het parcours was super gevaarlijk, wel drie keer reed ik deze op 2 in plaats van drie wielen en hoorde je bibi krijsen van het verschieten.

Na de derde ronde begon het toch wel niet te regenen zeker! Meteen verloor ik grip op mijn hoepels. Mijn armen schoven als hel, mijn armen waren helemaal open geschuurd. Echt frustrerend! Ik haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat regenweer!!!!!
Sam en Rafael hadden wel nog grip, Sam stak me voorbij, Rafael was zo geweldig om me voor te rijden en me aan te moedigen om vol te houden. Schitterend!

Ik kwam terug korter en korter bij Sam. Net voor de bocht zei hij: “ga maar voor, jij bent toch sneller.” Ik reed hem voorbij en reed Sam uit de wind en hij kon rusten. De laatste 200m stak hij me toch wel niet weer voorbij zeker!

Rafael was ik onderweg kwijt geraakt. Toen ik finishte zag ik hem langs de kant staan. Ik was erg verbaasd, blijkbaar had hij een lekke band gereden.

Ik was zo vuil als het straat en mijn armen waren helemaal open geschuurd. Op het toilet aan de lavabo kon ik mezelf een beetje opfrissen.
Met de hele groep konden we nagenieten aan tafel met een lekkere BBQ.

Ondertussen was het Belgische kampioenschap aan de gang en ging ik ook supporteren voor de mannen. Het viel me op dat het enkel mannen waren die hieraan deelnamen wat eigenlijk wel jammer is! Ze vlamden tegen hoge snelheden de straat door. Niet alleen handbikers maar ook driewielers. Knap om aan te zien. Ook hier was het een spannende strijd.

Enkele meiden bekend van de Pedaalridders op tv stonden ook te supporteren. Het was een hele fijne kennismaking met deze sympathieke dames!

Voor de prijsuitreiking mocht ik plaats nemen op het grote podium en mocht er een woordje uitleg geven over mijn carrière en het wheelen.

Graag wil ik de organisatie van het Bk Oevel bedanken voor de prima organisatie en de fijne ontvangst!

Woensdag 20 juni 2012

Met gemengde gevoelens pakte ik mijn koffer om morgen 2 dagen vroeger dan voorzien te vertrekken richting Groningen. Ik hoor jullie al denken: “gemengde gevoelens????”

Vrijdag avond kreeg ik een mailtje in mijn mailbox waar ik te horen kreeg dat een Griekse classificatie arts protest aangetekend had tegen de categorie die ik toegekend kreeg door zijn drie collega’s die me in Kroatië nauwkeurig gekeurd hadden. Ergens ben ik wel blij dat alles zo grondig bekeken wordt om een eerlijke wedstrijd te hebben, maar anderzijds bracht het een hoop stress en organisatie met zich mee. Tegen maandag avond moest er een nieuw doktersverslag binnen zijn, probeer op een vrijdagavond nog maar eens een dokter vast te krijgen die dat op zulke korte tijd wil en kan doen. Ik kon mijn arts vrijdag niet meer bereiken en heb het hele weekend met een serieuze mentale dobber gezeten. Ik kwam tot het besef dat als ik een andere categorie zou toegekend krijgen dat dit het einde van mijn rolstoelracen carrière zou betekenen. Om in een hogere categorie altijd als laatste moeten eindigen, daar heeft niemand zin in.

Maandag vroeg in de ochtend kreeg ik mijn lieve arts te pakken en beloofde het tegen ’s avonds in orde te maken. Wat ben ik haar dankbaar! Er viel al heel wat van mijn schouders toen dit in orde was en coache Ineke kon me oppeppen. Dit komt blijkbaar vaak voor.

Ook de planning om naar Groningen te rijden werd ook grondig in de war gegooid nu ik 2 dagen eerder moest vertrekken. Mijn ouders die me normaal tot bij Ineke zouden brengen waren morgen belet. Ik ben een grote gelukzak dat ik hier ook alweer kan rekenen op goede vriendin Henny die morgen speciaal voor mij een halve dag verlof neemt om mij te brengen.

Donderdag 21 juni 2012

Ik had eigenlijk best nog wel een drukke voormiddag eer ik naar Groningen vertrok. Bij Bioracer kon ik nog wat extra kledij gaan halen waar “Belgium” op stond.

Voor mijn vertrek ging ik ’s middags nog snel mijn laatste Mosterdpot frietjes eten voor langere tijd. Het was weer voor duimen en vingers af te likken!

Thuis keek ik nog snel alles eens na of ik effectief alles wel bij had  en Henny kwam er al aan om alles in de wagen te laden.

