Vanmorgen werd ik wakker door het irritante geluid van een wekker, dat was ons Mie niet meer gewoon hier in Lanzarote.
Ik schoot mijn sportkledij aan een controleerde mijn materiaal nog eens voor vertrek. Vandaag geen heerlijk Marcella ontbijt, het was immers nog wat vroeg. Een boterham van de shop dan maar.
Precies op het afgesproken uur arriveerde Chaxi om me op te pikken en reden samen naar La Santa te rijden.
Onderweg genoot ik weer van de mooie uitzichten.
Het waaide redelijk hard toen we in casa Nautilus in Matagorda vertrokken maar hier in La Santa dat in het noorden gelegen is was het echt storm. Rukwinden van wel haast 50km/u denk ik.
The place to be was club La Santa het wel gekende sport hotel hier in Lanzarote. Ik herinnerde me meteen de looppiste en het zware parcours van de 10km race.
Isa kwam al aangewandeld met een enveloppe waar mijn racenummer en chip in zaten. Deze lieve dame is afkomstig uit België maar woont al menige jaren hier in Lanzarote en kan haar zeker geen ongelijk geven! Dankzij Isa heb ik mijn wheeler carrière te danken. In 2009 nodigde ze me uit om een motivating speache te geven voor de atleten en sympathisanten van de ironman. Hier kwam ze te weten dat wheelen de enige sport was die ik af en toe nog beoefende na mijn zware opstoot van de progressie van mijn aandoening. Ze spoorde me aan om deel te nemen aan de Lanzarote marathon het jaar nadien, en voila, hier zijn we si!
Ik bevestigde de chip op mijn wheeler, smeerde mijn spieren nog even in met mijn BES&T sportmassage crème en wrong mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler.
Ons Zenneke kwam nog een knuffel geven, zo’n schatje!
Weliswaar bolde ik met een klein hartje richting start met deze weersomstandigheden. Koud was het niet, in tegendeel en de zon scheen op en top, maar die wind …… Vaak knarste er zand tussen mijn tanden wat constant opvloog. Niet erg zand schuurt de maag. Niet alleen het weer maar ook het parcours deed mijn hartje wat sneller slaan. 2 ronden met 4 zware hellingen en in het totaal 4 u-turn’s.
Rafa een andere rolstoelatleet en ik mochten 10 seconden voor de valide atleten vertrekken. Eerst een halve ronde op de piste en dan down hill. Na de u-turn was het stoempen geblazan om de berg weer op te geraken. De sterke zijdelingse wind maakte het nog wat moeilijker. Een kopgroepje van een 4-tal lopers haalde me in. Eén van hen struikelde haast over een kegel en grommelde. Het lijkt op de foto net alsof ik een kegelspel aan het spelen ben.
Eens ik de top bereikt had haalde ik hen weer in. Zo lagen we wisselend aan kop gedurende het hele parcours.
Ook supporters trotseerden de wind. Het geeft altijd des te meer moed als mensen je aanmoedigen, Niet alleen Chaxi met Zenn maar ook Heidi van de Nautilus receptie was speciaal naar hier gekomen om me toe te juichen, zalig gewoon!
Met een tijd van 36min reed een zeer tevreden Mie over de finish lijn aangezien de omstandigheden en dan ook rekening houdend met het feit dat ik naar de Paralympics toe enkel de sprint afstand trainde!
Ik had veel bewondering voor een dame die een deel van het parcours voor haar rekening nam in een gewone rolstoel, fantastisch gewoon! Zo is het bij mij jaren geleden ook begonnen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik the Classic run ik Tessenderlo in mijn basket rolstoeleke reed!
De wind ging nog steeds wild tekeer, regelmatig zag je dingen wegvliegen.
We keerden terug richting casa Nautilus waar men mij ongedurig stond op te wachten uit benieuwdheid hoe mijn race verlopen was, zalig!
Na een heerlijke maaltijd met liefde bereid door ons Marcella nam ik even platte rust. Veel slaap zat er niet in. Samen met ons Zenneke genoot ik nog van een wandeling langs het strand. Wat een rustgevend gevoel de golven van de zee horen klotsen!
