Om 4.30u loopt de wekker af. Ik schrok erg want was toen nog erg ver in dromenland. De Ado assistent kwam me iets later helpen. Papa pikte me op en bracht me naar de luchthaven.
Het inchecken gebeurde vlot en dan was het wachten tot we op het vliegtuig mochten.
Met een raar busje werd ik samen met een andere rolstoelgebruiker met een raar busje dat omhoog kan naar het vliegtuig gevoerd dat deze keer erg ver stond!
Aan boord van het vliegtuig werden we zeer vriendelijk onthaald door het Thomas Cook personeel.
De deur met de trap voor de andere passagiers stond open en was zeer koud. Onmiddellijk werd me een warme tas koffie aangeboden wat deugd deed! Toen iedereen aan boord was en de veiligheidsvoorschriften gegeven waren konden weeindelijk vertrekken,….. Ja watten, niks ook. Er was iets mis met één van de motoren waardoor we niet konden vertrekken. Voor de reparatie was de deur geopend wat brrrrrrr koud was. Ik weet niet hoe het komt, maar het kon me eigenlijk niet veel schelen dat we vertraging hadden. Een dikke 2u later konden we uiteindelijk opstijgen richting het Lanzarots zonnetje. Tijdens de vlucht werden we in de watten gelegd door de cruw en na een tijdje viel ik in een diepe slaap. Toen ik weer wakker werd zag ik Zenn die op de stoel naast me zat liggen met haar smoeleke op de bil van de man die ernaast zat, wat een grappig zicht!
Nadat we geland waren in Lanzarote was het geduldig even wachten tot alle passagiers metbestemming Lanzarote uitgestapt waren en assistentie arriveerde. Al snel hadden we mijn bagage en zag ik de camionette van Sands Beach arriveren en was het als het ware instappen en wegwezen!
In Sands Beach werd ik zoals altijd even warm en met open armen onthaald!
In de hal zag ik nog 2 handbikes en een wheeler staan. Het Britse paralympische triatlon team is hier momenteel ook op stage.
Ik laadde mijn koffers uit in mijn stekje en nam mijn rust na een lange dag.