“De trein, altijd een beetje reizen.” Ja watte! Een vriend van Henny zou ons vergezellen naar Breda toe, hij zou om half 1 arriveren met de trein in het station van Diest. Doe er maar op zijn minst drie kwartier bij hoor!

De lange rit ging snel voorbij door de fijne babbel met Henny en Tom in de wagen. We werden in Breda vriendelijk onthaald door Ineke en haar dochter Melissa. Mijn hele verhuiswagen werd overgeladen naar de wagen van Ineke en waren we klaar om onze lange rit richting Stadskanaal in te zetten.

Het was echt best wel lang rijden, ook al was er af en toe een file, de tijd ging snel voorbij. Onderweg zei Ineke: “het stinkt hier, het zal die eend voor ons wel zijn” Ik maar zoeken achter een eend, maar blijkbaar bedoelde ze het 2 pk wagentje voor ons. Toen ik haar zei dat wij dit een geit noemen proesten we het beiden uit van het lachen! Ik was wel blij toen we aankwamen aan onze bestemming die fantastisch mooi in het midden van de natuur gelegen is.

Er waren al heel wat atleten aanwezig. Sommigen waren al sinds maandag hier en mag ik eigenlijk toch nog wel van geluk spreken dat ik vanavond pas hier moest zijn. Morgen vroeg om 9 u is immers mijn keuring.

In de eetzaal kwam ik de Griekse atleten weer tegen die ik eerder in Kroatië ontmoet had.

Ik heb hier een super mooi appartementje met een terrasje aan, ja, ons Mie en Zenn hebben het hier wel naar hun zin!

Ondertussen heb ik al 2 Turkse wheelsters ontmoet. Het was moeilijk communiceren omdat ze haast geen Engels kunnen. Met handen en voeten uitleggen lukte ook. Ze waren doodsbang van Zenn. Het ziet er dan ook zo’n monster uit “ahum”.

Met het schrijven van dit verslag sluit ik mijn dagje af.

Vrijdag 22 juni 2012

Vannacht was ik vaak wakker, waarom weet ik niet. Omstreeks half acht zat ik al aan het ontbijt in de grote zaal. Ik heb me serieus geërgerd aan de dame achter het buffet.  Ze zag me sukkelen dat ik een kommetje voor de muesli niet te pakken kreeg en liet me maar doen met als gevolg dat mijn bekertje met fruitsap ook nog eens over me heen  kiepte. Dat begon al goed.

Vandaag was het D day voor mijn herkeuring. In de inkomhal kwam ik de Griekse classificatiearts tegen die protest had aangetekend tegen mijn categorie. Een beetje schijnheilig deed hij met me een praatje.

Om 09.00u mocht ik bij de classificatie artsen binnen voor het “verhoor”. Een Finse dame en  een heer uit Nederland.

Ze stelden verschillende vragen en vroegen achter mijn hele ziekteverloop waarbij ik hen de hele uitleg van begin tot einde gaf. Het probleem is dat de Diagnose Reflex Sympatisch Dystrofie wat men er in 2001 op geplakt had, geen diagnose is voor ipc en met als gevolg dat ik geen keuring krijg. Om een keuring te kunnen krijgen moet je een diagnose hebben dat in hun boekjes staat.

Ik kan u verzekeren, op dat moment stortte mijn wereld in! Dikke tranen rolden over mijn wangen. Wil dit einde carrière zeggen? Ben ik dan gedoemd om als een ouwe zeur in de zetel te zitten niksen? Geen keuring = geen wedstrijden. Kei hard zijn ze.

De classificatie artsen zagen nog hoop, ze waren overtuigd dat er meer achter mijn aandoening zit en raadden me aan weer op onderzoek te gaan wat bij mij als een hamer inslaat. Ik heb in der tijd besloten nooit meer onderzoeken te laten doen omdat ik er zo ongelukkig van werd en weer wilde gaan leven. Dan maak je uiteindelijk iets van je leven en dan gebeurt er dit!

Ik snap het allemaal niet meer hoor! Men zit mensen aan te sporen om aan sport te doen en als puntje bij paaltje komt mag je niet sporten omdat je aandoening niet op het lijstje staat. Blijkbaar ben ik hier ook niet de enige. Blijkbaar worden er meer mensen naar huis gestuurd omdat ze een zeldzame ongekende aandoening hebben. Ik kan het je verzekeren, je wordt mentaal gekraakt! Mindervalide sportwereld is een kei harde sportwereld blijkt nu.

Ondertussen waren er nog mensen van de Belgische delegatie gearriveerd ook zij waren verontwaardigd van het nieuws.

