Categorie: TRAINING

Gisteren avond kroop ik zeer vroeg mijn bed in om vandaag goed uitgerust aan mijn zware dag te kunnen beginnen er stonden immers drie zware races op het programma. Mijn plan was eigenlijk een beetje mislukt. Ik was vanmorgen omstreeks 4u al wakker en heb ik niets anders gedaan dan liggen woelen in bed. Ik voelde me verre van goed deze morgen. Na het ontbijt kreeg ik ook nog eens last van diarree ook nog. Niet van stress maar gewoon echt ziekjes, maar dat hield ons Mie niet tegen om naar de wedstrijden te gaan!

Met een draaiend gevoel in het hoofd sleurde ik mezelf in de wagen en reed samen met coach Jo naar de piste in Nottwil.

Er was een stevig windje en de opwarming voelde niet lekker aan.

Mijn eerste race van de dag was de 800m die ik helemaal alleen moest racen, maar daar zat ik helemaal niets mee in! Op dit event had ik immers vorig jaar mijn zware ongeval in Lyon en vond ik het goed om er in te komen.

Nadat ik de callroom gepasseerd was en baan baan drie toegewezen kreeg mocht ik voor de start een rondje los rijden.

Ik maakte me klaar voor de start en gaf er meteen een lap op tegen de wind in na het startsein. Amai, het was knokken geblazen, de tweede ronde was ik helemaal verzuurd en was het op pure wilskracht dat ik verder reed. Maar als je een tijdje erna hoort dat je een nieuw Europees record gevestigd hebt is die lichamelijke pijn al snel vergeten en vloog ik in coach Jo zijn omhelzende armen van geluk! Zo zalig, zo waasw!

De mensen van ipc (international paralympic comité) vroegen meteen een interview voor ipc tv omdat ze onder de indruk stonden van mijn snelle comeback.

Na de euforie legde ik me neer in de wagen om wat uit te rusten voor mijn volgende zware event, de 1500m.

Ik dacht dat ik deze ook helemaal alleen moest racen, maar dat was een fout gedacht, ik mocht samen met 2 dames van de T34 klasse meerijden. Spanneeeeeend! Weer moeten invoegen samen met andere wheelers! Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen van de stress vlak voor de start, ik was eerlijk gezegd toch wel een beetje bang! Maar eigenlijk had ik hier totaal geen reden toe want het ging als een fluitje van een cent!

Eigenlijk was dit nog beter, deze dames zitten in een hogere klasse en kon ik me op hen focussen om naar hen toe te rijden en dat hielp. Hen bijhoeden kon ik niet maar kon wel goed mijn snelheid behouden zelfs met die loodzware wind op kop. Ik was totaal leeg, alles, maar dan ook alles gegeven toen ik finishte. Ik beefde er helemaal van! Voor een interview had ik geen energie meer!

Ik zat al in de wagen om te bekomen toen er omgeroepen werd “NEW WORLDRECIRD MARIEKE VERVOORT T52 ON THE 1500M” Mijn mond viel open van verbazing waaaaaaaaaaaaaaaaw! Dit moesten we meteen gaan bekijken op papier, niet gewoon! Wat later vond er een podiumceremonium plaats voor de nieuwe wereldrecordhouders in verschillende categoriën. Ik was zo fier als een gieter, maar nog steeds terwijl ook zo dood als een pier van de inspanning en had eigenlijk geen energie meer over om later nog eens een race van 100m te gaan rijden.

Ik had me ervoor ingeschreven dus was het in de wagen zoveel mogelijk rusten geblazen om weer energie te sprokkelen. Wat duurt de tijd toch lang als je liever in je bed wil liggen en toch nog 100m moet racen.

In de callroom wachtte ik samen met de T54 dames waarmee ik samen moest racen om naar de start van de 100m te rijden.

