Categorie: TRAINING

Ze zeggen wel eens dat vrijdag de dertiende een ongeluksdag is he! Ik was echt blij dat coach Jo gisteren voorstelde om vanmiddag een training te doen op de atletiekpiste van Diest! Dat was een rit naar Kessello uitgespaard. Om half twee reed Jo met de wagen en ik moet de wheeler richting piste en botsten we op een gesloten poort! Hoe kon dat nu, we trokken beiden een verbaasd gezicht! Het kon toch nog niet gesloten zijn? Het was geen feestdag en slechts half 2. Jo deed een poging om de sleutel aan het zwembad personeel te gaan vragen maar tevergeefs. De reden waarom we voor gesloten poort stonden was omdat de mensen werkende aan het stad sportdag had! Jo en ik keken weer verbaasd op en zeiden spontaan tegen elkaar “als de stad sportdag heeft, hoeft de rest niet meer te sporten dan! ;-)”

We probeerden nog sprintjes te oefenen in het straatje aan de Halve Maan, maar het was te gevaarlijk met passerende fietsers en wagens en besloten we het sprinten te laten en ik mocht een duur training doen.

In het begin was het vreselijk om te bollen op die mega slechte fietspaden. Ik moest echt opletten voor uitstekende beton en gaten in het fietspad. Bij momenten was ik echt bang. Maar éénmaal ik de rustige wegjes op was in de bossen van Hees was het enkel en alleen genieten en knallen. Geen zorgen meer want hier is de weg wel vlak! Het was echt heerlijk! Regelmatig kruiste ik een groepje wielrenners en gewone fietsers die regelmatig tijdens het kruisen “he Wielemie!!!!” riepen, zalig gewoon! Het voelde zo goed aan dat ik wel eindeloos kon bollen op deze paden in het midden van de natuur maar in mijn achterhoofd wist ik ook dat ik die vreselijke fietspaden op terugweg weer moest ondergaan. Regelmatig hoorde ik een wagen toeteren om me aan te moedigen toen ik een sprintje trok in de berg op. Automatisch komt die glimlach tot achter mijn oren naar boven!
Met 17km in de armen arriveerde ik weer thuis. Alles kriebelde van het zweet.

Vlak na mijn afspraak bij VIGO vanmorgen werd ik naar de training gebracht in Kessel-lo. Zo een droge piste rijdt toch een stuk makkelijker al was het weer afzien geblazen tijdens de training!

Wat een zalig gevoel als je zo eens een nachtje kan doorslapen! Je voelt je onmiddellijk een ander mens!

Vlak na de middag had ik weer een afspraak bij meter Lieve Bullens voor een deugddoende edelsteenmassage, deze keer gegeven door Walter. Mmmmm, zo zalig! Het is altijd tot rust komen in Cura (www.lievebullens-feelgood.be)

Na de massage konden Dominique en ik net niet ontsnappen voor de mega stortbui en kropen drijf nat in de wagen, zo had ik mijn douche voor de training al gehad 😉
Coach Rudi stond ons al op te wachten aan de piste van Kessello onder zijn paraplu.
Tijdens mijn opwarming stopte het gelukkig met regenen. De piste die al het regenwater opgeslorpt had gaf precies het effect alsof er lijm aan mijn banden hing. Lekker zwaar rijden dus!

Ik was al nat van de regen maar door de warmte ook nog eens nat van het zweet dat van mijn hoogd en borstkas afdruipte. Er was enorm weinig zuurstof in de lucht wat het er nog eens moeilijker op maakte maar ons Mie valt nog liever dood dan op te geven en deed gewoon door!

Na de training werd ik overknuffeld door Zenn en was ik voor de derde keer nat van de vettige tong van Zenn.

Wat had ik het geluk dat de mensen van het Wit/Geel kruis haast gelijk met mij thuis arriveerden en me in een overheerlijke douche hielpen! En toen had ons Mie honger! Wat smaakt er dan beter dan ne goeie vettige Mosterdpot friet! Mmmmm!

Op deze prachtige zondag besloot ik te genieten van een duur training wheelen te genieten en reed zo’n 14 km . Het was genieten en afzien tegelijkertijd eigenlijk. Het was vaak opletten en schrikken voor de vreselijke gaten en oneffenheden op de fietspaden. Ik ben toch zo bang om nog eens tegen de vlakte te gaan met mijn wheeler!

Op mijn terugweg naar huis stopte ik weer even bij de skydivers, ik kon het gewoonweg niet laten! Binnen in de hangaar waar de mensen hun parachute aan het plooien waren zag ik 2 mensen knappe houdingen aannemen met yogaflight. Het sprak me echt aan hoe ik de vrouw op de voeten van de man die op de grond lag zag zweven.

Voor de grap bolde ik naar hen toe en zei: “nu ik!” In het Engels kreeg ik onmiddellijk antwoord: “do wanted to try” Het koppel was blijkbaar uit Canada. Ik dacht dat het onmogelijk was voor mij aangezien mijn verlamming, maar toen hij beweerde dat hij al eerder yogaflight gedaan had met iemand met tetraplegie. Nadat hij dat zei, geloofde ik hem en gaf me over om het te proberen.
In een mum van tijd haalde hij me op een wonderbaarlijke manier uit mijn stoel en vloog ik als het ware op zijn armen en voeten. Alle spieren werden geroken, wat een heerlijk gevoel! Ongelofelijk hoe hij me in alle richtingen draaide. Het enige wat ik moest doen was hem volledig vertrouwen en af en toe met de ademhaling werken en mijn benen bij bepaalde houdingen vast houden. Fantastisch!

Met mijn hoofd in de wolken bolde ik met mijn wheeler weer naar huis. Wat een fantastische dag!