Op dit IPC wedstrijd waren ze  zelfs zo grof om mijn toegangspasje meteen van me af te nemen en werd van de deelnemerslijst geschrapt alsof ik een misdadiger ben. Nu pas krijgen er mij echt boos, dit is er over!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Met tranen in mijn ogen pakte ik mijn koffers weer in en knutselde ik mijn wheeler weer uit mekaar.
Aan de organisatie ben ik in zeer negatieve zin geschrokken, De Belgische bond daarin tegen  in uiterst positieve zin! Die doen meer dan  hun uiterste best om oplossingen te zoeken, ongelofelijk! Zelfs hun vrije dag zouden ze er voor opofferen.

Zaterdag 23 juni 2012

Om gisteren de slaap te kunnen vatten nam ik een slaapmiddel in.  Ik heb mezelf in slaap gehuild.

Vanmorgen pakte ik mijn laatste spulletjes in en ging met de andere Belgen naar het ontbijt.

Ik voel me nog steeds een misdadiger omdat ik zo plots bruut moet vertrekken. Momenteel zit ik een zwaar mentaal dieptepunt.

Dankzij revalidatiearts Audoor in Diest hoop ik snel afspraken te hebben voor onderzoeken die duidelijkheid kunnen brengen zodat ik eventueel deze week terug kan gaan voor een nieuwe keuring. Er is nog steeds kans voor Paralympics.
Ik besef maar al te goed dat de tijd extreem kort is om dit complex ding bij mij te onderscheppen. Maar kom, ik waag mijn kans, je weet maar nooit!

Samen met Ineke reed ik weer huiswaarts met een dikke brok in mijn keel. Mijn grote geluk is dat ik met mijn engelbewaarder en tevens coache Ineke hier was. Zonder haar weet ik niet wat ik zou gedaan hebben. Ze is voor mij het beste wat me ooit kon overkomen. Thanks Ineke voor alles wat je voor me doet friends 4 ever!!!
Ik was zo moe van de mentale strijd dat ik haast de hele terugweg in de auto sliep.

Bij Ineke thuis werd ik door mijn ouders opgepikt die al even aangeslagen waren door de gebeurtenis.

Ineke Boekelman, medewerkers van Belgium Paralympic Team, mama en papa, Henny, ik ben enorm dankbaar voor jullie gedane inspanningen!

Het was vandaag braderij in Diest, ik heb er even rond gebold maar ben er niet bij. Ik moet mijn tranen constant bedwingen, ik voel me zo leeg.
Vrienden proberen me op te vrolijken en luisteren naar mijn verhaal, heel lief maar de mentale pijn blijft jammer genoeg hangen.

Zondag 20 mei 2012

Het begon met een stom facebook berichtje “Wielemie zoekt chauffeur” waar ik onmiddellijk op heel wat positieve reacties kon rekenen.

Henny was één van die mensen die positief reageerde en met mij op pad wilde gaan richting Zele voor een sprint race. Op dat moment had ik deze lieve dame nog nooit eerder gezien of gehoord. Ik kende haar enkel van het antwoord zinnetje op mijn fb vraag. Fantastisch niet?!

Precies op het afgesproken uur arriveerde ze vanmorgen bij me thuis. Zonder mekaar te kennen klikte het meteen en beloofde het een leuke dag te worden.

De wheeler en al mijn spulletjes voor de race werd in de wagen geladen en we konden richting Zele vertrekken. De rit verliep zeer vlot en waren we aldus snel ter plekke. We reden zelfs bijna the place to be voorbij. Het lag wat onduidelijk achterin.

Ik was niet de eerste wheeler die arriveerde. Raphael bolde  er al rond met zijn rolstoel.
Achter een tuintafen onder een parasol zaten 2 dames aan de inkom waar bezoekers konden inkom betalen en deelnemers zich konden aanmelden. Voor elk sprint nummer waar ik aan deelnam moest ik op aparte rode fiches mijn gegevens invullen.

Ik kreeg het nummer 9002 dat ik zorgvuldig achteraan op mijn wheeler plakte. Raffaële en ik kropen alvast in onze wheeler om op te warmen. Zenn keek me met droevige oogjes aan maar bleef braaf bij Henny zitten. Het was tijdens de opwarming soms slalommen tussen de hordes door maar de armen zaten goed en het goede gevoel was er meer heb je niet nodig.

Ondertussen waren coach Ineke en Luna uit Nederland ook gearriveerd. In afwachting ging ik terug even ik mijn rolstoel zitten. Opwarmende valide atleten is een spektakel zich om te zien. Ze zwieren hun benen van links naar rechts alsof het niets is. Stretchen als slangen mensen, en als ze zich klaar maken om uit de startbokken te schieten schoppen ze soms hun benen naar achter zoals een paard dat in galop gaat slaan. Ja, soms moest ik echt mijn lach inhouden. Er waren immens veel atleten die klaar stonden voor de start.