Tegen deze dames kon ik niet veel beginnen, zij beschikken nog over hun buik en rugspieren en hebben een normale handfunctie maar konden me misschien wel opporren om nog sneller te rijden. Na het startschot waren zij ook veel sneller weg dan ik maar ik kon er een paar terug inhalen maar was te leeg om er nog een recordje bij te doen.

Doodmoe keerde ik samen met coach Jo terug naar het hotel waar ik nog een deugddoende massage van Veerle kreeg en het actieve recop programma van de compex op mijn vermoeide spieren in gang zette.

Vandaag was het D day waarop ik mijn allereerste comeback wedstrijd zou rijden! Ik had beter geslapen dan ik verwacht had. Het was deze ochtend maar een koud miezerig weertje. Na het ontbijt trok ik weer mijn bed in om zoveel mogelijk mijn rust te nemen en energie te sprokkelen voor de wedstrijd.

Ik kwam enkel uit mijn bed voor het middagmaal en ging dan terug slapen.

Iets voor 15.00u vertrokken coach Jo en ik richting piste zodat ik nog even kon inrijden met mijn wheeler en het voelde meteen goed aan. Ondertussen was het zonnetje er ook doorgekomen en was het al heel wat aangenamer dan vanmorgen.

Nadat ik ingereden was hielp Jo me weer in mijn dagelijkse rolstoel en keek ik toe hoe anderen zich opwarmden.

Net voor ik in de callroom moest warmde ik me nog even op in het straatje nabij en reed dan de wachtruimte binnen. Ik vond het gek, maar zenuwachtig was ik helemaal niet. Ons Zenneke gaf me nog wat afscheidskusjes eer ik door mocht bollen richting piste  waar ik het beste van mezelf moest gaan geven. We mochten eerst nog een rondje los rijden waar ik gretig gebruik van maakte. Het voelde goed aan! Toen moest ik me aan de startlijn plaatsen van baan 6. Pfffft weer een slechte baan, niemand om naartoe te rijden, gewoon knallen dus. De stem klonk. “On your marks” waarop mijn hart sneller begon te slaan en ik naar de streep bolde. “set” en dan knal! Ik was snel weg en eerst was het tegen de wind opboksen maar erna reed ik met een top speed van 24,6km/u richting finishlijn waar ik als eerste over reed. Het gevoel ik toen had was onbeschrijfelijk!

Ik kreeg nauwelijks de tijd om te bekomen, aan de uitgang stonden de mensen van ipc al klaar voor een kort interview.

Aan de wagen knuffelde ik coach Jo plat van geluk en schoot ik in tranen van emotie. Oh boy, wat een dag.

Meteen gingen we naar de resultaten kijken waar we nog even op moesten wachten. 00.35.98 mooie tijd voor mijn eerste race! SOOOOOOO happy!

Ik heb heerlijk geslapen in mijn Zwitsers beddeke. Net voor de wekker zou aflopen werd ik wakker.

Na het ontbijt kroop ik terug even in bed om zoveel mogelijk energie te sprokkelen voor mijn allereerste wedstrijd morgen.

Rond half 12 vertrokken we richting Nottwil, the place to be voor de wedstrijden en het hele gebeuren er rond.

Aan de piste stonden Marie en Willy ons op te wachten. Willy was in de periode dat ik triatlon deed een man mijn een groot hart (nu nog steeds) en sponsorde mijn wielen van mijn handbike en wheeler en monteerde een speciaal elektronisch schakelsysteem van Mavic op mijn handbike. Ze zijn in de buurt op vakantie en vond het schitterend dat ze tot hier afzakten om me aan te moedigen voor aankomende wedstrijden!

Na het middagmaal trokken we naar de piste om mijn wheeler af te stellen. De piste was nog wat nat van de regen maar bolde goed. Af en toe waagde ik me aan een spurtje.

Lang trainde ik niet om mijn energie te sparen voor morgen.

Met my lucky number 17 in de hand keerden we weer terug naar ons hotel.

Na het avondmaal masseerde Veerle mijn nek en armen en kroop ik vroeg mijn beddeke in.