 

Poolstok springen vind ik een enorm knappe sport om naar te kijken. Ik zou het nooit zelf durven doen!

Discus werpen, ver springen, speerwerpen, allemaal disciplines die hier in Zele vandaag aan bod kwamen.

Op de baan kwam eerst het horden lopen aan bod. Super om te zien, petje af hoor lopen en dan ook nog eens over die hordes springen.

 

Een half uur voor onze 100m sprint zou van start gaan zei Ineke tegen ons om al in onze wheeler te kruipen. Er waren zo veel reeksen die de 100 meter moesten lopen dat de starttijd ongelofelijk uitliep. Een uur nadat onze start gepland was hadden we onze 100 meter nog steeds niet kunnen racen. Ja, leuk is wat anders als je zo dubbel geplooid zit in je wheeler.
Ik was blij dat we EINDELIJK aan de startlijn mochten plaats nemen. Een vrouw met een fluitje in de mond zei tegen Luna en mij in welke baan we moesten rijden. De man riep: “op uw plaatsen, klaar” en dan schoot hij met een pistool in de lucht.

Wat een knal zeg! Ik ging er dan ook als een echte “knaller” vandoor en het ging “patat” goed. Omdat wij wheelers een stuk lager zitten dan de lopers reden wij zogezegd onder het oog van de finish computer door. Voor ons zouden ze “het oog open gooien” Ik vond het wel grappig gezegd. Zo gezegd zo gedaan het “open gegooide oog” stelde op mijn 100 meter een tijd van 20’40” met deze tijd heb ik mijn persoonlijk record verbeterd en bij deze ook weer een nieuw Europees record neergezet jiehaaaaaaaaaaaaa!

Ons Zenn was weer zo blij dat ze me weer zag dat ze op mijn schoot sprong en me weer helemaal begon af te likken. Rafaëlle moest zijn 100m helemaal alleen afleggen maar deed het prachtig! Wat er zo leuk was aan deze race was dat er vele supporters langs de kant stonden die de wheelers enorm aanmoedigden, fantastisch!

Voor mijn 800 meter sprint moest ik héél lang wachten. Echt niets voor mij. Ik voel me altijd na een tijd moe en slecht. Ook hier was dit het geval. Een dikke 2u na schema tijd kon ik van start gaan. Ditmaal stond ik ook helemaal alleen aan de start. Het luide schot klonk. Ik ging er met een vaart vandoor maar vrijwel meteen begon ik te draaien en verzuurde meteen alhoewel ik mijn BES&T sportmassage crème op mijn spieren gesmeerd had. Ik heb 800m gevochten en had echt geen goed gevoel en toch was ik minder dan 1 seconde trager dan het Europese record! Ik weit het echt aan de lange wachttijd dat ik me zo slecht voelde. Zelfs mijn maag begon de protesteren en bleef me draaierig voelen.

Ik at 2 broodjes en dronk een energie drankje in de hoop dat het daaraan lag maar dat was het blijkbaar niet. Weer een hele tijd later konden Luna, Raffaële en ik ons eindelijk naar de start van de 200 meter begeven voor ons laatste onderdeel van deze dag. Ik was alles behalve nog geconcentreerd maar probeerde er het beste van te maken. Het startschot klonk en ik gaf weer het beste van mezelf. Toen ik uit de bocht gevlogen kwam klopte ik toch wel niet naast mijn stuurstang zeker waardoor ik kostbare tijd verloor. Misschien reed ik hierdoor geen nieuw Europees record maar zat toch kort bij mijn tijd dat ik in Kroatië reed.

Ondanks de lange vermoeiende dag ben ik fier op mezelf wat ik hier weer gepresteerd heb vandaag!
Graag wil ik vooral coach Ineke bedanken om alles voor ons wheelers in goede banen te leiden. Ook de organisatie van deze sprint race in Zele wil ik bedanken om ons wheelers op het laatste nippertje nog op te nemen in het drukke programma.

Henny laadde mijn materiaal weer in de wagen en konden we weer huiswaarts keren. Op radio berichten hoorden we van het zware onweer en extreme regenbuien. Wij zijn er volledig aan ontsnapt we hebben enkel minimale druppeltjes gehad, voor de rest niets!

We stopten bij het huis van Henny en Bart waar de dafalgan (Champagne) al klaar stond om te klinken op mijn nieuw Europees record. Kan je het voorstellen? Mensen die je een dag voordien niet eens kende, vandaag was ik bij hen aan het champagne drinken en mocht ik mee aan tafel schuiven waaaaaw! Ik heb 2 super goeie vrienden erbij! Bedankt Henny en Bart, jullie zijn schatten!